ความจริงแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอชินกับการเร่ร่อนมาตลอด เร่ร่อนไปเรื่อยๆ… แล้วเธอก็เติบโตขึ้น
แต่สุดท้ายแล้ว เธอเพิ่งรู้ว่า ความอบอุ่นต่างหากที่ทำให้คนเสียน้ำตาได้ง่ายกว่าความทุกข์ทรมาน
คุณนายใหญ่ฮั่วยกมือขึ้นกอดฉือหว่านไว้ ลูบแผ่นหลังเธอเบาๆ เหมือนปลอบเด็ก “เด็กโง่ ทำไมถึงต้องมาพูดจาเกรงใจกับย่าแบบนี้อีกล่ะ?”
"คุณย่า หนูมีเรื่องอยากบอกค่ะ"
"ว่ามาสิ เรื่องอะไร?"
ฮั่วซือหานที่ยืนอยู่หน้าประตู มองฉือหว่าน เธอซบหน้าลงบนไหล่ของคุณย่า ขนตายาวสั่นระริก และหยาดน้ำตาเม็ดโตไหลลงมาเงียบๆ "คุณย่า… หนูคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วค่ะ หนูต้องไปแล้ว"
คุณนายใหญ่ฮั่วตกใจ “ทำไมล่ะ? หรือว่าเจ้าซือหานนั่นแกล้งหนูอีก? เดี๋ยวย่าจะไปสั่งสอนเขาเอง!”
ลุงฝูรีบยื่นไม้ขนไก่มาให้ “คุณนายใหญ่ ใช้อันนี้เลยครับ!”
คุณนายใหญ่ฮั่วรับไว้ทันที “หวานหว่าน หนูไม่ต้องไปหรอก! ทำไมต้องเป็นหนูที่ต้องไป? ให้หมอนั่นออกไปแทน!”
ฮั่วซือหานที่ยืนอยู่นอกประตู "..."
เขาเป็นหลานแท้ๆ หรือเปล่า?
หรือว่าโดนเก็บมาเลี้ยงกันแน่?
ลุงฝูก็เหมือนกัน เขาไม่รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของบ้านนี้!
เวลานี้ เสียงหวานนุ่มของฉือหว่านดังขึ้น "คุณย่า คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ซือหานไม่ได้แกล้งหนู เขาดีกับหนู…มากเลยค่ะ"
คุณนายใหญ่ฮั่วยังไม่เชื่อ “จริงเหรอ?”
ฮั่วซือหานมองฉือหว่าน เธอยกมือเล็กๆ ขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากหน้าอย่างลวกๆ แล้วกอดคุณนายใหญ่ฮั่ว พร้อมกับหัวเราะเบาๆ อย่างสดใส “จริงสิคะ คุณย่า อย่ากังวลไปเลยค่ะ หนูยังพูดไม่จบเลย ซือหานส่งหนูไปเรียนที่มหาวิทยาลัย C ตั้งแต่พรุ่งนี้ หนูต้องอยู่หอพัก เลยกลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”
คุณนายใหญ่ฮั่วอึ้งไปครู่หนึ่ง “ซือหานส่งหนูไปเรียนที่มหาวิทยาลัย C งั้นเหรอ? มหาวิทยาลัย C ดีสิ นั่นเป็นมหาวิทยาลัยระดับท็อปเลยนะ! ซือหานทำเรื่องถูกต้องสักที”
ฉือหว่านคลายกอดจากคุณนายใหญ่ฮั่ว “คุณย่า พรุ่งนี้หนูต้องไปรายงานตัวแล้วค่ะ”


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
ขอบคุณที่ให้อ่านเพลิน ๆ ค่ะ แต่จะเติมเงินไม่ได้ เพราะซื้อได้แค่บัตรเติมเงินเอไอเอสเท่านั้น...