คุณภรรยาเทพนักรบของผม นิยาย บท 6

ความกลัวที่ลึกถึงกระดูก!

นี่มันอะไรกัน?

คนไร้ความสามารถอย่างฉินเป่ยทำไมถึงทำให้เรารู้สึกกลัวได้มากขนาดนี้?

อันหนิงตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุม

ภาพลวงตา!

ต้องเป็นภาพลวงตาแน่!

รัศมีสังหารของฉินเป่ยพวยพุงออกมาไม่นาน ตอนนี้อันหนิงสัมผัสถึงมันไม่ได้แล้ว

ส่วนอวี่เจียวหรงในเวลานี้มีแต่ความประทับใจ ความรู้สึกที่ถูกผู้ชายของตนเองปกป้อง ที่เหลือเธอก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

ตอนนี้ บอดี้การ์ดสองสามคนต่างก็ถอยไปหลังโจวห้าว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่น “นายน้อย ไอ้เจ้านี้มีผิดปกติอยู่นะครับ ดูท่าจะเป็นคนมีฝีมือ”

ป๊าบ!

โจวห้าวหวดมือลงบนหน้าของบอดี้การ์ดพร้อมพูดด้วยความโมโห “พวกแกตาบอดหรือไง?”

พูดจบโจวห้าวก็หันสายตาไปจับจ้องที่ฉินเป่ย

“ฉินเป่ย คิดไม่ถึงเลยนะว่าแม่แกจะดวงแข็ง เมื่อวานแกทำร้ายฉันกับผู้หญิงของฉันคงจะสบายใจมากเลยสินะ?”

“แกสู้เก่งนักใช่ไหม? อย่าบอกว่าฉันรังแกแกก็แล้วกัน เห็นบอดี้การ์ดด้านหลังฉันแล้วใช่ไหม?”

“พวกเขาคนเดียวจัดการได้เป็นสิบคน ถ้าแกฉลาดก็มาคุกเข่าลงทุบแขนขาตัวเอง แล้วก็ก้มหัวสามครั้งขอโทษฉันกับลี่ลี่ซะ จากนั้นก็จ่ายค่าคุ้มครองหนึ่งแสน ให้ยัยสองคนนั้นมาดื่มเป็นเพื่อนฉันด้วย แล้วฉันจะปล่อยแม่แกไป!”

“ไม่อย่างนั้นฉันจะให้บอดี้การ์ดทำให้แกเสียใจที่มาเกิดบนโลกใบนี้!”

พูดจบ โจวห้าวก็จรดสายตาลงที่ร่างกายของอวี่เจียวหรงและอันหนิงอีกครั้ง

เขาตั้งใจจะเอาชนะทั้งสองสาวให้ได้

ฉินเป่ยพยายามควบคุมความอยากฆ่าเขาเอาไว้ ก่อนจะพูดขึ้น “ที่นี่คือโรงพยาบาล มีเรื่องอะไรก็ออกไปคุยกันข้างล่าง คุณวางใจเถอะ ทุกอย่างที่คุณขอวันนี้ผมจะให้คุณแน่!”

เมื่ออันหนิงได้ยินก็ด่าสบถ “ฉินเป่ย แกรนหาที่ตาย!”

แต่แล้วทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็ถูกสายตาอันแข็งกร้าวของอวี่เจียวหรงทำเอาตกใจถอยไม่กล้าออกเสียงอีก

อวี่เจียวหรงมองดูฉินเป่ย สายตาของเธอเปลี่ยนไปอ่อนโยนและอบอุ่น

“ฉันช่วยคุณจัดการได้นะคะ!”

“ขอบคุณนะ แต่ว่าไม่ต้องหรอก ฉินเป่ยคนนี้ไม่มีนิสัยให้ผู้หญิงของตัวเองมาออกหน้าแทน”

“รบกวนคุณกับคุณหนูอันเข้าห้องผู้ป่วยไปดูแลแม่แทนผมหน่อยนะครับ อีกพักผมจะกลับมา”

เพียงประโยคเดียวก็สัมผัสไปถึงเส้นด้ายที่อ่อนโยนที่อยู่เบื้องลึกในใจของอวี่เจียวหรง เธอหันกลับดึงอันหนิงเข้าไปในห้องผู้ป่วยโดยไม่ลังเล

“จะ...คุณหนูคะ ฉินเป่ยเขา...”

“หุบปากซะ ฉันเชื่อใจเขา!”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสความรู้สึกที่ถูกคนอื่นปกป้องดูแล ตอนนี้ความรู้สึกและความประหลาดใจที่มีต่อฉินเป่ยพุ่งไปถึงจุดสูงสุดแล้ว

นอกห้องผู้ป่วย

สีหน้าของฉินเป่ยเคร่งขรึมลงอย่างรวดเร็ว ความอบอุ่นในบรรยากาศกลายเป็นความหนาวเหน็บทันที!

“ไปเถอะครับนายน้อยโจว ท่านสบายใจได้ ตระกูลโจวแข็งแกร่งขนาดนี้ สองคนนั้นหนีไปไหนไม่ได้หรอก!”

พูดจบ ฉินเป่ยก็รีบเดินออกไปทันที

ที่นี่เป็นโรงพยาบาล เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่อยากมาฆ่าแกงกันที่นี่

“หึ ถือว่าแกยังฉลาดนะ!”

โจวห้าวหันไปส่งสายตาให้ผู้ติดตามสองคนของเหมาสงให้สองคนนั้นไปเฝ้าหน้าประตู จากนั้นเขาก็พาหยางลี่ บอดี้การ์ดกับเหมาสงตามฉินเป่ยออกไป!

ไม่นานนักทุกคนก็มาถึงลานจอดรถของโรงพยาบาล

“ฉินเป่ย คิดไม่ถึงเลยนะว่านายก็พอใช้ได้ ถูกลี่ลี่สวมเขาแล้วก็หาสาวสวยขนาดนั้นได้เร็วแบบนี้ ดีล่ะ มาเริ่มการแสดงของแกได้แล้ว!”

โจวห้าวเผยสีหน้ามั่นใจที่จะเอาชนะฉินเป่ย

“โจวห้าว คุณไม่น่าให้พวกนั้นไปทำร้ายแม่ผมเลยนะ”

พูดจบ ฉินเป่ยก็ก้าวเท้าไปถีบขาข้างหนึ่งของโจวห้าวอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงตุบตับที่เขาหักขาสองข้างของเหมาสงและเหล่าบอดี้การ์ด

ตลอดกระบวนการกินเวลาไม่ถึงสองวินาที!

หยางลี่ที่อยู่ด้านข้างตกใจเกือบตาย เธอทรุดตัวลงบนพื้น

“อ้าก!”

พวกโจวห้าวส่งเสียงร้องโอดครวญราวกับหมูโดนเชือด

ตอนนี้เอง ฉินเป่ยเหยียบเท้าลงบนขาข้างหนึ่งที่ยังสมบูรณ์ของโจวห้าว

“ฉินเป่ย แกไอ้ชั่ว แก นี่แกบ้าไปแล้วหรือไง?”

“แกกล้าหักขาฉันเหรอ?! แกจบเห่แน่ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดทั้งบ้านเลย!”

กึก!

ทันทีที่ฉินเป่ยออกแรงเสียงของกระดูกแตกก็ดังขึ้น