คุณชาย ภรรยาคุณบล็อกคุณอีกแล้ว นิยาย บท 2

ลี่จิ่งเชินได้ยินเสียงเธอขยับเข้ามาใกล้ จู่ๆ ก็หลับตาลง และพูดเยาะเย้ย “พูดมาเถอะ คุณปู่ให้เธอเท่าไหร่ ถึงทำให้เธอตกลงยอมแต่งงานกับคนไม่ได้เรื่องแบบฉัน ถึงขนาดพูดว่าจะคอยปรนนิบัติฉันอีก?”

ขณะที่ลู่หวานหว่านนั่งยองๆ และม้วนเก็บพรหมสกปรกพื้นนั้นกับอาหารที่วางอยู่

เมื่อได้ยินที่เขาถาม เธอก็ตอบกลับว่า “ฉันได้ยินพ่อของฉันบอกมาว่า ตอนคุณปู่ของคุณยังหนุ่มๆ เคยตกลงกับพ่อของฉัน ถ้ารุ่นต่อไปมีชาย 1 คน หญิง 1 คน จะให้พวกเขาแต่งงานและกลายเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าคิดแบบนี้แล้ว คนที่เริ่มเรื่องนี้น่าจะเป็นครอบครัวฝั่งของคุณมากกว่า”

จากคำพูดของเธอ ดูเหมือนจะกลายเป็นตระกูลติดค้างเธออย่างนั้นแหละ?

ลี่จิ่งเชินกระตุกยิ้มเบาๆ จากนั้นก็พูดว่า “ที่ฉันถามก็คือ ปู่ของฉันให้อะไรพวกเธอบ้าง เธออย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!”

ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะสัญญาที่เคยให้ไว้ครั้งพวกผู้ใหญ่ยังหนุ่มๆ แต่อย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยเห็น ว่าคนที่ไม่ได้รักไม่ได้ชอบกัน อีกทั้งยังต้องมาแต่งกับคนตาบอดแบบนี้อีก ถ้าไม่ได้มีผลประโยชน์อะไร จะมีใครยอมแต่งงานหรือ?

ลู่หวานหว่านถือพรหมสกปรกนั่นและยืนขึ้น “ขอโทษนะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

จริงๆเองเธอก็ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าลี่ตกลงหรือคุยอะไรกับพ่อเธอที่ห้องสมุดวันนั้น

อีกอย่างลี่จิ่งเชิน ก็น่ากลัวเกินไป เธอเลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก “พ่อลูกอย่างพวกเธอนี่มัน อีกคนขายลูกกิน อีกคนยอมเพื่อเงิน สกปรกสิ้นดี!”

ลู่หวานหว่านตอบกลับว่า “จะว่าพ่อฉันก็ได้ แต่อย่าว่าฉัน”

“......” เขารู้สึกอยากจะเด็ดหัวจริงๆ

ลู่หวานหว่านแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้าโกรธเคืองของเขา เธอหมุนตัวเก็บพรหมและข้าวปลาลงถังขยะ เตรียมตัวจะไปถามแม่บ้านโจวพรุ่งนี้ว่าควรจะทำอย่างไรกับมัน