คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 773

ชาวประมงลุกหนีไปทันทีเมื่อเห็นเขา เขาจะมีโอกาสไปซื้อได้อย่างไร? และมากกว่าไปกว่านั้นเงินตราที่เขามีติดกับตัวก็ไม่สามารถจะใช้จ่ายที่นี่ได้

ลิลี่หัวเราะเบา ๆ กับเรื่องนี้ “คราวหน้าอย่าทำอีกล่ะ” ถึงแม้ว่าจัสตินจะขโมยมันมาเพื่อเธอ แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรม

ทั้งสองเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ลิลี่รู้สึกอารมณ์ดีถึงแม้ว่าเธอจะต้องเดิน ทัศนียภาพอันงดงามระหว่างทางสวยราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด

พวกเขาสองคนเดินมานานเกือบสองชั่วโมงก่อนที่จะเดินมาถึงเมืองเล็ก ๆ ที่ผู้คนพลุกพล่าน

เมืองมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็พลุกพล่านไปด้วยผู้คนมันดูเป็นถนนที่จอแจจากระยะไกล เพราะมันมีแผงขายอาหารนานาชนิดตามริมถนนและยังมีทั้งลูกกวาดและตุ๊กตาดินเผาวางขายอยู่ด้วย

ทั้งสองคนเริ่มหิวกระหายหลังจากเดินมาสองชั่วโมง จัสตินเอามือล้วงประเป๋าและรู้สึกวิตกกังวล

เงินตราจากจักรวาลโลกไม่สามารถจะใช้กับที่นี่ได้

พวกเขาควรจะทำอย่างไร?

สิ่งที่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีกก็คือชาวเมืองต่างพากันชี้นิ้วและตำหนิเครื่องแต่งกายของเขาและลิลี่ มันทำให้สถานการณ์ค่อนข้างอึดอัด

“ลิลี่ มันมีโรงรับจำนำอยู่ข้างหน้า เราเอาของไปแลกเงินกันเถอะ” ในขณะนั้น ดวงตาของจัสตินก็ส่องเป็นประกายเมื่อเขาพาลิลี่เข้าไปในร้าน

จัสตินถอดนาฬิกาข้อมือภายในร้านและวางบนโต๊ะก่อนจะตะเบ็งเสียง “เถ้าแก่ เรือนนี้ให้ได้เท่าไหร่?”

นาฬิกายี่ห้อ Rolex รุ่นที่จำกัด ซึ่งเขาซื้อจากคนขายที่รู้จักกันในราคามากกว่าหนึ่งล้าน เขารู้สึกไม่ค่อยเต็มใจที่จะขายมันทิ้งแต่ก็ต้องทำเพื่อเห็นแก่ลิลี่

เจ้าของร้านมองนาฬิกาด้วยความสงสัยอยู่สักพักหนึ่งและกล่าวขึ้นมา “ไอ้นี่มันคืออะไร ให้ได้แค่ร้อยเดียว”

“ร้อยเดียว?” จัสตินตกตะลึงมึนงงและอดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม “แค่ร้อยเดียวมันพอที่จะพาเราสองคนไปพระราชวังรึเปล่า?”