คุณหนูกับลุงยาม นิยาย บท 14

ถ้าเขาไม่ช่วยเหลือให้ชายคาบ้านคุ้มหัวแล้วยังส่งให้เรียน ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าชีวิตของหล่อนจะโดนกระแสลมแห่งโชคชะตาพัดพาไปไหน

น้ำหวานขึ้นมาที่ห้องนอนของลุงทอง ตกใจเมื่อเห็นแกทอดกายนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา ที่กึ่งกลางกายมีเพียงผ้าขาวม้าผืนเดียวปิดบังความเป็นชายเอาไว้

“คุณลุงคะ… ”

น้ำหวานทรุดร่างลงนั่งที่ขอบโซฟา เอาหลังมือแตะหน้าผากคนแกล้งป่วย

“อุ๊ย… ตัวร้อนจริงๆ ด้วย”

ลุงทองแอบกระตุกยิ้ม

แผนการได้ผลเกินคาด ก็จะไม่ให้ตัวร้อนได้ยังไง เพราะว่าเมื่อครู่ลุงทองเพิ่งเข้าไปอาบน้ำด้วยน้ำอุ่น เช็ดเนื้อตัวจนแห้งแล้วออกมานอนรอหล่อน จึงไม่แปลกที่ตอนนี้ร่างกายจึงยังร้อนเหมือนมีพิษไข้

“เดี๋ยวคุณลุงต้องกินยานะคะ”

“กินแล้วค่ะ… ”

ลุงทองรีบตอบ

“จะให้หนูช่วยเช็ดตัวให้ไหมคะ”

หล่อนถาม

“เช็ดตัวไข้คงลดช้า”

ลุงทองส่ายหน้า

“แล้วจะให้ทำยังไงคะ”

“ถ้าอยากช่วย… ช่วยอาบน้ำให้ลุงนะคะ ไข้จะได้ลดไวๆ”

“อุ๊ย… จะดีหรือคะ”

“ดีสิคะ… ถ้าหนูไม่ช่วยลุงแย่แน่ๆ ลุงอาบน้ำเองไม่ไหว พอลุกขึ้นยืนก็หน้ามืดจะล้ม หนูช่วยประคองลุงเข้าไปอาบน้ำนะคะ”

ท่าทางออดอ้อนขนาดนี้

ถ้าจะไม่ช่วยก็ดูใจร้ายเกินไป น้ำหวานยกท่อนแขนกำยำข้างหนึ่งของเขาขึ้นมาโอบคอหล่อน พาเดินเข้ามาในห้องน้ำ

และในขณะที่กำลังก้าวเดิน บางส่วนของร่างกายที่แนบชิดสัมผัสเสียดสี ทำเอาลุงทองใจเต้นระทึก เมื่อเข้ามาอยู่ด้วยกันสองคนในห้องน้ำแกก็ดึงผ้าขาวม้าออกจากร่าง ทำเอาคนตัวเล็กอุทานลั่น

“วะ… ว้าย… ”

ดวงตาของน้ำหวานจ้องมองแก่นกายอลังการตรงหน้า ขนาดที่เห็นอยู่นี้ยาวใหญ่ราวกับท่อนแขนเด็ก นับเป็นครั้งแรกที่หล่อนได้เห็นอวัยวะเพศชาย… ใกล้ชิด

“ไม่ต้องตกใจนะคะ… ลุงขอแก้ผ้านะคะ จะได้อาบได้ทั่ว”