คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1601

ฟลอเรียนยังคงตำแหน่งของตัวเองไว้ได้เมื่อเขามาเข้าร่วมกับกลุ่มของเจ้าศักดินาเคนนี่หลังจากจักรพรรดิแห่งโลกใหม่สวรรคตลง… เขายังคงได้เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งรุ่งเรืองอยู่

ที่ห้องโถงกลางของสำนักงานสืบสวนในตอนนี้

มีเด็กหนุ่มวัยรุ่นหล่อเหลานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งหลัก เขามีหน้าตาที่ยังดูเด็กเล็กน้อยซึ่งดูขัดแย้งกับท่าทางสงบนิ่งไม่สมอายุของเขา

เขาคือแอมโบรส ดาร์บี้!

ฟลอเรียนนั่งลงข้างเขาด้วยท่าทางจริงจัง สีหน้ามีแววสุภาพ

“ท่านฟลอเรียน!”

แอมโบรสค่อย ๆ อ้าปากพูดโดยที่สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด “สอบปากคำสโลนเป็นยังไงบ้าง… คนที่คุณจับมา…เมื่อสองวันก่อน?”

แอมโบรสช่วยเจ้าศักดินาเคนนี่มาตั้งแต่แรกด้วยเรื่องของราชวงศ์… ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่… เพราะว่าเขาได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าชาย เขาไม่เคยปล่อยเรื่องไหนไปชุ่ยๆ โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนที่พัวพันกับแดร์ริล

ฟลอเรียนผุดลุกขึ้นยืนทันทีและโค้งคำนับแอมโบรส “ฝ่าพระบาท สโลนปิดปากเงียบ กระหม่อมยังไม่สามารถได้ข้อมูลอะไรจากเธอเลย แต่พระองค์ไม่ต้องกังวลพระทัย กระหม่อมจะหาทางทำให้เธอเปิดปากให้ได้”

สีหน้าฟลอเรียนเต็มไปด้วยความนับถือเมื่อเขาพูดเช่นนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งยวด

ฟลอเรียนนั้นเตรียมที่จะรีดข้อมูลเธอและคิดจะเพลิดเพลินกับเรือนร่างอ่อนนุ่มของเธอเมื่อสองวันก่อนที่เขาจับสโลนมาได้ แต่ว่าแอมโบรสดันโผล่มาแล้วขัดขวางช่วงจังหวะสำคัญพอดี

แม้ว่าแอมโบรสจะเป็นเพียงแค่เด็กแต่เขาก็เป็นองค์ชาย เป็นธรรมดาที่ฟลอเรียนไม่กล้าทำอะไรสโลนเมื่อแอมโบรสยื่นมือเข้ามาเกี่ยว

“อืม” แอมโบรสพยักหน้าเมื่อได้ยินก่อนที่จะมองฟลอเรียน "ท่านฟลอเรียน ผมได้ยินมาว่าคุณกับแดร์ริลเคยเป็นญาติกันเหรอ?”

ตึกตัก!

หัวใจฟลอเรียนกระตุกและอดไม่ได้ที่จะแอบพึมพำกับตัวเอง ‘ให้ตายสิ จักรพรรดิเคนนี่ส่งเด็กนี่มาจับตามองฉันหรือไง?’

ฟลอเรียนยิ้มโดยคิดเรื่องนี้อยู่ในหัวก่อนพูดว่า “พะยะค่ะ แต่มันก็เป็นอดีตแล้วตอนนี้กระหม่อมตัดสัมพันธ์ทุกอย่างที่มีกับเขาแล้ว”

“ไม่ต้องตื่นตระหนกไป!” แอมโบรสพูดอย่างมีอำนาจพร้อมยิ้มบาง “ผมไม่ได้มีความหมายแฝงอะไรทั้งนั้น ก็แค่ถามเฉย ๆ แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อแท้ ๆ ของผม ผมเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขาเหมือนกัน”

แอมโบรสพูดต่อ “ผมแค่อยากบอกคุณว่า ไหน ๆ คุณก็มาร่วมกับพ่อผมแล้ว คุณต้องรับใช้เขาอย่างจงรักภักดีนับจากนี้ไปโดยไม่ต้องมีความลังเล คุณเข้าใจไหม?”