คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 15

นัยน์ตาดำสนิทของเด็กน้อยคล้ายกับไข่มุกในสารปรอท ใสบริสุทธิ์

มือเล็กๆของเธอจับเสื้อเชิ้ตจี้เหลียนเฉิงแน่น ดวงหน้ารูปไข่แนบลงบนหน้าอกเขา เอ่ยเสียงนุ่มนิ่มว่า “คิดถึงพ่อค่ะ”

หัวใจของจี้เหลียนเฉิงละลายทันที น้ำเสียงก็อ่อนโยนยิ่งกว่าเดิม “พ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกัน”

ไป๋ซีเยว่กลอกตามองบนอยู่ในห้องอาหาร

เธอเคยเพ้อฝันว่าจี้เหลียนเฉิงจะใช้สายตาอ่อนโยนกับเธอ วันนี้ล้วนมอบให้ลูกสาวเธอ

ครู่หนึ่ง จี้เหลียนเฉิงก็อุ้มมู่มู่เดินไปทางห้องอาหาร

ไป๋ซีเยว่เหลือบตาขึ้นมองเขา “คุณกินแล้วไม่ใช่หรอ”

จี้เหลียนเฉิงอธิบาย “มู่มู่บอกว่าเธอยังกินไม่อิ่ม

เดิมมู่มู่ที่กอดคอจี้เหลียนเฉิงเอาไว้ เมื่อได้ยินวาจานี้ก็รีบเอ่ยว่า “หนูจะกินเนื้อ”

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “กินโจ๊ก กินเนื้อไม่ได้”

มู่มู่มองตาปริบๆไปทางคุณพ่อ

น่าเสียดายที่เรื่องนี้ คุณพ่อไม่มีสิทธิ์ในการพูด

จี้เหลียนเฉิงทำได้เพียงแค่เอ่ยว่า “กินข้าวต้มก่อน รอมู่มู่หายแล้ว พวกเราค่อยกินเนื้อเยอะๆ ดีมั้ยครับ”

ไป๋ซีเยว่ถอนสายตากลับมา บอกกับตัวเองว่าอย่าเจ็บปวดๆ ทั้งสองคนล้วนเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว เดิมเธอก็ไม่เคยได้ ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องคิดเลย

หวางลุ่ยเจินเดินเข้ามา มองไป๋ซีเยว่ “นั่นมันสีหน้าอะไรของลูก อาหารที่แม่ทำแย่ขนาดนั้นเลยหรอ”

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “ผักดองเค็มไปหน่อยค่ะ”

หวางลุ่ยเจินนั่งลงข้างเธอ “เค็มจนต้องแยกเขี้ยวยิงฟันเลย?”

จี้เหลียนเฉิงมองมาทางนี้แวบหนึ่ง

ไป๋ซีเยว่ก้มหน้ากินโจ๊ก ไม่พูดอะไรอีก

กินข้าวเช้าแล้ว มู่มู่ก็เริ่มร้องโวยวายจะไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ

ไป๋ซีเยว่วางยาลงบนโต๊ะน้ำชาด้วยสีหน้าเฉยชา “กินยาก่อนเถอะ”

มู่มู่พาดตัวอยู่บนหน้าตักจี้เหลียนเฉิง เอ่ยด้วยน้ำเสียงขาดความมั่นใจเล็กน้อย “ไม่กิน...”

ไป๋ซีเยว่กอดอกมองเธอ

จี้เหลียนเฉิงอดเอ่ยขึ้นไม่ได้ว่า “คุณอย่าดุขนาดนั้นสิ...”

ไป๋ซีเยว่มองเขา “อย่างนั้นคุณให้เธอกิน?”

จี้เหลียนเฉิง “...”

เขามักจะแข็งใจดุมู่มู่ไม่ลง

ไป๋ซีเยว่เคาะโต๊ะ “เร็วหน่อย กินยา”

มู่มู่มองจี้เหลียนเฉิงด้วยท่าทางน่าสงสาร

จี้เหลียนเฉิงสงสารจนทนไม่ไหว รีบเอ่ยว่า “มู่มู่กินยาแล้ว พ่อจะพามู่มู่ไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำดีมั้ยครับ”