คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 11

แววตากลับคืนสู่ความเฉยชาดั่งเช่นในอดีต

เธอก้มหน้า รู้สึกว่าตัวเองที่ยังเพ้อฝันถึงจี้เหลียนเฉิงนั้นน่าเศร้ามาก

พวกเราหย่ากันแล้ว เธอยังจะเพ้อฝันอะไรอีก

ไป๋ซีเยว่หน้าตึง พยายามแสดงท่าทางเฉยเมยออกมาเช่นกัน

ป้าเรียกเธอไปกินข้าว เธอจึงไปที่ห้องอาหาร มู่มู่ยื่นมือเล็กๆตามไป จี้เหลียนเฉิงจึงทำได้เพียงแค่อุ้มเธอไปนั่งอยู่ที่อีกด้านของโต๊ะ หนึ่งผู้ใหญ่ หนึ่งเด็กดูไป๋ซีเยว่กิน

ป้ามองทางนี้แล้วก็มองไปทางนั้น ก่อนจะเดินออกไปด้วยความพอใจ

ขณะที่ไป๋ซีเยว่ก้มหน้ากินข้าว ก็รับรู้ได้ถึงสายตาของทั้งสองคน ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นถามอย่างอดไม่อยู่ว่า “มู่มู่กินมั้ยลูก”

มู่มู่ส่ายหน้า “ไม่กินค่ะ!”

คราวนี้เธอสดชื่นแล้ว เอ่ยพูดในสภาพที่เปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวา

ไป๋ซีเยว่มองจี้เหลียนเฉิง “คุณกินมั้ย”

จี้เหลียนเฉิงเอ่ย “ไม่พูดขณะกินอาหาร คุณกินของคุณไปเถอะ”

น่าเบื่อ

ไป๋ซีเยว่กลอกตามองบน ไม่สนใจเขาอีก

ทันใดนั้น ในลานบ้านพลางมีเสียงดังสนั่น ไป๋ซีเยว่เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองไปทางจี้เหลียนเฉิงอย่างสงสัย

จี้เหลียนเฉิงกำลังคุยกับมู่มู่เสียงเบา จึงไม่ทันได้สังเกต เมื่อเห็นเธอมองตัวเองเลยถามว่า “ทำไมหรอ”

ไป๋ซีเยว่ชี้ไปด้านนอก “ดูเหมือนจะมีคนมา”

จี้เหลียนเฉิงตอบ “อาจจะเป็นอาซงมั้ง เขาออกไปทำธุระ”

ไป๋ซีเยว่ตอบ “แบบนั้นก็ดี ถ้าหากว่าคุณมีแขก ฉันคงต้องไปหลบ”

จี้เหลียนเฉิงขมวดคิ้ว “หลบหรอ คุณให้คนพบเห็นไม่ได้หรอ”

“คุณต่างหากที่ให้ใครพบเห็นไม่ได้” ไป๋ซีเยว่กลอกตาใส่เขาอีกครั้ง “พวกเราสองคนหย่ากันแล้ว ดึกดื่นค่อนคืน ฉันมาอยู่ที่บ้านคุณ เหมาะสมหรอ ถ้าหากว่าถูกแฟนคุณเห็นเข้า จะไม่เข้าใจผิดหรอ”

จี้เหลียนเฉิงกำลังจะพูดอะไร แต่ได้ยินเสียงประตูดังติ๊ด และเปิดออก

ทั้งสองคนหันไปมองพร้อมกัน ก็เห็นบริเวณทางเข้ามีเด็กสาวผมยาวที่ท่าทางนิ่มนวลอ่อนหวาน สุภาพเรียบร้อย หน้าตางดงามคนหนึ่งยืนอยู่

ไป๋ซีเยว่หลุบตาลง

ไป๋ซีเยว่ลุกขึ้นไปอุ้มมู่มู่โดยไม่พูดอะไร “คุณจี้ ในเมื่อคุณมีแขก อย่างนั้นฉันพามู่มู่กลับก่อนแล้วกัน”

เมื่อได้ยินว่าจะกลับ มู่มู่ก็รีบกอดคอจี้เหลียนเฉิงเอาไว้ “พ่อคะ!”

จี้เหลียนเฉิงตบปลอบเธอเบามือ และมองไปทางไป๋ซีเยว่ “คุณพามู่มู่ขึ้นไปข้างบนก่อน”

ไป๋ซีเยว่รู้สึกเพียงแต่ว่าน่าขัน “เกรงว่าจะไม่สะดวกมั้งคะคุณจี้ มู่มู่จะกลับบ้านกับแม่มั้ย ถ้าลูกไม่กลับ แม่ไปแล้วนะ”

มู่มู่ที่พาดอยู่บนไหล่จี้เหลียนเฉิงขยับแล้วหันหน้ามามองเธออย่างน่าสงสาร

ไป๋ซีเยว่แข็งใจ หมุนตัวเดินจากไป

มู่มู่ร้องไห้เสียงดัง

ไป๋ซีเยว่ยังจะเดินต่อไปได้เสียที่ไหน

สุดท้าย มีคนที่เคร่งเครียดยิ่งกว่าเธอ

เด็กสาวคนนั้นกรีดร้อง วางของไว้บนโต๊ะ วิ่งเหยาะๆเข้ามาตบหลังมู่มู่ “มู่มู่เด็กดี หนูน้อยไม่ร้องนะจ๊ะ เหลียนเฉิง ส่งมู่มู่ให้ฉันเถอะค่ะ ฉันปลอบเธอเอง”

ไม่ต้องพูดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามรู้จักมู่มู่ คำพูดก็ยังจะสนิทสนมขนาดนั้น ไป๋ซีเยว่ใจกระตุก โมโหขึ้นมาทันที “จี้เหลียนเฉิง! ส่งมู่มู่ให้ฉัน!”