คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1535

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งนาที เจ้าศักดินาเคนนี่ก็กลับมามีสติอีกหน เขามองโมนิก้าด้วยความรักใคร่และเอ่ยปากว่า “ไม่เจอกันนาน ยอดรัก! ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเจ้าเป็นยังไงบ้าง?”

“ฉัน… ฉันสบายดี!” โมนิก้ากัดริมฝีปาก ขณะตอบอย่างอ่อนโยน

โมนิก้าไม่ได้สบประสานสายตากับเจ้าศักดินาเคนนี่ เธอดูเว้นระยะห่างกับเขาเล็กน้อย

โมนิก้ารู้สึกขอบคุณเจ้าศักดินาเคนนี่เสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอคงตายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอคงไม่มีโอกาสได้ให้กำเนิดแอมโบรสเช่นกัน

แต่ว่าโมนิก้าได้กลับไปอยู่กับแดร์ริลแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่อยากจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้าศักดินาเคนนี่ แดร์ริลก็อยู่ด้านข้างนี้เอง

“เสด็จพ่อ ท่านแม่…”

แอมโบรสไม่สามารถซ่อนความสุขในใจของเขาได้ “ครอบครัวของเราได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งแล้ว! เราอย่าจากกันอีกเลยนะครับ”

แอมโบรสพูดอย่างจริงจัง เขาวาดฝันถึงอนาคตที่สวยงาม

เรื่องครอบครัวทำให้เขามีความสุขที่สุด

เจ้าศักดินาเคนนี่หัวเราะด้วยความโล่งอก เขาลูบศีรษะของแอมโบรสและพูดว่า “ดีจริง ๆ เจ้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แอมโบรส พ่อจะจัดการให้พวกเจ้าสองคนย้ายเข้ามาอยู่ในวัง เราจะไม่พรากจากกันอีกแล้ว...”

เมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายจบ เจ้าศักดินาเคนนี่ก็ยิ้มและมองไปที่โมนิก้า “ยอดรักของข้า คิดเห็นอย่างไรล่ะ?”

เจ้าศักดินาเคนนี่ไม่กังวลว่าจะขาดแคลนสาวงามเคียงข้าง ในเมื่อเขาได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิ เขาจะมีสาวงามมากน้อยเท่าไหร่ก็ได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคิดว่าโมนิก้าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก และไม่มีใครแทนที่เธอได้

"ฉัน…"

โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอ เธอต้องการปฏิเสธ แต่เธอไม่อาจปฏิเสธออกมาตรง ๆ ได้ เมื่อเห็นความหวังในดวงตาของแอมโบรส

ฟลอเรียนเดินเข้าไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เขาคุกเข่าและพูดว่า “ยินดีด้วยพะยะค่ะ ฝ่าบาท! ครอบครัวของพระองค์ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว”

เมื่อเขาตะโกนออกไวแบบนั้น ฟลอเรียนก็ยิ้มอย่างเคารพยำเกรง แต่เขากลับรู้สึกกระวนกระวายใจมาก

เขาลืมแอมโบรสและโมนิก้าไปได้อย่างไร เขาส่งคนไปฆ่าเธอกับลูกเมื่อสิบปีที่แล้ว

ฟลอเรียนไม่อยากตบหัวแล้วลูบหลังใคร แต่เขาไม่มีทางเลือก