เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 41

บอดี้การ์ดสิบกว่าคนกระโจนเข้ามา จับหลันซินและเย่ไห่แล้วลากพวกเขาออกไปข้างนอก

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"

หลันซินดิ้นไม่หยุด กรีดร้องเสียงดัง เมื่อเห็นสิ่งนี้หลันเฟิงและหลันจื่อต่างแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

ใครให้หลันซินโกหกพวกเขาเมื่อกี้? ทั้งหมดนี้มันสามสมกับเธอแล้ว

ฟิน !

ทันใดนั้น มีเสียงปัง！

ขณะที่หลันซินและเย่ไห่กำลังจะถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลหลัน มีเสียงดังข้างนอกประตู จากนั้นประตูบ้านก็ถูกเตะออก

“ลูกสาว ลูกเขย ในที่สุดพวกแกก็มา!”

เมื่อเห็นหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนเข้ามา หลันซินก็สะบัดตัวออกและตะโกนวิ่งเข้าไปหา

“พ่อแม่ เกิดอะไรขึ้น？”

เย่เมิ่งเหยียนเดินไปถามด้วยความเป็นห่วง

โธ่！เย่ไห่ส่ายหัวและถอนหายใจเบๆ

หลันซนร้องไห้ออกมาทันทีและพูดว่า: "ลูก หนูต้องช่วยแม่นะ! ตาของหนูและลุงของหนู พวกเขาจะไล่เราออกไปเราไม่ยอม พวกเขาจึงให้บอดี้การ์ดไล่เราออกไป... "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเย่เมิ่งเหยียนซีดเผือด

ไม่ว่าอย่างไรพวกนี้คือพ่อแม่ของเธอ

คุณและครอบครัวทำกับพ่อแม่แบบนี้ได้อย่างไร?

“พวกท่านทำเกินไปแล้ว หรือว่าพวกท่านลืมบทเรียนในงานเลี้ยงแล้วหรือ?”

ใบหน้าหยางเฟิงเย็นชาและจ้องไปที่คนตระกูลหลันด้วยสายตาเยือกเย็น เมื่อเผชิญกับดวงตาที่เยือกเย็นของหยางเฟิงทุกคนในตระกูลหลันไม่มีใครกล้าสบตาเขาต่างก้มหน้าก้มตา