คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1181

เมื่อเป็นเช่นนั้นแดร์ริลจึงตัดสินใจได้ทันที

เมื่อจักรพรรดินี้ไม่สามารถทำตามคำขอของแดร์ริลได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหาโอกาสขโมยแก่นแท้ของมังกรจากควินซีกลับคืนมา

'ดูเจ้าหมอนั่นสิ!' ในเวลานั้น บรรดาข้าราชการที่อยู่ที่นั่นต่างก็รู้สึกเดือดดาล เมื่อได้เห็นการกระทำของแดร์ริล

“ดูขันทีผู้นั้นสิ ช่างไร้มารยาทเสียจริง!”

“จักรพรรดินีอนุญาตให้เขาไม่ต้องคุกเข่าเมื่อพบเห็นเธอ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ควรจะคุกเข่าลงในเวลานี้เพื่อแสดงความขอบคุณต่อจักรพรรดินี เขากล้าดียังไงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่มียางอาย? ไร้มารยาทเสียจริง ๆ!”

แม้แต่จักรพรรดินีเองก็ขมวดคิ้ว แต่เนื่องจากว่าเธอเป็นคนใจกว้าง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ตำหนิเขา

จักรพรรดินีหันมองดูข้าราชการหลายคนที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ เธอยิ้มและพูดกับพวกเขาว่า “วันนี้พวกท่านมีบทกวีมาท่องให้ข้าฟังหรือเปล่า?”

จักรพรรดินีถามพวกเขาอย่างเร่งรีบ

เมื่อสองวันก่อน หิมะได้ตกในช่วงฤดูใบไม้ผลิซึ่งเป็นโอกาสที่หาชมได้ยาก ทั้งพระราชวังถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์

จักรพรรดินีชื่นชอบบทกวีมาก ดังนั้น เธอมักจะเชิญข้าราชการมาที่นี่ เพื่อให้พวกเขาได้เพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์และการแต่งบทกวี

'บทกวีอีกแล้วเหรอวะ?’ แดร์ริลนั่งจิบชาอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกเป็นกังวล

แดร์ริลไม่มีอารมณ์จะฟังบทกวีของใครทั้งนั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้คือ แก่นแท้ของมังกร แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถหนีออกไปเสียตอนนี้ได้ เนื่องจากว่าจักรพรรดินีเพิ่งจะมอบข้อยกเว้นให้แก่เขา และยังเชิญให้เขานั่งลงบนเก้าอี้เพื่อชมดวงจันทร์และดื่มชากับเธออีกด้วย

เขารู้สึกกระสับกระส่ายและอยากจะหนีออกไปเต็มแก่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะต้องรอให้เธออนุญาตเสียก่อน

“ฝ่าบาท!”

ในเวลานั้นข้าราชการผู้หนึ่งซึ่งไว้เคราแพะก็ยืนขึ้นและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ข้าได้เตรียมบทกวี มาให้ท่าน ได้โปรดท่านจงรับฟัง!”

ชายผู้นั้นเป็นนักกวีที่มีชื่อเสียงในทวีปโลกใต้เมฆี เขามีชื่อว่า สแตนลีย์ ปาร์ค เขามีความโดดเด่นท่ามกลางข้าราชการหลายร้อยคนและเขาก็ยังได้รับคำชื่นชมจากจักรพรรดินีอยู่เสมอ

"ดี!" จักรพรรดินียิ้มบาง ๆ จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้สแตนลีย์เริ่มท่องบทกวี

ในเวลานั้น ข้าราชการคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองเขาอย่างภาคภูมิใจ