คุณหนูกับลุงยาม นิยาย บท 12

หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ตกใจว่าหล่อนทำอะไรไม่ถูกใจหรือเปล่า เขาจึงหยุดกะทันหัน

“ค่ะ… เอ่อ คุณลุงคงยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงใช่ไหมคะ… รอสักครู่นะคะเดี๋ยวหนูกลับไปทำข้าวต้มมาให้”

“ก็ได้… ขอบใจจ้ะ”

ลุงทองพยักหน้า ด้วยไม่อยากให้หญิงสาวเสียความตั้งใจ ทั้งที่ใจจริงเขาอยากอยู่ใก้ลหล่อนทุกลมหายใจเข้าออก

ตอนค่ำของวันเดียวกันนั้น

ในบ้านหลังเล็กอยู่ท้ายเรือนของลุงทอง ราตรีกับน้ำหวานกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นมะม่วง

“ลุงทองหล่อจัง… ”

น้ำหวานรำพึงตามลม ราตรีได้ยินแทบสำลักข้าวที่กำลังยกช้อนใส่ปาก

“อะไรนะ… ”

หัวคิ้วของราตรีชิดเข้าหากัน

“ทำไมลุงทองไม่มีเมียใหม่ล่ะจ๊ะป้า”

หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

“นั่นสิ… ป้าก็เคยสงสัย หรือว่าแกเป็นเกย์วะ แบบที่ชอบไม้ป่าเดียวกัน”

ราตรีสงสัย เพราะหล่อนเคยยั่วเคยอ่อย แต่ไม่เป็นผล

“ไม่ใช่หรอกค่ะ… หนูรู้ว่าลุงทองไม่ใช่สายวาย”

น้ำหวานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“อย่าบอกนะว่าเอ็งหลงรักลุงทองเข้าแล้ว”

ราตรีไม่แปลกใจนัก ถ้าผู้หญิงคนหนึ่งจะแอบรักผู้ชายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์และมีความลึกลับน่าค้นหาอย่างเจ้าของไร่สับปะรดคนนี้

“รู้สึกอบอุ่นค่ะ บอกตรงๆ ว่าหนูรู้สึกปลอดภัยตอนอยู่ใกล้ ลุงทองเป็นคนใจดีมากจ้ะ”

อีกสัปดาห์ต่อมา

“ดูแลตัวเองนะ… ไม่กี่วันป้าก็กลับมาแล้ว”