ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 717

บทที่ 717 ไม่ช่วยก็เป็นปกติ

“ท่านได้ตายไปแล้ว!” เซี่ยปี้อันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ พลังกดดันของเขาทำให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกหายใจไม่ออก เขาแย้มยิ้มอย่างเย็นชาและแววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

“พี่เซี่ยสามารถมองเห็นว่าข้ามีร่างวิญญาณ ข้าไม่แปลกใจ แต่ข้ารู้ดีว่าข้าตายหรือยังไม่ตาย”

เซี่ยปี้อันค่อยๆ คลายข้อมือของจ้าวอู่เจียง รอยยิ้มเย็นชาเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง

“นี่คือเหตุผลหลักที่ข้าขอให้ท่านช่วย”

เขาถอนหายใจ เสียงแหบต่ำ

“น้องจ้าว ท่านตายแล้ว ร่างกายของท่านตายแล้ว ตามหลักแล้ว วิญญาณที่ไร้ราก ห่างไกลจากร่างกาย จะถูกธรรมชาติกัดกร่อนและหายไป แต่ท่านกลับมีชีวิตอยู่ดี และวิญญาณของท่านสามารถเดินทางในโลกนี้เหมือนคนทั่วไป ถ้าอยู่ในเมืองอวี้ตู่ที่มีสภาพแวดล้อมพิเศษนี้ได้อย่างสะดวกสบาย ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจ แต่อย่าลืมสิว่าข้าเจอท่านนอกเมืองอวี้ตู่!”

“นั่นหมายความว่าท่านสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เหมือนคนเหมือนผีผสมร่วมกัน ดังนั้นท่านจึงสามารถสัมผัสวิญญาณภรรยาของบัณฑิตตงหนิงได้ง่ายกว่าสิ่งมีชีวิตในเมืองอวี้ตู่ ยกเว้นเมิ่งปั๋วผู้เดียวเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เอง ข้าจึงขอสรุปว่าตงหนิงต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”

จ้าวอู่เจียงเข้าใจความหมายของเซี่ยปี้อันในที่สุด เขารู้สึกโล่งใจ

เขาตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเซี่ยปี้อัน และเกิดความคิดแปลกๆ ว่าสิ่งที่เขาเจอในโลกนี้เป็นเพียงความยึดมั่นถือมั่นของคนตายหรือเปล่า?

เขานึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่แผ่นดินต้าเซี่ยซึ่งเคยเจริญรุ่งเรืองถูกทำลายย่อยยับในเวลาเพียงไม่นาน โลกแห่งความลับพังทลาย เขาตายไป แต่ใจเขาไม่ยอมแพ้ จึงกลายเป็นวิญญาณที่มีความยึดติด ลอยล่องในความฝันไม่รู้ตัว?

จ้าวอู่เจียงเหลือบมองบัณฑิตตงหนิงที่มีแววตาเร่าร้อน และเด็กสาวเซี่ยเฉินซูที่ดูตกใจ เขามีน้ำใจ แต่ไม่ชอบถูกบังคับ จึงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ชัดเจนว่า

“ข้าต้องเดินทางต่อ”

คำพูดของเขาชัดเจนและแสดงความปฏิเสธ บัณฑิตตงหนิงตัวสั่น พยายามจะคุกเข่าขอร้อง แต่จ้าวอู่เจียงยื่นมือมาห้ามไว้

“ไม่ต้องคุกเข่า”

“ทำไมท่านไม่ช่วยล่ะ ท่านใจร้ายขนาดนี้เลยหรือ?” เด็กสาวเซี่ยเฉินซูพูดด้วยเสียงไม่พอใจ

“บิดาบอกว่าท่านช่วยได้ ท่านจะช่วยไม่ได้จริงๆ หรือ? ท่านรู้ไหมว่าบัณฑิตตงหนิงตามหาภรรยาเขานานแค่ไหนแล้ว?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน