คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 15

ในหัวของฮั่วซือหาน

ภาพใบหน้าขาวใสเล็กเรียวของฉือหว่านผุดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อครู่เขาเพิ่งจูบเธอไป ริมฝีปากของเธอนุ่มมาก กลิ่นหอมยังคงติดตรึงในความทรงจำ

ตอนที่ฉือเจียวกำลังจะจูบเขา ฮั่วซือหานหันหน้าหนีหลบอย่างรวดเร็ว

ฉือเจียวจูบไม่ถึง เธอขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงงอน "คุณหลบทำไม?"

ฮั่วซือหานเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาถึงทำแบบนั้น ทั้งที่ฉือเจียวคือคนที่เขาชอบ การจูบกันระหว่างคนรักมันเป็นเรื่องปกติ

เขาไม่ได้ชอบฉือหว่านเสียหน่อย

แต่ความรู้สึกจากจูบของฉือหว่านยังคงติดตรึงในใจเขา ความรู้สึกที่นุ่มนวลและเร่าร้อนนั้นยังอยู่ในความทรงจำลึกๆ ในฐานะคนที่รักความสะอาดมาก ฮั่วซือหานรู้สึกว่ามันยากที่จะเปลี่ยนจากผู้หญิงคนหนึ่งไปหาอีกคนได้ทันที

มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ และรู้สึกว่ามันไม่สะอาด

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ก๊อก ก๊อก" พร้อมกับเสียงของ เลขาจ้าว ดังมาจากด้านนอก "ท่านประธาน ยาถอนพิษมาแล้วครับ"

ยาถอนพิษ?

ฉือเจียวชะงัก เธอโดนยาเข้าไป แล้วเขาถึงกับให้คนไปหายาถอนพิษให้เธอ?

ฮั่วซือหานแกะมือของฉือเจียวออกก่อนจะลุกขึ้นยืน

ฉือเจียวโกรธจัด คว้าหมอนขึ้นมาขว้างใส่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา "ฮั่วซือหาน คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า?"

เธอถึงขนาดมอบตัวเองให้เขาแล้ว และยังลงทุนวางยาเพื่อเพิ่มความเร่าร้อนให้ด้วย แต่เขากลับไม่แตะต้องเธอเลย

หมอนตกลงบนพรมหลังจากกระทบใบหน้าของฮั่วซือหาน เขามองเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก "พักผ่อนให้เต็มที่"

พูดจบ เขาก็เดินออกไปทันที

ฉือเจียว : "..."

เธอโมโหจนแทบจะระเบิด!

...

ฮั่วซือหานเดินเข้ามาในห้องทำงาน เขายืนตัวตรงสูงสง่าข้างหน้าต่างบานใหญ่ที่ทอดลงไปจนถึงพื้น ในตอนนั้นเลขาจ้าวเดินเข้ามาในห้อง “ท่านประธาน คุณฉือเจียวได้กินยาถอนพิษแล้วแล้ว”

ฮั่วซือหานไม่ได้หันไปมอง “ยาถอนพิษที่อวี้หยวนส่งไปแล้วหรือยัง?”

เลขาจ้าวตอบว่า “ฉันให้ผู้ช่วยเอาไปส่งแล้วค่ะ แต่ผู้ช่วยบอกว่า ตอนเข้าไปในห้อง ที่นั่นไม่มีใครอยู่เลย คุณผู้หญิงออกไปแล้ว”

ฮั่วซือหานยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าต่าง เขายกนิ้วมือเรียวยาวสะอาดสะอ้านขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ขณะนั้นเอง เขาเหลือบเห็นลำคอของตัวเองสะท้อนอยู่บนกระจกที่เงาวับ บนลำคอมีรอยกัดเล็กๆ ที่ดูเรียบร้อยอยู่

นั่นคือรอยที่ฉือหว่านฝากไว้บนตัวเขา...

ความทรงจำของฮั่วซือหานย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ที่อวี้หยวนเมื่อไม่นานนี้ ฉือหว่านกระโจนเข้ามากัดลำคอเขา หลังจากนั้นก็นอนซบอยู่ในอ้อมอกของเขาเหมือนลูกแมว พลางจูบลำคอเขาและจูบเลอะไปทั่ว

ฮั่วซือหานขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ดวงตาคมหลับลงเล็กน้อย ตั้งแต่เหตุการณ์ในห้องอาบน้ำที่ทั้งสองใกล้ชิดกัน เขาก็เผลอคิดถึงเธออยู่หลายครั้ง

แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

ความปรารถนาที่เกิดขึ้นก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเช่นกัน

เมื่อฮั่วซือหานลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาของเขากลับเยือกเย็นและสงบนิ่ง

...

เช้าวันต่อมา

ในอพาร์ตเมนต์ ฉือหว่านนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายพลางอ่านหนังสือ ขณะที่ซูเสี่ยวฝูเดินวนไปมาพลางโวยวายด้วยความโมโห “คนพรรค์นี้มันวันๆ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากเอาแต่คิดเตะหัวฮั่วซือหานหรือยังไง เขากล้าทิ้งภรรยาตัวเองไปสนใจแต่ฉือเจียวได้ยังไง! แล้วฉือเจียวอีกล่ะ พวกเมียน้อยมีทุกปี แต่คนอย่างเธอที่ต่ำทรามถึงขั้นวางยาให้ตัวเอง มันก็แค่เศษสวะ!”

ซูเสี่ยวฝูโกรธจริงๆ เมื่อคืนตอนที่เธอไปรับฉือหว่าน ฉือหว่านนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น พอเงยหน้าขึ้นมาก็มีน้ำตาเต็มหน้า ใบหน้านั้นดูราวกับแมวจรที่ถูกเจ้าของทิ้ง ไม่มีบ้านให้กลับ...