ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 982

บทที่ 982 การชำระบัญชี

จูกัดเซี่ยวไป๋หวนนึกถึงวันที่มีความสุขที่สุดของตนเอง

ก็คือวันที่ได้เดินทางไกลหมื่นลี้

ได้เที่ยวชมไปทั่วทุกหนแห่งในโลกใบนี้

ได้เห็นร้อยพันสภาพของโลก ความขึ้นลงของชีวิตผู้คน

แต่นับตั้งแต่เริ่มรับผิดชอบกิจการบางอย่างของหอสมบัติหมื่นวัตถุ ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปราวกับว่าทุกสิ่งในโลกล้วนเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนเท่านั้น

หากการเจรจาต่อรองไม่ลงตัว ก็เป็นเพราะราคาไม่เพียงพอ

ทีละเล็กทีละน้อย เขาเริ่มรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนก็เป็นเพียงการแลกเปลี่ยนเช่นกัน

การสนิทสนมกับผู้ใด การสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับใคร ล้วนเป็นไปเพื่อการแลกเปลี่ยนที่ดีกว่า เพื่อแสวงหาผลประโยชน์หรือสิ่งอื่น

ทุกมิตรภาพล้วนมีจุดประสงค์ และเขาก็ไม่มีสหายเหลืออีกแล้ว

สหายเพียงสองคนที่มีก็ตายจากไปเช่นกัน

แต่การเดินทางมายังดินแดนลับเต๋อเหลียนครั้งนี้ เขาได้เห็นอารมณ์ความรู้สึกมากมายจากร่างของจ้าวอู่หยาง และทั้งหมดล้วนแท้จริง

เขาได้เห็นความปีติยินดีที่ซ่อนไม่มิดในดวงตาของหลี่ฉวนจวินกับจ้าวอู่หยาง เมื่อหลี่ฉวนจวินได้พบกับจ้าวอู่หยางผู้เป็นสหายเก่าอีกครั้ง ความรู้สึกที่พวกเขาแสดงออกมาคือความสุขที่แท้จริงและจริงใจอย่างยิ่ง

เหมือนว่าความรู้สึกขณะนั้นจะมีค่ามากกว่าสมบัติล้ำค่าทั้งปวงในโลก

เขาได้เห็นกู้เหนียนหยวน เห็นราชาปีศาจหมาป่า

ที่แท้การมีน้ำใจและความจริงใจเป็นสิ่งที่น่าอิจฉาเช่นนี้เอง

จูกัดเซี่ยวไป๋ถอนหายใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ท้องฟ้ามืดมิดแล้ว ราตรีกำลังมาเยือน

ม่านฟ้าราวกับมีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองการพบกันอีกครั้งของจ้าวอู่เจียงกับเสี่ยวไป๋

ในที่สุดราชาปีศาจก็ค่อย ๆ สงบ

ดวงตาที่มองไปยังจ้าวอู่เจียงอ่อนโยนยิ่ง

แต่เมื่อสายตาของมันเบนไปมองผู้คนรอบข้าง ก็กลับมาเย็นชา ทั่วร่างเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและสง่างาม พริบตามันก็กระทืบพื้นอย่างแรง รอบ ๆ ป่าเขาพลันมีเงาวูบไหว เงาประหลาดรูปร่างแปลกตาต่าง ๆ กำลังเคลื่อนไหว

เงาเหล่านั้นคือสัตว์ปีศาจที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใต้ม่านฟ้าที่แทบจะมืดสนิท

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน