ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 753

บทที่ 753 คำพูดดีๆ ไม่อาจเตือนผีที่สมควรตาย

หลี่ฉวนจวินเผชิญหน้ากับสถานการณ์คับขัน แต่เขาไม่กลัว

เขาเคยใช้ปราณกระบี่ที่บ่มเพาะโดยทาสกระบี่มอบให้จ้าวอู่เจียง

แต่ปราณกระบี่ที่เขาบ่มเพาะมาเองตลอดร้อยปีนี้ยังไม่หมดสิ้น ยังเหลืออยู่กว่าครึ่งในวิญญาณ

บัดนี้มาถึงโลกนี้แล้ว หากเขายอมพลีชีพ ปล่อยปราณกระบี่ออกมาทั้งหมด เขาอาจพาคนจากสำนักเทพบุปผาไปสู่โลกหลังความตายได้เกือบครึ่ง

เขาไม่กลัวความตาย แต่กลัวตายตาไม่หลับต่างหาก

เขายังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ

เขายังไม่ได้แก้แค้นให้จ้าวอู่เจียง แก้แค้นให้ทุกคนที่ตายในโลกที่พังทลาย ยังไม่ได้นำของขวัญไปให้สตรีคนแรกของเขาอย่างแม่นางซิวเหนียง ยังไม่ได้มอบชีวิตที่สงบสุขให้ตัวเองในอนาคต…

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะไม่มีทางหนีจริงๆ เขาแม้แต่จะล่าหินเสริมวิญญาณที่ว่ากันก็ยังไม่ทัน ไม่เช่นนั้นเขาอาจหนีไปยังกลีบบัวชั้นต่อไปได้

ตอนนี้ เขาเกือบจะติดอยู่ในดินแดนลับเต๋อเหลียนชั้นนี้โดยสมบูรณ์ รอบด้านล้วนเป็นผู้บำเพ็ญที่มาดูการต่อสู้ เขาเห็นความกังวลของซูฮัวอีในกลุ่มสำนักเติมฟ้า

แต่เขารู้ว่าไร้ประโยชน์ พลังของซูฮัวอีไม่เพียงพอที่จะควบคุมผู้บำเพ็ญแห่งสำนักเติมฟ้าได้อย่างสมบูรณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภายใต้การข่มขู่อย่างไร้ปรานีของฮวาเจี๋ยอวี่

เขาบินหนีไปอย่างไม่หยุดยั้ง ยิ่งนานยิ่งหมดแรง ปราณกระบี่และกลิ่นอายสังหารยิ่งเข้มข้นขึ้น เขาไม่ต้องการตายพร้อมกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะยากสำหรับการเอาตัวรอด สิ่งที่เกิดขึ้นมักไม่เป็นไปตามที่ปรารถนา นั่นคือความจริงส่วนใหญ่ของชีวิตมนุษย์

สองชั่วยามต่อมา เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือกำอากาศด้านข้าง ดึงกระบี่ยาวสีดำเป็นประกายออกมาจากความว่างเปล่า

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยปราณกระบี่ เอ่ยเสียงต่ำว่า

“ข้าหลี่ฉวนจวินตลอดชีวิตไม่เคยเกรงกลัวผีสางเทวดา ไม่เคยละอายใจ บัดนี้พวกเจ้าสำนักเทพบุปผาไล่ล่าข้าอย่างไร้เหตุผลครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้ข้าจะสังหารพวกเจ้าให้สิ้น!”

“ไม่ว่าผู้ใดก็พูดโอ้อวดได้!” ฮวาเจี๋ยอวี่เต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหาร ในมือมีดอกไม้สองดอกสวยงามหมุนวน นางเอ่ยเสียงเย็นว่า

“เหตุใดจึงไล่ล่าเจ้า ในใจเจ้าย่อมรู้ดี หากมิใช่เจ้าแอบดูคนของสำนักเราอาบน้ำอย่างลามก ทั้งยังไม่รู้จักสำนึกผิด เรื่องคงไม่ลุกลามมาถึงขั้นนี้ ถ้าจะโทษว่าเป็นความผิดของผู้ใด ก็โทษตัวเจ้าเองเถิด!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน