ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 817

บทที่ 817 ว่าด้วยเรื่องการทำนาย

จูกัดเซี่ยวไป๋ถึงกับตะลึง ทำไมถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ในช่วงเวลาสำคัญ?

เขาเอื้อมมือลงไปตั้งใจจะหยิบม้วนภาพ แต่ทันทีที่มือของเขากำลังจะสัมผัสมันก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่ทันตั้งตัว ราวกับมีบางสิ่งกำลังเตือนเขาอย่างไรอย่างนั้น

“บัดซบ นี่เจ้ากำลังแกล้งข้าหรือ?” จูกัดเซี่ยวไป๋อ้าปากกว้าง มือของเขาสั่น ก่อนที่จะหันหลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจม้วนภาพที่ตกอยู่เลย

ทันทีที่เขาก้าวออกไปเพียงก้าวเดียว สายฟ้าสีเลือดก็ผ่าลงมาจากท้องฟ้าดังสนั่น มุ่งตรงไปที่ม้วนภาพม้วนนั้น

เมื่อสายฟ้าเกือบจะผ่าลงไปที่ม้วนภาพ มันก็เบี่ยงออกไปอย่างน่าประหลาด สายฟ้านั้นพุ่งไปฟาดลงที่พื้นดินข้างๆ ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่ที่มีควันสีดำพวยพุ่งขึ้นมาไม่หยุด

จูกัดเซี่ยวไป๋หันกลับไปมองเพียงครั้งเดียวก็รู้สึกหนาวสั่น เขารีบเร่งออกบินไปที่รูปปั้นเทพเจ้ามังกรเขียวโดยไม่หันกลับมาอีกเลย

————

ในตอนนี้ หวังชีก็กำลังสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ขณะที่จ้าวอู่เจียงหอบหายใจแรงอยู่ข้างหลังของนาง เขากำลังดึงเส้นผมสีเงินที่เหมือนสายน้ำตกของนางอย่างถนัดมือ

เส้นผมสีเงินถูกดึงอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บ แต่ในความเจ็บปวดนั้นกลับมีความรู้สึกละอายเพิ่มขึ้น ทำให้นางยิ่งตกอยู่ในภวังค์แห่งตัณหาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“แม่นางหวัง รู้สึกดีหรือไม่?” อีกมือหนึ่งของจ้าวอู่เจียงกอดเอวบางที่ยืดหยุ่นของหวังชีไม่ยอมปล่อย

“รู้สึกดี…” หวังชีตอบอย่างไม่รู้ตัว แต่ทันทีที่พูดออกไป นางก็รู้สึกผิดพลาด นางเปิดเผยความรู้สึกออกไปแล้ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” จ้าวอู่เจียงหัวเราะเสียงต่ำด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาใช้อีกมือจัดเส้นผมที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อหอมของหวังชี แล้วรวบมันเข้าด้วยกันก่อนจะพันรอบคอขาวผ่องของนางและให้มันห้อยอยู่ตรงหน้านาง เสียงของเขาช่างเต็มไปด้วยเสน่ห์และความยั่วยวนใจ

“ต่อจากนี้ แม่นางควรจะกัดเส้นผมนี้ให้แน่น เพราะสิ่งที่ทำให้เจ้ารู้สึกดียิ่งกว่านี้กำลังจะมา อย่าได้เผลอร้องออกมาเชียว”

ใบหน้าของหวังชีแดงก่ำด้วยความอายและโกรธเคืองในเวลาเดียวกัน

“แม่นางเตรียมตัวให้ดี ข้ากำลังจะเริ่มแล้ว” จ้าวอู่เจียงใช้หัวแม่มือกดที่เอวของหวังชีแน่น และเตือนด้วยความหวังดี

“เดี๋ยวก่อน…” หวังชีร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ นางก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาแน่นและส่งเสียงครางออกมาเบาๆ จากในลำคอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน