คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 14

เป็นจี้เหลียนเฉิง

เสียงของไป๋ซีเยว่เย็นเยียบขึ้นหลายส่วนทันที “มีธุระ?”

จี้เหลียนเฉิงตอบ “มู่มู่เป็นยังไงบ้าง ยังมีไข้มั้ย”

“ไม่มีไข้แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น ตอนเย็นผมไปรับเธอได้มั้ย”

ไป๋ซีเยว่ตอบ “อาทิตย์นี้ช่างเถอะ”

“อาทิตย์นึงผมเจอเธอได้ครั้งเดียว ถ้าหากว่าตอนเย็นได้ อย่างนั้นพรุ่งนี้ผม...”

“ฉันบอกว่าช่างมันเถอะ” ไป๋ซีเยว่ลุกขึ้นมานั่งหน้าตึง “ค่อยเจอกันอาทิตย์หน้า ก็เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกัน...”

ไป๋ซีเยว่ตัดสายโทรศัพท์ทันที

แม้ว่าจะไม่มีมารยาทเป็นอย่างมาก

แต่เธอไม่อยากได้ยินเสียงของผู้ชายคนนี้แม้แต่น้อย

ความปรารถนาที่อยากจะเข้านอนถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดขมขื่น

ไป๋ซีเยว่ยัดโทรศัพท์มือถือไว้ใต้หมอนแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมหัว

ตอนที่หวางลุ่ยเจินป้อนมื้อเช้าให้มู่มู่ ไป๋ซีเยว่ก็เปิดประตูเดินออกมา

เธอมองไปทางโต๊ะอาหารแวบหนึ่ง พลางขมวดคิ้ว “แม่คะ แม่ป้อนเธออีกแล้ว ให้เธอกินเอง”

“มู่มู่ไม่สบายไม่ใช่หรอ” คุณหวางอ่อนโยนเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าหลานสาว พลางเอ่ยว่า “วันนี้มู่มู่ของพวกเราเป็นคนป่วย ต้องดูแลเป็นพิเศษ ใช่มั้ยจ๊ะหลานรัก”

มู่มู่หัวเราะฮ่าๆ

ไป๋ซีเยว่รวบผมขึ้นม้วนเป็นทรงซาลาเปา “ดีมาก ข้าวต้องให้คนอื่นป้อน อีกเดี๋ยวยาก็กินเอง”

เมื่อได้ยินว่าต้องกินยา สีหน้าของมู่มู่ก็ค่อยๆแข็งค้าง มองคุณยายด้วยท่าทางน่าสงสาร “คุณยาย หนูไม่กินยา”

คุณหวางตอบ “มู่มู่ของพวกเราไม่สบาย ไม่สบายต้องกินยาถึงจะหาย มู่มู่เด็กดี กินข้าวเยอะๆ ให้สุขภาพแข็งแรง หายป่วยแล้วก็ไม่ต้องกินยาแล้วจ้ะ”

มู่มู่เบ้ปาก รู้สึกว่าลูกชิ้นไม่อร่อยแล้ว พลางงึมงำไม่หยุดว่า “ไม่กิน ไม่กิน”

ไป๋ซีเยว่คร้านจะสนใจเธอ

เด็กน้อยคนนี้ดูสีหน้าคนเป็น คุณยิ่งยอมเธอ เธอก็ยิ่งได้ใจ

คุณหวางก็หมดหนทาง เรื่องอื่นเจรจากันได้ แต่เรื่องนี้เธอก็ยืนอยู่ข้างลูกสาวเช่นกัน

เมื่อมู่มู่เห็นว่าไม่มีใครช่วย ก็กระพริบตากลมโตปริบๆ พลันเอ่ยขึ้นว่า “หนูจะหาพ่อ!”

เดิมไป๋ซีเยว่นั่งลงเตรียมกินข้าวแล้ว เมื่อได้ยินก็มองเธอแวบหนึ่ง “กินข้าวดีๆ”

มู่มู่กลัวเธอเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นคุณยายอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกว่ามีที่พึ่ง “หนูจะหาพ่อ หนูจะหาพ่อ!”

คุณหวางเห็นไป๋ซีเยว่จะโมโหแล้ว ก็รีบหยุดเธอไว้ “โทษลูกได้หรอ วันนี้เดิมก็ควรจะเป็นพ่อที่ดูแล”

ภายในห้องอบอุ่น อุณหภูมิกำลังเหมาะสม ข้างนอกกลับหนาวเย็น มู่มู่เป็นหวัดยังไม่หายดี สวมเพียงแค่เสื้อตัวเดียว ไม่สามารถยืนที่ประตูได้ ไป๋ซีเยว่จนปัญญา จึงทำได้เพียงแค่เอ่ยว่า “เข้ามาเถอะ”

จี้เหลียนเฉิงยืนอยู่ที่ปากทางเข้า

สถานที่ที่เดิมกว้างขวาง แต่เป็นเพราะเขารูปร่างสูงใหญ่จึงทำให้ดูคับแคบอย่างเห็นได้ชัด

ไป๋ซีเยว่ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เอ่ยเสียงเย็นว่า “ไม่มีรองเท้าแตะของคุณ เข้ามาเลยแล้วกัน”

จี้เหลียนเฉิงอุ้มมู่มู่ขึ้นมา มองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางห้องอาหาร และเรียกคุณป้า

คุณหวางเดินเข้ามา แม้ว่าจะไม่พอใจเขา แต่อย่างไรฝ่ายตรงข้ามก็เป็นบิดาของมู่มู่ เธอตอบว่า “รีบเข้ามาเถอะ กินข้าวเช้ารึยัง กินด้วยกันเถอะ”

จี้เหลียนเฉิงถึงได้เดินเข้าไปข้างใน “กินแล้วครับ ขอบคุณครับคุณป้า”

ไป๋ซีเยว่ไม่พูดไม่จา เดินตรงกลับไปยังห้องอาหาร

หวางลุ่ยเจินก็จนปัญญา ทำได้เพียงแค่พาคนเดินไปทางห้องรับแขก “วันนี้ไม่ไปบริษัทหรอ”

จี้เหลียนเฉิงอธิบาย “เดิมวันเสาร์ต้องอยู่เป็นเพื่อนมู่มู่ครับ”

“ดูความจำป้าสิ” หวางลุ่ยเจินยิ้มๆ “คุณนั่งก่อน ป้าจะไปชงชาให้คุณ”

จี้เหลียนเฉิงรีบเอ่ยว่า “ไม่ต้องหรอกครับคุณป้า ผมไม่กระหาย”

หวางลุ่ยเจินโบกมือไปมาแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

จี้เหลียนเฉิงก้มหน้ามองเด็กน้อยในอ้อมแขน ยกมือขึ้นแตะหน้าผากเธอ ถามเธอว่า “ลูกรักยังมีตรงไหนที่ไม่สบายอีกมั้ย”