คุณหนูกับลุงยาม นิยาย บท 13

“ใช่… ”

เจ้าของไร่สับปะรดตอบเสียงห้วน

“ใครคะ… ”

น้ำหวานสงสัย เมื่อเหลียวมองไปรอบๆ ก็มีแต่หล่อนคนเดียวเท่านั้น

“เอ่อ… เดี๋ยวหนูเตรียมข้าวกลางวันไว้ให้ในครัวนะคะ”

หญิงสาวกล่าว รู้ว่าถ้าเขาอารมณ์ไม่ดี หล่อนก็ควรอยู่ให้ห่าง สงสัยใกล้วัยทอง อารมณ์ของลุงทองจึงสวิงขึ้นๆ ลงๆ

ทว่าไม่ทันที่จะก้าวออกมาจากห้อง คำพูดของเจ้าของไร่ก็ทำให้จังหวะก้าวของสาวน้อยเท้ามีอันต้องชะงัก

“ทำไม… เบื่อคุยกับคนแก่ใช่ไหม พอเห็นหน้าก็จะรีบไป ไม่กระดี๊กระด๊าเหมือนกับตอนคุยกับไอ้หนุ่มหน้าตี๋ขี่เวฟ… ชิ๊”

เขาหมายถึงฮอนด้าเวฟที่มาจอดหน้าบ้านเมื่อครู่

“อ๋อ… ถ้าคุณลุงหมายถึงผู้ชายเมื่อกี้ ‘นนท์’ ค่ะ เพื่อนที่เรียนด้วยกัน แค่แวะเอารายงานมาคืนค่ะ”

กับนนท์คนนี้น้ำหวานไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปจากคำว่า ‘เพื่อน’ เลยสักนิด

ทว่านนท์นั่นแหละ… ที่คิดกับน้ำหวานมากกว่าเพื่อนร่วมห้องเรียน และมักจะหาข้ออ้างเช่นยืมรายงาน ขอคำปรึกษาเรื่องการบ้าน แกล้งไม่เข้าใจวิชานั้นวิชานี้เพื่อเป็นเหตุผลบังหน้าเพราะอยากเจอน้ำหวาน อยากได้ยินเสียงหวานๆ ทางโทรศัพท์ก็ยังดี

“เป็นสาวเป็นนาง ทำตัวแรดร่านแบบนี้ มีผู้ชายมาหาถึงบ้านระวังจะท้องป่องก่อนเรียนจบ”

ความหึงหวง ทำให้ลุงทองพูดประโยคนี้ออกมา ก่อนจะสำนึกได้ว่าเขาไม่ควรพูด ไม่ควรว่าหล่อนแบบนี้ เพราะรู้ว่าอารมณ์ที่ระเบิดออกมาเมื่อครู่ มันคืออาการของคนที่ดวงตากำลังมืดบอดไปด้วยความหึงหวง

“ทำไมต้องพูดแบบนี้… หวานไม่ได้คิดอะไรกับนนท์สักหน่อย… และไม่เคยคิดจะทำอะไรอย่างที่คุณลุงว่า”

เสียงของหญิงสาวสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้ พูดจบหล่อนก็เดินออกมาจากห้อง ริมฝีปากที่เบะน้อยๆ ทำให้ลุงทองรู้สึกผิด เขาไม่ควรใช้ถ้อยคำอำมหิตกับหล่อน น้ำหวานคงเสียใจ

“น้ำหวาน… เอ่อ ลุงขอโทษ… เดี๋ยวสิหนู”

ลุงทองพยายามจะเรียก

หากคนตัวเล็กก็ไม่หยุดรอฟัง หล่อนเดินลิ่วๆ เดินเข้าไปในครัว เอาอาหารในปิ่นโตเทใส่ลงจาน ครอบฝาชีไว้แล้วก้าวเงียบเชียบออกไปทางประตูด้านหลังครัว

ท่าทางของสาวน้อยที่เห็น ทำให้ลุงทองรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก นึกอยากเอามือตบปากตัวเอง

‘โธ่… ไม่น่าพูดแบบนี้เลยกู’

ลุงทองตำหนิตัวเองอยู่ในใจ เดินวนไปวนมาเหมือนเสือติดจั่น รู้สึกผิดที่เผลอใช้คำพูดทำร้ายจิตใจน้ำหวาน

เขาไม่ควรกล่าวหาว่าหล่อนแรดร่าน ทั้งที่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เป็นเพราะเขานั่นแหละ… ที่หึงหวงจนขาดสติ

ลุงทองยังคงเดินไปเดินมา

แล้วจู่ๆ เสียงเพลงของศิลปินป้าง นครินทร์ กิ่งศักดิ์ท่อนหนึ่งก็ดังแว่วมาเข้าหู

……….

"ฉันต้องทำทำอะไรสักอย่างแล้ว

ให้เธอนี้ไม่แคล้ว… ไม่คลาดกัน