ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 973

บทที่ 973 ยาเม็ด

ฝนตกหนักทั่วฟ้า หยดน้ำราวไข่มุขตกเป็นสาย

สายฝนราวกับกระบี่กระหน่ำ แต่ละหยดทะลวงโคลนแตกกระเซ็น เปื้อนเต็มร่างของจ้าวอู่เจียง

หลี่ชางเซิงล้มลงในแอ่งน้ำ ร่างขาดเป็นท่อน ๆ เลือดเนื้อแข็งเกร็ง

สายฝนเริ่มซา

ม่านหมอกน้ำรอบด้านกำลังจางหายไปอย่างรวดเร็ว จ้าวอู่เจียงถือกระบี่ ท่าทีสงบนิ่ง

เสียงฝนกลบบทสนทนาที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

ไม่ว่าผู้อยู่เบื้องหลังจะให้คำมั่นสัญญาอะไรที่ทำให้จ้าวอู่เจียงวางกระบี่ลง หรือว่าจ้าวอู่เจียงจะมีใจแน่วแน่ดั่งเหล็กกล้าปฏิเสธทุกอย่าง และต้องการมีชีวิตอยู่อย่างสดใสและชัดเจน

บางสิ่งบางอย่างเปรียบเหมือนตอนที่จ้าวอู่เจียงอยู่บนดาวสีน้ำเงินและได้ดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่งชื่อว่า ‘เดอะ เมทริกซ์’ ซึ่งตัวเอกในเรื่องต้องเผชิญกับปัญหาว่าจะเลือกยาเม็ดสีน้ำเงินหรือยาเม็ดสีแดง แต่เรื่องราวตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของยาเม็ดสีฟ้าหรือยาเม็ดสีแดง

แต่กลับเหมือนว่า เขาไปซื้อบริการ…และสาวงามถามเขาว่า ต้องการกินยาหรือไม่?

คำตอบของเขาคือ

“ข้าไม่จำเป็นต้องใช้!”

ฝนเริ่มซาลงแล้ว ท้องฟ้าทั้งสี่ทิศกลับมาแจ่มใส ยังมีความสดชื่นและสว่างไสวหลงเหลืออยู่บ้าง เพียงแต่น่าเสียดายที่ยามนี้ท้องฟ้ากำลังมืดลง ราตรีใกล้มาเยือน

จ้าวอู่เจียงมุ่งหน้าไปชั้นที่สามสิบเอ็ด

ต้องหาที่หลบภัยก่อนความมืดจะปกคลุม

ด้วยภายในชั้นที่สามสิบขึ้นไป วิญญาณอาฆาตที่ออกมาในยามค่ำคืนส่วนใหญ่ล้วนแต่น่าสะพรึงกลัวและทรงพลัง

ใช่แล้ว

ทรงพลัง ทรงพลังอย่างยิ่ง!

นี่คือความคิดที่แท้จริงของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมากมายที่ก้าวเข้าสู่ชั้นที่สามสิบเอ็ด

เบื้องหน้าของพวกเขาปรากฏภูเขาลูกหนึ่ง

พูดให้ถูกต้องก็ไม่ใช่ภูเขา แต่เป็นปีศาจร้ายที่มีขนาดเท่าภูเขาลูกเล็ก ปีศาจร้ายมีร่างเป็นหมาป่า ขนเกือบขาวโพลนทั้งตัว ขนหนาดูนุ่ม แต่ดวงตาสีเทาดำเย็นชาอย่างยิ่ง สายตาที่กวาดมองทุกคนไม่ได้แสดงเจตนาฆ่า แต่กลับทำให้ทุกคนสะท้านและกลิ่นอายแห่งความตาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน