คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 12

จี้เหลียนเฉิงที่จะปลอบมู่มู่เห็นไป๋ซีเยว่หลุดการควบคุมก็ยิ่งร้อนใจ อุ้มลูกหลบมือเสิ่นเมิ่งเจี๋ย เดินก้าวไปข้างกายไป๋ซีเยว่ “คุณอย่า...”

เขายังเอ่ยไม่จบ ไป๋ซีเยว่ก็อุ้มมู่มู่ไปแล้ว พร้อมกับถลึงตาดุร้ายใส่เขา ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

กระทั่งเสื้อคลุมเธอก็ไม่ได้ใส่ มู่มู่ก็ยังป่วยอยู่ จี้เหลียนเฉิงที่ร้อนใจกอดหมับเข้าที่เธอ “คุณฟังผม...”

เขายังเอ่ยไม่ทันจบ มู่มู่ก็แหวะออกมารดร่างของทั้งสองคน

ต่อมาก็วุ่นวายโกลาหลกันไปพักหนึ่ง

รอจนปลอบมู่มู่ให้สงบได้แล้ว ไป๋ซีเยว่ที่อ่อนล้าถึงขีดสุดก็หมดแรงจะไปถือสาเรื่องอื่นๆ เมื่อถูกทำให้วุ่นเสียขนาดนี้ อารมณ์หงุดหงิดที่ระเบิดออกมา ก็เลือนหายไปนานแล้ว หลงเหลือเพียงแค่ความอ่อนล้าเต็มหัวใจ

“ผมอุ้มเธอเอง” ชายหนุ่มย่อตัวลงตรงหน้าเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยน “คุณไปอาบน้ำ”

มู่มู่หลับไปแล้ว เพราะหายใจติดขัด จึงอ้าปากเล็กน้อย ทั้งยังกรนเสียงเบาอย่างมีความสุข

เมื่อเทียบกันแล้ว ไป๋ซีเยว่สภาพแย่สุด

เธอวางมู่มู่ลงบนโซฟาแล้วหยิบทิชชู่เปียกขึ้นมาเช็ดคราบสกปรกบนร่างกาย โดยไม่มองจี้เหลียนเฉิงสักนิด

จี้เหลียนเฉิงถอนหายใจเงียบๆ ยื่นมือไปอุ้มมู่มู่

“อย่าแตะต้องเธอ” ไป๋ซีเยว่เอ่ยเสียงเย็นเยียบ “รบกวนคุณช่วยไปขับรถด้วย”

ไป๋ซีเยว่โยนทิชชู่เปียกลงถังขยะแล้วลุกขึ้นไปสวมเสื้อคลุม จากนั้นก็อุ้มมู่มู่ หยิบเสื้อผ้ามาห่อเธอเอาไว้ และเดินออกไปข้างนอก

จี้เหลียนเฉิงหลับตาลง สูดลมหายใจ พลางลุกขึ้นไปขับรถ

ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขาไม่ได้มองเสิ่นเมิ่งเจี๋ยสักครั้งเดียว

จี้เหลียนเฉิงขับรถมาที่ประตู ไป๋ซีเยว่อุ้มมู่มู่วางลงที่เบาะหลังด้วยความระมัดระวัง พลางใช้หมอนอิงขวางไว้ข้างกายเธอ

จี้เหลียนเฉิงยืนอยู่ในทิศทางที่ลมพัดมา เขาเอ่ยเสียงเบาว่า “ผมจะไปส่งพวกคุณกลับไป”

ไป๋ซีเยว่ยืดตัวขึ้น ปิดประตูรถ และก้าวขึ้นไปที่นั่งคนขับโดยไม่เอ่ยสักคำ

จี้เหลียนเฉิงหัวใจเจ็บแปลบ เขายกมือขวางประตูรถเอาไว้ เอ่ยปากหยั่งเชิงว่า “ผมไม่รู้จริงๆ...”

เสียงปังดังขึ้น ไป๋ซีเยว่ปิดประตูรถอย่างแรง พร้อมกับเหยียบคันเร่ง

จี้เหลียนเฉิงยืนอยู่ท่ามกลางความหนาวเย็นในยามราตรี นัยน์ตาเคร่งขรึมราวกับยามค่ำคืน

รอเขากลับไป เสิ่นเมิ่งเจี๋ยก็กำลังส่งซุปในมือให้กับป้าจาง