คุณชาย,เธอแต่งงานแล้ว! นิยาย บท 3

อิงฟ้ามาถึงที่พักของรดา เพื่อนของเธอพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอ

เธอยกมือขึ้นเคาะประตูเบา ๆ เธอยืนอยู่ข้างๆและรออย่างเงียบ ๆ

รดาและเธอเป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ และพวกเขาเติบโตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาเป็นเหมือนพี่สาวน้องสาว

ฉันจำได้ว่าตอนที่ก้องฟ้ามารับเธอ รดาพูดกับเธอว่า: "อิงฟ้าถ้าเขาไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว ก็กลับมาบ้านของเรานะ"

เป็นเพราะประโยคนี้ ที่ทำให้อิงฟ้ามีความกล้าที่จะไม่ต้องการบ้านของคุณก้องฟ้าอีกต่อไป

รดารีบเปิดประตูเมื่อเห็นเธอ มุมปากของเธอก็ยกขึ้นทันที เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ประดับอยู่ทั่วทั้งใบหน้าของเธอ

“อิงฟ้า ทำไมเธอถึงมาที่นี่”

อิงฟ้าจับกระเป๋าของเธอแน่นขึ้น และพูดด้วยความลำบากใจ: "รดา ฉันมาขออาศัยอยู่กับเธอที่นี่หน่อยนะ"

รดาเพิ่งจะสังเกตเห็นถึงกระเป๋าเดินทางที่อยู่ในมือของเธอและรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งขึ้นทันที "เกิดอะไรขึ้น"

อิงฟ้าแสร้งทำเป็นเมินเฉยและยิ้ม "ฉันเลิกกับเขาแล้ว"

รดาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่อิงฟ้าที่พยายามฝืนยิ้ม

ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือนั้นซูบลงจนเห็นเบ้าตาโหลลึกชัดเจน ใบหน้าขาวซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

ร่างกายยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว ยิ่งทำให้ดูผอมบางราวกับแผ่นกระดาษ

เมื่อเห็นอิงฟ้าเป็นเช่นนี้ รดาก็รู้สึกปวดใจมาก

เธอรีบก้าวไปข้างหน้าและกอดอิงฟ้าไว้แน่น "อย่าเสียใจไป ยังมีพี่สาวคนนี้อยู่"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาของอิงฟ้าอดไม่ได้ที่จะเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

เธอกอดรดากลับและตบหลังเธอเบา ๆ “ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง”

รดารู้ว่าเธอแค่พยายามปลอบใจตัวเองเท่านั้น

อิงฟ้าชอบคุณก้องฟ้ามากแค่ไหน เธอสามารถรับรู้ได้

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา อิงฟ้าทำงานอย่างหนักเพื่อรวบรวมเงินห้าล้านส่งคืนให้คุณก้องฟ้า

เธอคิดอย่างโง่เขลาว่าสิ่งนี้จะเปลี่ยนและสร้างความประทับใจของ คุณก้องฟ้าที่มีต่อเธอ

แต่สุดท้ายเธอก็ถูกคุณก้องฟ้าทอดทิ้งอย่างไร้ความปรานี

รดาพลันนึกถึงคืนที่ฝนตกเมื่อห้าปีที่แล้ว...

ถ้าอิงฟ้าไม่ขายตัวเองเพื่อซ่งซิเยว่ เธอคงไม่ได้พบกับคุณก้องฟ้า

ถ้าอย่างนั้นอิงฟ้าของเธอ คงจะมีความสุขมากอย่างแน่นอน

หัวใจของอิงฟ้าอบอุ่นขึ้น และเธอตอบว่า "ได้" เบาๆ จากนั้นหันหลังและเดินไปที่ห้องน้ำพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

โชคชะตาไม่เคยเข้าข้างเธอ

ในเมื่อมันถูกกำหนดให้ต้องพรากจากกัน สามเดือนสุดท้ายก่อนที่เธอจะจากไป ให้เธอได้อยู่เคียงข้างรดาละกัน

เช้าตรู่ของวันต่อมา เธอแต่งหน้า ทาแป้งหนา ปิดผิวซีดๆ ของเธอ แล้วลุกขึ้นไปที่บริษัทเพื่อที่จะลาออก

ทันทีที่เธอนั่งลงที่โต๊ะทำงานและกำลังจะเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเขียนใบสมัครลาออก น่านน้ำเพื่อนร่วมงานของเธอก็เลื่อนเก้าอี้เข้ามาหา

“อิงฟ้า เธออ่านอีเมลของเธอหรือยัง”

อิงฟ้าส่ายหัว คุณก้องฟ้ามารับเธอในช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอจึงไม่มีเวลาอ่านอีเมล

น่านน้ำรีบบอกเธอว่า: "พี่ปานตะวัน ส่งอีเมลนัดหมายโดยบอกว่าวันนี้ลูกสาวของประธานจะมารับตำแหน่ง CEO"

อิงฟ้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับลูกสาวของประธานเลย เธอจึงไม่สนใจ อย่างไรก็ตาม เธอกำลังจะออกจากงาน ดังนั้น มันไม่สำคัญว่าใครจะรับช่วงต่อ

แต่น่านน้ำกลับสนใจมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยข้อมูลที่พร้อมจะเล่า: "ฉันได้ยินมาว่าเธอเพิ่งกลับมาจากการศึกษาในต่างประเทศ แม้ว่าเธอจะจบปริญญาเอกด้านการบริหารธุรกิจ แต่เธอก็ไม่มีประสบการณ์จริง เธอจะรับตำแหน่งซีอีโอตั้งแต่เริ่มเลย เธอไม่กลัวถูกนินทาเหรอ?”

เจ้านางซึ่งนั่งถัดจากน่านน้ำ พูดปรามด้วยน้ำเสียง "ใครกล้านินทาเธอ เธอคือแสงจันทร์ที่เจิดจรัส ของตระกูลกิตติธรรมโชติ เชียวนะ"

เมื่อได้ยินคำว่า กิตติธรรมโชติ นิ้วของอิงฟ้าที่กำลังคลิกเมาส์อยู่ก็ชะงักไปชั่วขณะนึง