คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 773

ชาวประมงลุกหนีไปทันทีเมื่อเห็นเขา เขาจะมีโอกาสไปซื้อได้อย่างไร? และมากกว่าไปกว่านั้นเงินตราที่เขามีติดกับตัวก็ไม่สามารถจะใช้จ่ายที่นี่ได้

ลิลี่หัวเราะเบา ๆ กับเรื่องนี้ “คราวหน้าอย่าทำอีกล่ะ” ถึงแม้ว่าจัสตินจะขโมยมันมาเพื่อเธอ แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรม

ทั้งสองเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ลิลี่รู้สึกอารมณ์ดีถึงแม้ว่าเธอจะต้องเดิน ทัศนียภาพอันงดงามระหว่างทางสวยราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด

พวกเขาสองคนเดินมานานเกือบสองชั่วโมงก่อนที่จะเดินมาถึงเมืองเล็ก ๆ ที่ผู้คนพลุกพล่าน

เมืองมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็พลุกพล่านไปด้วยผู้คนมันดูเป็นถนนที่จอแจจากระยะไกล เพราะมันมีแผงขายอาหารนานาชนิดตามริมถนนและยังมีทั้งลูกกวาดและตุ๊กตาดินเผาวางขายอยู่ด้วย

ทั้งสองคนเริ่มหิวกระหายหลังจากเดินมาสองชั่วโมง จัสตินเอามือล้วงประเป๋าและรู้สึกวิตกกังวล

‘อะไร? แค่สามสี่วันเอง?’ จัสตินรู้สึกกระวนกระวาย

เขาชี้ไปที่นาฬิกาและกล่าว “ได้โปรดลองดูมันเข้าไปลึก ๆ เถ้าแก่รู้ไหมว่ามันแพงหูฉี่แค่ไหน?”

เจ้าของร้านก็หมดความอดทนและโบกมืออย่างไม่แยแสก่อนจะกล่าว “ฉันให้ได้แค่ร้อยเดียว ฉันเสนอราคานี้ก็เพราะความแปลกตาของมัน ถ้าไม่เอา ก็เอามันคืนไปและอย่ามาเกะกะกิจการของฉัน”

“ก็ได้ ก็ได้ ร้อยเดียวก็ร้อยเดียว” จัสตินกัดฟันคอตก

ถึงแม้ว่าเขาจะตะขิดตะขวงใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่มีเงินติดตัวเลย เงินหนึ่งร้อยนี้อาจจะไม่มากพอสำหรับพวกเขาที่ใช้ต่อไปอีกสองสามวัน แต่อย่างน้อยมันก็มากพอที่พวกเขาจะสามารถหาโรงแรมเพื่อพักผ่อนอย่างเต็มที่ได้ในคืนนี้

เจ้าของร้านหัวเราะเมื่อเขาหยิบเหรียญทองแดงหนึ่งร้อยเหรียญออกมาใส่ถุงก่อนจะส่งให้กับจัสติน