คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 21

ไป๋ซีเยว่โมโหจนพูดอะไรไม่ออก “แม่คิดอะไรอยู่คะ แม่มีสภาพแบบนี้ อยู่โรงพยาบาลคนเดียว หนูจะวางใจได้ยังไง”

“ถ้าลูกไม่วางใจจริงๆ ก็หาพยาบาลรับจ้างมาดูแลสักคน ยังไงก็พามู่มู่มาไม่ได้”

ไป๋ซีเยว่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โดยไม่เงยหน้าขึ้นสักนิด “ใครดูแลหนูก็ไม่วางใจทั้งนั้น หนูต้องดูแลแม่ด้วยตัวเอง”

หวางลุ่ยเจินถาม “ลูกโทรศัพท์หาใครน่ะ”

ไป๋ซีเยว่กดหมายเลขโทรศัพท์ “พ่อของมู่มู่”

หวางลุ่ยเจินตอบ “ลูกอย่าโทรเลย ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์...”

ไป๋ซีเยว่มองเธอแวบหนึ่ง “แม่พักผ่อนสักครู่หนึ่ง ไม่ต้องกังวลแล้ว”

เธอออกจากห้องพักผู้ป่วย โทรศัพท์หาจี้เหลียนเฉิงที่ระเบียงทางเดิน

จี้เหลียนเฉิงกำลังประชุม ตอนที่โทรศัพท์มือถือสั่น เขาคิดจะปิดตามจิตใต้สำนึก สุดท้ายเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า เขาก็ส่งสัญญาณมือให้ผู้จัดการโครงการหยุดชั่วคราว จากนั้นก็ลุกไปรับโทรศัพท์

ทุกคนในห้องประชุมล้วนประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นจี้เหลียนเฉิงรับโทรศัพท์ตอนประชุม ไม่รู้ว่าคนที่โทรมาคือใคร ถึงได้ทำให้จี้เหลียนเฉิงให้ความสำคัญขนาดนี้

เลขาซ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว

จี้เหลียนเฉิงออกจากห้องประชุม กดรับสาย ถามเธอว่า “มีเรื่องอะไร”

ไป๋ซีเยว่เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “คุณสามารถช่วยดูแลมู่มู่สักหลายวันหน่อยได้มั้ย”

จี้เหลียนเฉิงตอบ “ได้แน่นอน”

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “โอเค อย่างนั้นคืนนี้คุณไปรับเธอที่ศูนย์การเรียนรู้ระดับต้นเลย ดึกหน่อยฉันจะเก็บของบางส่วนของเธอแล้วเอาไปส่งให้คุณ”

เธอไม่เพียงแต่จะต้องเก็บของให้มู่มู่ คุณหวางนอนโรงพยาบาล เธอก็ต้องกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำของคุณหวางเช่นกัน

จี้เหลียนเฉิงถาม “คุณมีเรื่องอะไรรึเปล่า”

ไป๋ซีเยว่ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยว่า “ถ้าคุณไม่สะดวกก็ช่างมันเถอะ”

จี้เหลียนเฉิงเอ่ย “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น มู่มู่จะอยู่กับผมนานเท่าไรก็ไม่มีปัญหา ผมเพียงแค่...”

ผมแค่เป็นห่วงคุณ

ไป๋ซีเยว่ตัดบทเขา “วันสองวันก็พอ นานไปฉันกลัวมู่มู่จะร้องหาฉัน ถึงตอนนั้นคุณก็โทรหาฉัน ฉันจะกล่อมเธอเอง”

แม้ว่ามันจะเป็นความฝัน แต่ความฝันนี้ ก็สั้นเกินไปแล้ว

“คุณจี้”

จี้เหลียนเฉิงอำพรางความรู้สึกในแววตา และเปลี่ยนเป็นท่าทางเฉยชาขึ้นมาอีกครั้ง ขณะเอ่ยกับเลขาซ่งว่า “ประชุมต่อ”

ไป๋ซีเยว่กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย พลางเอ่ยกับคุณหวางว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วค่ะ จี้เหลียนเฉิงจะไปรับมู่มู่ รอแม่ให้น้ำเกลือเสร็จแล้ว หนูจะกลับบ้านไปเก็บของ และถือโอกาสเอาของของมู่มู่ไปให้เขาด้วยเลย”

หวางลุ่ยเจินมองเธอแล้วถามว่า “เยว่เยว่ ลูกพูดความจริงกับแม่นะ ลูกปล่อยวางจากจี้เหลียนเฉิงได้แล้วจริงๆหรอ”

สีหน้าไป๋ซีเยว่ไม่มีความผิดปกติใดๆ เธอถึงขั้นยังยิ้มอยู่ “แม่คะ แม่พูดอะไรน่ะ พวกเราสองคนหย่ากันมาสามปีแล้วนะคะ ตอนนี้แม่ยังจะถามคำถามนี้อีก?”

หวางลุ่ยเจินตอบ “ลูกไม่หาแฟน ช่วงนี้ก็ไปมาหาสู่กับเขาบ่อยๆ แม่จะไม่สงสัยได้หรอ”

ยิ่งไปกว่านั้น รอยจูบบนตัวของไป๋ซีเยว่ในวันนั้น ก็เป็นเหมือนเสี้ยนที่ตำอยู่ในใจเธอตลอด

“ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นล้วนมีสาเหตุไม่ใช่หรอคะ ถ้าหากว่าไม่ใช่มู่มู่ หนูกับเขา...คาดว่าคงจะไม่ไปมาหาสู่กันอีกจนแก่ตาย”

หวางลุ่ยเจินมองไม่เห็นความรู้สึกใดๆบนใบหน้าเธอ จึงวางใจ “แบบนั้นก็ดี แม่จะพูดคำพูดไม่น่าฟังก่อน ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธนัดดูตัวที่จัดเตรียมให้ลูกหลังจากนี้!”