คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 16

ไป๋ซีเยว่ตอบเธอ : หล่อมาก

คาดว่าตอนนี้เสิ่นเสี่ยวหยิ่งคงไม่ยุ่ง ถึงได้ตอบกลับในเสี้ยววินาที : แน่นอนอยู่แล้ว พี่ชายหล่อที่สุด!

ไป๋ซีเยว่ตั้งค่ารูปนี้เป็นพื้นหลังหน้าจอล็อคโทรศัพท์

เสียงเรียกเข้าของโรงพยาบาลโดยเฉพาะดังขึ้นในตอนที่ไป๋ซีเยว่กำลังจะวางโทรศัพท์มือถือลง เธอถอนหายใจ ลุกขึ้นมานั่งตัวตรง เตรียมพร้อมจะออกจากบ้านตลอดเวลา “มีธุระ?”

รับสายโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว เธอก็ขมวดคิ้ว นวดขมับเล็กน้อยแล้วค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

สวมใส่เรียบร้อยแล้ว ก็บอกกับคุณหวาง คุณหวางคุ้นเคยกับการที่เธอต้องออกไปทำงานล่วงเวลาในช่วงพักผ่อนนานแล้ว “ลูกไปบอกกับมู่มู่ด้วย ใช่แล้ว สามีเก่าลูกจะกลับเมื่อไร”

“เขาไม่มีชื่อหรอคะ” ไป๋ซีเยว่ได้ยินคำเรียกนี้แล้วก็ปวดหัว “ถ้าเขาไม่กลับ หนูก็ทำอะไรไม่ได้”

“แม่ก็แค่เตือนเรื่องความสัมพันธ์ของพวกลูกในตอนนี้ตลอดเวลาเท่านั้นเอง ในเมื่อเป็นสามีเก่า นั่นก็คืออดีตที่ผ่านไปแล้ว...”

ไป๋ซีเยว่ตัดบทคำพูดเยิ่นเย้อของเธอ “โรงพยาบาลเร่งมา หนูไปก่อนนะคะ”

เธอไปเคาะประตูห้องของเล่น บ้านหลังนี้มีสามห้อง ห้องนอนของคุณหวางห้องหนึ่ง ห้องนอนเธอกับมู่มู่ห้องหนึ่ง ห้องนอนที่เหลืออีกห้องจึงกลายเป็นใต้หล้าของมู่มู่ ในห้องนี้มีของเล่นมากมายที่จี้เหลียนเฉิงล้วนเป็นคนซื้อ

เมื่อผลักประตูเข้าไป ภาพที่จี้เหลียนเฉิงกำลังต่อของเล่นกับมู่มู่ด้วยความอดทนโดยอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนก็ปรากฏเข้าสู่สายตา

จี้เหลียนเฉิงมองเธอแล้วถามว่า “คุณจะออกไปข้างนอก?”

มู่มู่ได้ยินก็วางของเล่นในมือลง พลางปรบมือแล้วเอ่ยว่า “หนูจะไปด้วย หนูจะไปด้วย!”

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “แม่จะไปโรงพยาบาล ลูกอยู่กับพ่อก็เป็นเด็กดีนะ”

“เกิดเรื่องขึ้น?” จี้เหลียนเฉิงถาม

ไป๋ซีเยว่ตอบ “อืม ฉันจะไปดูสักหน่อย ไม่แน่ใจว่าจะกลับมากี่โมง ถ้าหากว่าลูก...”

คิดๆดูแล้วคำพูดนี้ไม่สามารถพูดต่อหน้าลูกได้ เธอจึงเชิดคางขึ้น “คุณออกมาหน่อย ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณ”

จี้เหลียนเฉิงวางมู่มู่ลงบนพรม ลุกขึ้นเดินมาทางเธอ “ทำไมหรอ”

ไป๋ซีเยว่กังวลว่ามู่มู่จะได้ยิน จึงเขยิบเข้าไปใกล้เล็กน้อย พลางเอ่ยว่า “อีกครู่พยายามกล่อมลูกนอน หลังจากนั้นคุณก็รีบกลับไปซะ...”

เห็นเธอเข้ามาใกล้ ร่างของจี้เหลียนเฉิงก็เอนไปด้านหลังเล็กน้อย

คำพูดที่เหลือของไป๋ซีเยว่ติดอยู่ที่ลำคอ

เพราะในโรงพยาบาลยังมีเรื่องน่าหงุดหงิดอีกเป็นกระบุงโกย

สาเหตุที่โทรศัพท์เรียกไป๋ซีเยว่มาก็เป็นเพราะว่ามีคนก่อเรื่องโวยวาย

คนไข้ที่โวยวายมีไป๋ซีเยว่เป็นคนดูแลหลัก ญาติคนไข้ระบุให้ไป๋ซีเยว่ออกมาพูดอะไรสักหน่อย ไม่อย่างนั้นจะร้องไห้โวยวายที่ระเบียงทางเดินของห้องพักผู้ป่วย ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อระเบียบโรงพยาบาล ฝ่ายบริการด้านการแพทย์ก็หมดหนทาง ถึงได้โทรศัพท์หาไป๋ซีเยว่

คนไข้ป่วยเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย จากสภาพร่างกายทั้งหมดของคนไข้ ไป๋ซีเยว่ไม่แนะนำให้ผ่าตัด ข้อดีข้อเสียหลังผ่าตัดก็บอกกับเจ้าตัวและญาติคนไข้ชัดเจนแล้ว หลังจากผ่าตัดวันที่สาม คนไข้ดันหัวใจหยุดเต้น ตอนนั้นบังเอิญว่าไป๋ซีเยว่เข้าเวรอยู่พอดี ตั้งแต่ค้นพบว่าสถานการณ์ของคนไข้ผิดปกติจนถึงสอดสายยางเข้าหลอดลมสำเร็จ ไม่ถึงห้านาที....หากพูดกันตามปกติแล้ว สถานการณ์แบบนี้ต้องให้เพื่อนร่วมงานฝ่ายวิสัญญีแพทย์เป็นคนทำ แต่ไป๋ซีเยว่ตัดสินใจในยามวิกฤตอย่างเด็ดขาด ย่นระยะเวลาในการช่วยชีวิตให้สั้นลง ในภายหลังก็ช่วยชีวิตคนไข้กลับมาได้สำเร็จ

เพียงแต่ว่า สภาพอาการของคนไข้หลังผ่าตัดเดิมก็ไม่ค่อยดี ทั้งยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ญาติคนไข้จึงบอกว่าเป็นเพราะอุบัติเหตุทางการรักษา ต้องการให้ชดเชยเงินจำนวนมาก ไม่อย่างนั้นจะฟ้องร้องคุณหมอกับโรงพยาบาล

ไป๋ซีเยว่สวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ในระเบียงทางเดิน เอ่ยเสียงเย็นว่า “ไปฟ้องเลยค่ะ จะใช้กระบวนการแบบไหน ฉันจะให้ความร่วมมือทั้งหมดคุณหมอหวัง พวกเราสองคนมาส่งต่อข้อมูลเกี่ยวกับอาการของคนไข้กันสักหน่อย หลังจากนี้คนไข้คนนี้ก็ให้คุณเป็นคนรับผิดชอบ”

เดิมญาติคนไข้ก็ไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ไป๋ซีเยว่ เพียงแค่อยากให้โรงพยาบาลชดเชยเงินให้เล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าจะเปลี่ยนแพทย์ที่ให้การรักษาหลัก ก็ไม่ยอมทันที “คุณมีสิทธิ์อะไรไม่รักษาพวกเรา”

เดิมพวกเขาพุ่งเป้ามาที่ไป๋ซีเยว่ ถ้าไป๋ซีเยว่ไม่สนใจ พวกเขาก็ได้ไม่คุ้มเสียน่ะสิ

ไป๋ซีเยว่เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็เป็นภาพทัศนียภาพที่สวยงามภาพหนึ่ง รูปร่างหน้าตามองดูแล้วไม่เหมือนคุณหมอ แต่เหมือนกับดาราที่สวยมาก เพียงแต่เมื่อสวมชุดกาวน์สีขาวแล้วเอ่ยปากพูด บุคลิกนั่นก็ปรากฏออกมา สุขุมเยือกเย็น ทำให้คนไม่กล้าสบประมาท

เธอเอ่ยปากพูดแต่ละคำแต่ละประโยคดังกังวานชัดเจน “พวกคุณจะฟ้องร้องฉันไม่ใช่หรอคะ เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยง ฉันย่อมไม่สามารถเป็นคนรักษาหลักเขาอีก ไม่อย่างนั้น พวกคุณไม่กลัวว่าฉันจะอาศัยอำนาจนั้นมาแก้แค้นส่วนตัวหรอ”