คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 71

กู้เป่ยเฉินสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที อะไรนะ!? ยัยลูกเป็ดขี้เหร่มาจากบ้านนอก ที่กล้าหน้าด้านแทนที่เจ้าสาวตัวจริงอย่างฉือเจียว… เธอพูดอะไรออกมา?

เธอจะเป็นคนสั่งสอนเขา?

โลกนี้มันโลกมายาแล้วหรือไง!?

ทั้งไห่เฉิงมีแค่ฮั่วซือหานคนเดียวเท่านั้นที่กล้าสั่งสอนเผด็จการน้อยอย่างเขา!

ฉือหว่านจับมือซูเสี่ยวฝูแล้วพูด “เสี่ยวฝู เราไปกันเถอะ”

ทั้งสองกำลังจะเดินออกไป แต่จู่ๆ ฮั่วซือหาน ก็เอื้อมมือออกมาคว้ามือเล็กของเธอไว้

ปลายนิ้วเรียวยาวแต่อบอุ่นของเขาสัมผัสกับมือบางของเธอ ความรู้สึกเสียดสีระหว่างผิวเนื้อก่อให้เกิดกระแสไฟฟ้าระหว่างกัน ทั้งสองต่างนึกย้อนไปถึงค่ำคืนที่วิลล่าซีย่วน ค่ำคืนที่ เขากดร่างเธอไว้กับผนัง…

ฉือหว่านรีบดึงมือกลับทันที

ฮั่วซือหานจ้องมองใบหน้าเล็กสวยของเธอ กลืนน้ำลายลงลำคอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “ฉือหว่าน เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

ฉือหว่านเงยหน้ามองเขา เอ่ยน้ำเสียงเรียบเฉย “ประธานฮั่ว คุณจัดการเรื่องกับคุณย่าให้เรียบร้อยเถอะ ฉันพร้อมจะไปจดทะเบียนหย่าเมื่อไหร่ก็ได้ ตำแหน่งคุณนายฮั่ว ฉันอยากคืนให้ฉือเจียวตั้งนานแล้ว”

พูดจบ ฉือหว่านก็เดินจากไปพร้อมกับซูเสี่ยวฝู

ฮั่วซือหานขมวดคิ้วมองแผ่นหลังบางของฉือหว่านที่กำลังเดินจากไป

ขณะนั้น กู้เป่ยเฉินก็ร้องขึ้นมาลั่น “พี่รอง! ยัยฉือหว่านนี่มันหยิ่งอะไรนักหนา!?”

ฮั่วซือหานตวัดสายตาคมดุใส่กู้เป่ยเฉิน

กู้เป่ยเฉินหุบปากทันที แต่ยังทำหน้ามุ่ย ก่อนจะบ่นอุบอิบ “พี่รอง! เมื่อกี้ผมแข่งเกมกับฉือหว่าน… แล้วเธอฆ่าผมตาย!”

ฮั่วซือหานเลิกคิ้วแปลกใจ “เธอฆ่านายได้?”

เขารู้ดีว่าฝีมือการเล่นเกมของกู้เป่ยเฉินนั้นโหดขนาดไหน คนธรรมดาไม่มีทางเอาชนะได้ง่ายๆ

กู้เป่ยเฉินยังคงไม่พอใจ “ไม่ได้! ผมต้องแข่งกับฉือหว่านอีกตา!”

กู้เป่ยเฉินหยิบมือถือขึ้นมา ส่งคำท้าไปหา ฉือหว่าน

ฉือหว่านยังออนไลน์อยู่… และเธอตอบรับคำท้าของเขา

ทั้งสองคนเริ่มเกมอีกตา!

คราวนี้กู้เป่ยเฉินไม่ออมมือ เขาเลือกอาวุธ ดาบใหญ่สามสิบเมตร แล้วพุ่งเข้าหาฉือหว่านทันที ฆ่ามัน!!

GAME OVER

ขณะนั้นเอง กู้เป่ยเฉินตะโกนลั่นขึ้นมา “พี่รอง! ดูสิว่าฉือหว่านส่งอะไรมาให้ผม!”

ฉือหว่านส่งข้อความในเกมมาหากู้เป่ยเฉิน

ฮั่วซือหานก้มมองดูข้อความนั้น… ฉือหว่าน "ไปเล่นที่อื่นเถอะ ไก่อ่อน"

ไปเล่นที่อื่น?

ไก่อ่อน?

กู้เป่ยเฉินแทบจะกระอักเลือด! “นี่มันเป็นความอัปยศครั้งยิ่งใหญ่! พี่รอง! เธอดูถูกผม!”

ฮั่วซือหานยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วหัวเราะเบาๆ

เธอ… น่าสนใจจริงๆ

ขณะนั้นเอง ฮั่วซือหานมองเห็นฉือหว่านผ่านกระจกหน้าต่างสะท้อนแสง เธอกำลังเดินอยู่บนถนนกับซูเสี่ยวฝู เส้นผมดำยาวนุ่มสลวยของเธอทิ้งตัวลงบนไหล่ ให้ความรู้สึกอ่อนโยนและบริสุทธิ์ ดูงดงามเป็นพิเศษท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ

ฮั่วซือหานอดไม่ได้ที่จะมองเธอมากขึ้นอีกสองสามครั้ง

“พี่รอง! พี่มาแข่งเกมกับฉือหว่านเถอะ! ตั้งแต่พี่เล่นเกมมาไม่เคยเจอคู่แข่งอยู่แล้ว รับรองว่าพี่จะเอาชนะเธอได้ในพริบตา! ช่วยสั่งสอนเธอแทนผมทีเถอะ!”