คุณชาย ภรรยาคุณบล็อกคุณอีกแล้ว นิยาย บท 4

"ฉันเพิ่งพบว่าไม่มีหน้าต่างในห้องของเราเลยแม้แต่บานเดียว ไม่เพียงแต่ระบายอากาศไม่ดี แสงแดดก็ไม่สามารถส่องเข้ามาได้ เมื่อวันเวลาผ่านไป ฉันกลัวว่าคุณจะรู้สึกอุดอู้"

ที่สำคัญคือ ลู่หวานหว่านเองไม่ได้ชอบสภาพแวดล้อมแบบนี้ ที่จริงเพื่อลี่จิ่งเชินถึงได้เปลี่ยน เพียงแต่ถือโอกาสเท่านั้นเอง ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนอารมณ์ไม่ดี แถมยังคำพูดคำจาก็ร้ายกาจ ล้วนทำให้คนไม่ชอบทั้งนั้น

แน่นอนว่าลี่จิ่งเชินไม่ได้โง่พอที่จะเชื่อว่าลู่หวานหว่านที่จะทำเพื่อเขาจริงๆ "เธอกลัวว่าจะทำให้ฉันอุดอู้ไม่สบายแล้ว จะไม่มีคำพูดอะไรไปอธิบายให้กับปู่ฉันฟังใช่ไหม?"

"นี้ถือว่าใช่นะ" ลู่หวานหว่านไม่ได้เถียงอะไร เพียงแต่ถอดถอนใจว่า "ทิวทัศน์ด้านนอกสวยมาก มองไม่เห็นก็น่าเสียดาย"

ลี่จิ่งเชินโมโหขึ้นมาทันที "คุยเรื่องทิวทัศน์กับคนตาบอดคนหนึ่ง เธอกำลังประชดฉันเหรอ?"

ลู่หวานหว่านรีบปลอบใจเขา "ถึงคุณจะมองไม่เห็น แต่คุณก็สามารถรู้สึกถึงมันได้ไง"

ฤดูใบไม้ผลิมีทั้งนกกลิ่นหอมของดอกไม้ ฤดูร้อนมีฝนตกปรอยๆ และเสียงจักจั่น ในฤดูใบไม้ร่วงมีลมเย็นๆ พัดผ่านอย่างสดชื่น ส่วนฤดูหนาวมีหิมะและแสงแดดที่อบอุ่น สิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องใช้ตา เพียงแค่เปิดหน้าต่างก็สามารถชื่นชมทิวทัศน์ได้ ไม่ใช่เหรอ?

ไม่รู้ว่าลี่จิ่งเชินคิดได้หรือเปล่า เพียงแค่เห็นเขาหันกลับมา สายตาที่เหม่อลอยได้สบตากับเธอ "เธออยากเปลี่ยนกำแพงเป็นหน้าต่าง ก็ใช่ว่าจะไม่ได้"

ลู่หวานหว่านดีใจขึ้นมาทันที "คุณเห็นด้วยเหรอ?"

เมื่อฟังออกถึงความสุขในน้ำเสียงของเธอ ลี่จิ่งเชินก็คิดในใจว่าอย่าดีใจเร็วเกินไป "ไม่ใช่ว่าผมเห็นด้วย แต่ต้องความยินยอมจาก'ผู้หญิงคนนั้น'ก่อนถึงจะได้"

"ผู้หญิงคนนั้น? ใครน่ะ?"

"จวงจิ้ง"

...... แม่สามีของเธอ?

*

ขณะที่เธอลงไปทานอาหารเช้า ลู่หวานหว่านก็หันไปมองหญิงวัยกลางคนที่นั่งในที่นั่งหลักอย่างสง่างามเป็นระยะๆ โดยที่ไม่รู้ว่าสายตาของเธอดึงดูดความสนใจของจวงจิ้งตั้งนานแล้ว