ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 707

บทที่ 707 ผีหลอก

“ใช่ๆๆ” เด็กสาวเบะปากด้วยความเบื่อหน่าย บิดาของนางมักจะสอนหลักการต่างๆ ให้ฟังมาหลายปีแล้ว จนนางรู้สึกเบื่อเหลือเกิน

นางเอียงศีรษะ ถามสิ่งที่สงสัยมาตลอดการเดินทางนี้

“บิดา ทำไมถึงต้องพาบุรุษคนนั้นมาด้วย? บุรุษคนนั้นดูโง่เง่าจะตายไป เราจะไปยุ่งกับเขาทำไม”

เซี่ยซินอันหัวเราะและส่ายศีรษะ “จ้าวอู่เจียงไม่ได้โง่เง่า เขามีความระมัดระวังและทำสิ่งต่างๆ ได้อย่างเหมาะสม ความฉลาดของเขาซ่อนอยู่ภายใน จะเรียกเขาว่าโง่เง่าได้อย่างไร?”

“แต่คนเช่นนี้ เราเจอมากมายหลายปี เจอมาไม่น้อยกว่าสิบคน แต่ครั้งนี้ บิดาดูแตกต่างออกไป” เด็กสาวยกมือขึ้นจับใบหน้าของนางด้วยความสงสัย

“ปกติถ้าพบเจอคนอื่น บิดาจะเก็บค่าคุ้มครองหรือเรียกร้องสิ่งตอบแทน แต่นี่ บิดาไม่เก็บอะไรเลย”

“เจ้าไม่อยากมีศิษย์น้องหรือ?” เซี่ยซินอันเคาะโต๊ะเบาๆ ยิ้มให้บุตรสาวด้วยความเอ็นดู

“เขาน่ะหรือ?” เด็กสาวตกใจเบาๆ แล้วกลอกตา

“เฮอะ…”

“คนเงียบๆ ฝีมือก็ดูธรรมดาๆ”

เซี่ยซินอันได้ยินบุตรสาวพูดเช่นนั้นก็หัวเราะเบาๆ

“ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาไม่หล่อเท่าพี่เยว่ของเจ้าใช่หรือไม่?”

เด็กสาวหน้าแดงนิดๆ และพูดตะกุกตะกักขึ้นมาทันที

“ก็…ใช่เจ้าค่ะ…แต่อาจจะมีส่วนเล็กน้อยเท่านั้น…”

“เจ้านี่นะ” เซี่ยซินอันส่ายศีรษะ

“เจ้าจำคำบิดาไว้ให้ดี การรู้จักคนต้องรู้ใจ อย่ามองแต่ใบหน้าเด็ดขาด”

…

ขณะนี้ จ้าวอู่เจียงกำลังเปิดหน้าต่าง

ในห้องพักมีของเก่าๆ ธรรมดา แต่สะอาด ไม่มีฝุ่นมาก

หน้าต่างเปิดให้ลมเย็นพัดเข้ามาในห้อง

เขาได้ยินเสียงซ่าๆ ลอยมาตามสายลม จึงตัดสินใจเดินตามเสียงไปดู เห็นเงาต้นไผ่ไหวอยู่ในความมืด และมีบ่อน้ำหนึ่งบ่ออยู่ในลานหน้าห้องพักของเขา

บ่อไม่มีฝาปิด กลางคืนปากบ่อดูดำมืดเหมือนปากยักษ์ของปีศาจร้าย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน