คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 22

ตอนเย็น ไป๋ซีเยว่กลับไปเก็บของ คุณหวางต้องนอนโรงพยาบาลอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์

เสื้อผ้าของมู่มู่กับของใช้ในชีวิตประจำวัน เมื่อลงมือเก็บขึ้นมาก็ไม่น้อยเช่นกัน เก็บจนสุดท้าย ไป๋ซีเยว่ก็มองไปทางเตียงแวบหนึ่ง และเก็บชุดนอนกระโปรงตัวหนึ่งของตัวเองขึ้นมาแยกเอาไว้

เธอโทรศัพท์หาจี้เหลียนเฉิงล่วงหน้า เป็นห่วงว่ามู่มู่เจอเธอแล้วจะโวยวาย เธอกำชับจี้เหลียนเฉิงว่า สามารถให้ป้าจางออกมาเอาของได้

สุดท้าย คนที่ยืนรออยู่หน้าประตูคฤหาสน์ก็เป็นตัวจี้เหลียนเฉิงเอง

“มู่มู่ล่ะ” เธอลงจากรถเดินไปด้านหลัง

จี้เหลียนเฉิงก้าวเท้ายาวเข้าไป พลางเอ่ยว่า “กำลังดูการ์ตูน”

ไป๋ซีเยว่เปิดท้ายรถแล้วเอ่ยว่า “ให้เธอดูนานไม่ได้ ทุกวันครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมงก็พอ”

“ใบนี้?” เห็นไป๋ซีเยว่พยักหน้า จี้เหลียนเฉิงก็ยื่นมือไปยกกล่องขึ้นมา “ไม่เข้าไปดูเธอจริงๆ?”

ไป๋ซีเยว่ส่ายหน้า “ถ้าเห็นเข้า ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ให้ฉันไป”

จี้เหลียนเฉิงไม่พูดอะไรอีก

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “ถ้างั้นฉันไปล่ะ หลายวันนี้ก็รบกวนคุณแล้ว”

จี้เหลียนเฉิงเอ่ย “มู่มู่เป็นลูกสาวผม ผมดูแลลูกก็เป็นบัญชาสวรรค์ จะรบกวนได้ยังไง”

“ยังไงก็ขอบคุณคุณแล้วกัน” ไป๋ซีเยว่ไม่อยากคุยกับเขามากกว่านี้ เธอหมุนตัวขึ้นไปบนรถ ตอนที่กำลังจะปิดประตู เธอก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ หันไปเอ่ยว่า “มู่มู่ไม่เคยแยกจากฉันนานขนาดนี้ ถ้าหากว่าลูกคิดถึงฉัน กลางคืนไม่ยอมนอน คุณก็...แต่ก่อนตอนฉันทำงานล่วงเวลา แม่ฉันจะให้ลูกกอดเสื้อผ้าฉันตัวนึงนอน เสื้อผ้าชุดนั้นอยู่ในกระเป๋าด้านข้างของกระเป๋าเดินทาง ถ้าหากว่าลูกงอแงขึ้นมา ก็สามารถเอาออกมาลองใช้ได้

จี้เหลียนเฉิงพยักหน้า

ไป๋ซีเยว่ขึ้นรถแล้วลดหน้าต่างรถลง “ยังมี แม้ว่าจะเป็นของที่ลูกชอบกิน ก็ไม่สามารถให้ลูกกินเยอะเกินไป กลางคืนเข้านอนตอนสองทุ่มครึ่ง ตอนเช้าต้องไปถึงศูนย์การเรียนรู้ระดับต้นก่อนแปดโมง”

เธอเอ่ยจบก็ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเรื่องที่ต้องมอบหมายนั้นมีเยอะเกินไปจริงๆ ประโยคหนึ่งสองประโยคไม่มีทางพูดจบ

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เงยหน้ามองจี้เหลียนเฉิง “ไม่รู้ว่าคุณสะดวกเพิ่มเพื่อนวีแชทมั้ย”

จี้เหลียนเฉิงถือกระเป๋าเดินทางมือเดียวแล้วเอ่ยว่า “ผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือออกมา”

ไป๋ซีเยว่เปิดการค้นหาเพื่อนของโปรแกรมวีแชท “เบอร์โทรศัพท์มือถือของคุณใช่มั้ย”

จี้เหลียนเฉิงบอกว่าใช่

เมื่อกลับไปถึงโรงพยาบาล ในห้องพักผู้ป่วยของคุณหวางคึกคักมาก แพทย์และพยาบาลที่เข้าเวรล้วนมาทักทายเธอ หลิวชุนเสียงกับผ.อ.โจวจากแผนกกายภาพบำบัดก็มาเช่นกัน

ไป๋ซีเยว่ทักทายพวกเขาเรียบร้อยแล้ว แพทย์กับพยาบาลที่เข้าเวรก็ไปทำงาน

หลิวชุนเสียงเอ่ย “ฉันเดาว่าเธอไม่มีเวลาไปแผนกกายภาพบำบัด ดูสิ ฉันลากเหล่าโจวมาแล้ว ให้เขาตรวจเธอหน่อย”

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “นายเลิกงานแล้วไม่กลับบ้าน ดันเป็นห่วงเรื่องนี้ ทั้งยังรบกวนให้ผ.อ.โจววิ่งมาที่นี่อีก”

โจวฉายกับหลิวชุนเสียงค่อนข้างสนิทกัน เมื่อได้ยินก็เอ่ยยิ้มๆว่า “มีอะไรรบกวนกัน”

หวางลุ่ยเจินที่อยู่ด้านข้างถามว่า “ทำไมหรอ ปวดกระดูกต้นคออีกแล้ว?”

ไป๋ซีเยว่ตอบอืม กลัวว่าเธอจะเป็นห่วง จึงเอ่ยอย่างคลุมเครือว่า “วันนี้อุณหภูมิลดลงไม่ใช่หรอคะ ลงจากรถลืมพกผ้าพันคอจึงโดนความเย็นเข้า”

เธอเอ่ยจบก็ส่งสายตาให้โจวฉาย

โจวฉายเข้าใจก็เอ่ยว่า “ไปเถอะ ไปแผนกผม ผมจะตรวจให้คุณ”

หลิวชุนเสียงเอ่ย “พวกคุณไปเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณป้า”