คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 12

จี้เหลียนเฉิงที่จะปลอบมู่มู่เห็นไป๋ซีเยว่หลุดการควบคุมก็ยิ่งร้อนใจ อุ้มลูกหลบมือเสิ่นเมิ่งเจี๋ย เดินก้าวไปข้างกายไป๋ซีเยว่ “คุณอย่า...”

เขายังเอ่ยไม่จบ ไป๋ซีเยว่ก็อุ้มมู่มู่ไปแล้ว พร้อมกับถลึงตาดุร้ายใส่เขา ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

กระทั่งเสื้อคลุมเธอก็ไม่ได้ใส่ มู่มู่ก็ยังป่วยอยู่ จี้เหลียนเฉิงที่ร้อนใจกอดหมับเข้าที่เธอ “คุณฟังผม...”

เขายังเอ่ยไม่ทันจบ มู่มู่ก็แหวะออกมารดร่างของทั้งสองคน

ต่อมาก็วุ่นวายโกลาหลกันไปพักหนึ่ง

รอจนปลอบมู่มู่ให้สงบได้แล้ว ไป๋ซีเยว่ที่อ่อนล้าถึงขีดสุดก็หมดแรงจะไปถือสาเรื่องอื่นๆ เมื่อถูกทำให้วุ่นเสียขนาดนี้ อารมณ์หงุดหงิดที่ระเบิดออกมา ก็เลือนหายไปนานแล้ว หลงเหลือเพียงแค่ความอ่อนล้าเต็มหัวใจ

“ผมอุ้มเธอเอง” ชายหนุ่มย่อตัวลงตรงหน้าเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยน “คุณไปอาบน้ำ”

มู่มู่หลับไปแล้ว เพราะหายใจติดขัด จึงอ้าปากเล็กน้อย ทั้งยังกรนเสียงเบาอย่างมีความสุข

เมื่อเทียบกันแล้ว ไป๋ซีเยว่สภาพแย่สุด

เธอวางมู่มู่ลงบนโซฟาแล้วหยิบทิชชู่เปียกขึ้นมาเช็ดคราบสกปรกบนร่างกาย โดยไม่มองจี้เหลียนเฉิงสักนิด

จี้เหลียนเฉิงถอนหายใจเงียบๆ ยื่นมือไปอุ้มมู่มู่

“อย่าแตะต้องเธอ” ไป๋ซีเยว่เอ่ยเสียงเย็นเยียบ “รบกวนคุณช่วยไปขับรถด้วย”

ไป๋ซีเยว่โยนทิชชู่เปียกลงถังขยะแล้วลุกขึ้นไปสวมเสื้อคลุม จากนั้นก็อุ้มมู่มู่ หยิบเสื้อผ้ามาห่อเธอเอาไว้ และเดินออกไปข้างนอก

จี้เหลียนเฉิงหลับตาลง สูดลมหายใจ พลางลุกขึ้นไปขับรถ

ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขาไม่ได้มองเสิ่นเมิ่งเจี๋ยสักครั้งเดียว

จี้เหลียนเฉิงขับรถมาที่ประตู ไป๋ซีเยว่อุ้มมู่มู่วางลงที่เบาะหลังด้วยความระมัดระวัง พลางใช้หมอนอิงขวางไว้ข้างกายเธอ

จี้เหลียนเฉิงยืนอยู่ในทิศทางที่ลมพัดมา เขาเอ่ยเสียงเบาว่า “ผมจะไปส่งพวกคุณกลับไป”

ไป๋ซีเยว่ยืดตัวขึ้น ปิดประตูรถ และก้าวขึ้นไปที่นั่งคนขับโดยไม่เอ่ยสักคำ

จี้เหลียนเฉิงหัวใจเจ็บแปลบ เขายกมือขวางประตูรถเอาไว้ เอ่ยปากหยั่งเชิงว่า “ผมไม่รู้จริงๆ...”

เสียงปังดังขึ้น ไป๋ซีเยว่ปิดประตูรถอย่างแรง พร้อมกับเหยียบคันเร่ง

จี้เหลียนเฉิงยืนอยู่ท่ามกลางความหนาวเย็นในยามราตรี นัยน์ตาเคร่งขรึมราวกับยามค่ำคืน

รอเขากลับไป เสิ่นเมิ่งเจี๋ยก็กำลังส่งซุปในมือให้กับป้าจาง

จี้เหลียนเฉิงถือกระเป๋าหนังสือและยาของมู่มู่เอาไว้ในมือ ขณะเดินลงมาข้างล่าง

ป้าถามเขาว่า “อาซงยังไม่กลับมา นายน้อยจะขับรถไปเองหรอคะ”

ไป๋ซีเยว่ขับรถจากไปในสภาพแบบนั้น จี้เหลียนเฉิงย่อมไม่วางใจ ป้าเดาได้ว่าเขาจะตามไป

จี้เหลียนเฉิงตอบอืม และหยิบเสื้อคลุมขึ้นมา ขณะเดินออกไปข้างนอก เมื่อไปถึงประตู ก็หันหน้ากลับมาเอ่ยว่า “หาคนมาเปลี่ยนกลอนด้วยครับ”

เขาขับรถคันหนึ่งในโรงจอดรถ เมื่ออยู่บนถนน เขาก็โทรศัพท์หาเซียวจิ่น

ทางด้านนั้นรับเร็วมาก “ลูก เมิ่งเจี๋ยไปแล้วหรอ”

จี้เหลียนเฉิงน้ำเสียงเย็นเยียบ “แม่ให้รหัสกับคีย์การ์ดเธอหรอครับ แม่ทำแบบนี้ เหมาะสมแล้วหรอครับ”

เซียวจิ่นหัวเราะ “ทำไมหรอ โมโห? นิสัยนี้ของลูกเหมือนกับพ่อลูกเป๊ะ เมิ่งเจี๋ยก็ดีนะ ภูมิหลังครอบครัวสะอาด คนก็น่ารักน่าเอ็นดู หวังให้ลูกเป็นฝ่ายรุกก่อนนั่นเป็นไปไม่ได้ ผู้อื่นไปส่งซุปให้ลูก ทำไมลูกถึงได้โมโหเสียล่ะ”

จี้เหลียนเฉิงเอ่ย “เรื่องของผม ผมเป็นคนตัดสินใจเอง” เอ่ยจบก็วางสายไป

เขาขับตามรถของไป๋ซีเยว่ไปตลอดทางจนเข้าไปในชุมชน