ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 657

บทที่ 657 ภาพมายาที่เหมือนจริง

ในใจของจ้าวอู่เจียงมีความคิดผุดขึ้นมากมาย

ตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้าสู่ชั้นที่หกของหอคอยปีศาจ เขาก็สังเกตเห็นภาพมายาที่วิ่งหนีไปมาเหล่านี้

ภาพเหล่านี้วนซ้ำไปซ้ำมา แต่ละครั้งภาพที่เกิดขึ้นเหมือนกันทุกครั้ง

แต่เมื่อครู่นี้เอง ภาพมายาของชายชราในภาพกลับไม่ใช่การวิ่งหนีอย่างหวาดกลัวเหมือนทุกครั้ง แต่หันมามองเขา และดูเหมือนว่าจะมีคำพูดบางอย่างที่ต้องการจะบอก

สิ่งนี้ทำให้ใจของจ้าวอู่เจียงไม่สงบอย่างยิ่ง เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาตาฝาดไปเอง? หรือว่าเป็นเพียงความบังเอิญ?

เมื่อภาพเหตุการณ์เดิมปรากฏขึ้นอีกครั้ง ไม่เพียงแต่เขาที่สังเกตเห็นความผิดปกติ แต่คนอื่นๆ ในที่นั้นก็สังเกตเห็นเช่นกัน ภาพเหตุการณ์เริ่มมีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

“ดูสิ! ภาพเหตุการณ์นี้เปลี่ยนไปแล้ว!”

“ให้ตายเถอะ นี่มันอะไร?”

ทุกคนในชั้นที่หกต่างมองภาพเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงด้วยความตกใจ

ภาพมายายังคงวิ่งหนี แต่ครั้งนี้ทุกคนเห็นว่าพวกเขากำลังหลบหนีจากบางสิ่ง

ที่นั่นมีมือยักษ์สามมือปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

มือยักษ์ทั้งสามใหญ่โตมากจนสามารถปกคลุมท้องฟ้าและบดบังแสงสว่างได้ทั้งหมด

แต่ละมือมีลักษณะต่างกันไป

มือหนึ่งมีเพียงสามนิ้วคล้ายนกอินทรี นิ้วมือเป็นสีเทาอมเขียว

อีกมือมีหกนิ้ว สีดำสนิท มีขนสีน้ำตาลเข้มยาวขึ้นบนหลังมือหนาทึบเหมือนผืนป่าดกหนา

อีกมือหนึ่งเป็นมือมนุษย์ มีห้านิ้ว ยาวเรียวและขาวผ่องเหมือนมือของหญิงสาว

มือยักษ์ทั้งสามมือไล่จับสิ่งมีชีวิตที่วิ่งหนีเหล่านั้น

แต่ละครั้งที่มือยักษ์กวาดลงมา จะสามารถกวาดสิ่งมีชีวิตในพื้นที่หลายลี้ขึ้นไปได้ ดินทรายและก้อนหินพังทลาย เสียงหวีดร้องของสิ่งมีชีวิตแทรกผ่านหมอกควัน

โดยเฉพาะปีศาจยักษ์ที่มีร่างกายใหญ่โตมากกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับมือยักษ์เหล่านี้ พวกมันกลับเล็กจ้อยเหมือนมดปลวก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน