คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1361

แดร์ริลพูดอย่างราบเรียบว่า “เพราะเจ้าสำนักสหพันธ์สวรรค์เลย เรื่องมันยาวน่ะ เอาไว้ผมจะเล่าให้คุณฟังทีหลัง”

เมื่อแดร์ริลสังเกตเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของอีเวตต์ เขาก็อยากจะเข้าไปกอดเธอมาก แต่แขนทั้งสองข้างของเขากลับไร้เรี่ยวแรง ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

"เฮ้!" ใบหน้าของเจ้าของโรงเตี้ยมเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที “ผมขอเตือนว่าคุณอย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า!”

แต่ก่อนที่เจ้าของโรงเตี้ยมจะพูดจบประโยค อีเวตต์ก็จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดุดันและพูดขึ้นว่า “ไสหัวไป!”

ผู้ชายที่เธอรักกำลังได้รับบาดเจ็บสาหัส และหัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดมากพอแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถระงับความโกรธของเธอเอาไว้ได้

ฝูงชนตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ชายผู้นั้นก็เป็นบ้าเหมือนกัน!”

“ใช่! การแต่งตัวของเขาก็ดูดีอยู่หรอก แต่เขากล้าตะโกนใส่เจ้าของโรงเตี้ยมเพื่อปกป้องขอทานแบบนั้นได้ยังไง!”

อีเวตต์ตะโกนใส่เจ้าของโรงเตี้ยมจนทำให้เขาตกตะลึง จากนั้น เขาก็ชี้ไปที่เธอด้วยความโกรธเกรี้ยวและพูดขึ้นว่า “ทุบตีผู้ชายคนนี้ด้วย!”

เขาถูกดูหมิ่นครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วเขาจะทนได้อย่างไร?

ทั้งเจ้าของโรงและฝูงชนต่างก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย

ในเวลานั้น ลูกน้องของเจ้าของโรงเตี้ยมรีบวิ่งเข้าไปล้อมพวกเขาเอาไว้ทันที

“บังอาจ!” ทันใดนั้น อีเวตต์ก็หยิบตราสัญลักษณ์สีทองที่แสดงความเป็นเจ้าหญิงแห่งทวีปโลกใหม่ขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เมื่อได้เห็นตราสัญลักษณ์สีทอง ความรู้สึกของพวกเขาก็ดูราวกับถูกฟ้าผ่าทันที! ในขณะที่เข่าของเจ้าของโรงเตี้ยมทรุดลงอย่างรวดเร็ว!

ตุ้บ!

บรรดาลูกน้องของเจ้าของโรงเตี้ยมต่างก็รีบคุกเข่าลงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวเช่นกัน

พวกเขาเห็นชื่อของเจ้าหญิงอีเวตต์อยู่บนตราสัญลักษณ์สีทอง!

บรรยากาศถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบทันที

“โอ๊ย…” แดร์ริลร้องออกมาเบา ๆ เพราะความรู้สึกเจ็บปวดที่แขนทั้งสองข้าง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อีเวตต์ก็รีบหันมองเขาด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนทันที “เจ็บมากหรือเปล่าแดร์ริล?”

อีเวตต์หันมองเจ้าของโรงเตี้ยมและพูดขึ้นว่า “มัวแต่รออะไรอยู่? รีบจัดห้องพักให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

แดร์ริลกำลังได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นเขาจะต้องได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด!

เมื่อเจ้าของโรงเตี้ยมจัดห้องพักให้พวกเขาแล้ว อีเวตต์ก็รีบอุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องทันที

“แดร์ริล!”

เมื่อประตูห้องปิดลง อีเวตต์ก็รีบสวมกอดแดร์ริลเอาไว้แน่นและพูดขึ้นว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันต้องผ่านอะไรมาบ้าง? ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว! คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน? ฉันเฝ้าคิดถึงคุณตลอดทั้งวันราวกับเครื่องจักร คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมากจริง ๆ…”