ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 809

บทที่ 809 ข้าคือหายนะของเขา!

“เจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์” จ้าวอู่เจียงกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยพลังปีศาจและความชั่วร้าย มือของเขาบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มที่กำลังพยายามรักษาวิญญาณของตนค่อยๆ เงียบลง

“แต่น่าเสียดาย!”

จ้าวอู่เจียงหายใจเข้าลึกๆ ความโกรธเกรี้ยวกระจายออกมาจากร่างของเขา ขณะที่เขากัดฟันพูดด้วยความโกรธแค้น

“แต่ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นในอดีตก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน!”

เขาจับแขนของเด็กหนุ่มซึ่งสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ดวงตาของเด็กหนุ่มค่อยๆ หมดแสงสว่าง และพยายามดึงมือที่บีบแน่นของจ้าวอู่เจียงออกโดยสัญชาตญาณ

“ตุบ…”

จ้าวอู่เจียงผ่อนมือออก ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย เด็กหนุ่มชื่อหวังจวิ้นหลางล้มลงกับพื้นทราย เลือดไหลซึมผ่านพื้นทรายอย่างไม่หยุดหย่อน

“แต่…ข้าไม่ใช่เขา!” เสียงของจ้าวอู่เจียงแหบพร่า เขาหัวเราะเยาะเบาๆ สายตาเขามองขึ้นไปยังท้องฟ้าที่มืดครึ้มมากขึ้น

“และข้าก็ไม่ใช่ผู้ใดทั้งนั้น”

หลี่ฉวนจวินถอนหายใจ เขาเดินเข้าไปตรวจดูอาการของเด็กหนุ่ม พบว่ายังมีลมหายใจรวยรินอยู่

แต่สายตาของเด็กหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาจ้องมองไปยังท้องฟ้าที่มืดมน

“กลับไปบอกพี่เขยของเจ้า…”

จ้าวอู่เจียงยกมือซ้ายขึ้น แล้วคว้าบางสิ่งจากความว่างเปล่า ในมือของเขาปรากฏยันต์ที่มีแสงกระพริบอยู่ นั่นคือสถานที่ที่เซวียนหยวนจิ้งอยู่ในเวลานี้

เขาไม่ได้หันกลับไปมองเด็กหนุ่มอีกแม้แต่น้อย ความโกรธและพลังฆ่าฟันของเขาหายไป ชายหนุ่มกลับคืนสู่ความสงบเยือกเย็นอีกครั้ง

“บอกเขาว่า หายนะที่ถูกกำหนดไว้ในชะตากรรมของเขา ได้กลับมาแล้ว”

เด็กหนุ่มไม่ตอบ น้ำเสียงของเขาเบาหวิวราวกับลมหายใจสุดท้าย

หลี่ฉวนจวินรวบรวมพลังปราณกระบี่จากภายในร่าง แล้วฝังพลังปราณกระบี่นั้นเข้าไปในร่างกายของเด็กหนุ่มเพื่อรักษาบาดแผลจากอาการบาดเจ็บ

“จงเข้าใจผิดถูก จงรู้จักความผิดชอบชั่วดี ฝีมือกระบี่ของเจ้าถึงจะแข็งแกร่งมากขึ้น”

ยอดมือกระบี่ลุกขึ้นยืน และเดินหายไปในทะเลทรายอันกว้างใหญ่พร้อมกับจ้าวอู่เจียงด้วยเช่นกัน

เด็กหนุ่มยังคงนอนนิ่งจ้องมองท้องฟ้า หัวใจของเขาเหมือนตายไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

…

จ้าวอู่เจียงเร่งรุดไปยังสถานที่ที่เซวียนหยวนจิ้งอยู่ โดยอาศัยแสงบนยันต์ที่นำทางเขาไป

ยันต์นี้เป็นยันต์คัดลอกที่สามารถระบุตำแหน่งผู้ถือยันต์ต้นฉบับได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน