คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1610

ปรมาจารย์ลีโอนาร์ดแค่นเสียงหยันอย่างไม่กลัวเกรง “หึหึ… เมแกน เธอประเมินบู๊ตึ๊งต่ำเกินไปแล้ว บู๊ตึ๊งจะไม่เป็นสำนักที่เป็นอยู่อย่างทุกวันนี้หากว่าวันนี้ฉันยอมเรียกเธอว่าหัวหน้าพันธมิตร”

“ดี ดีมาก!” เมแกนพยักหน้าอย่างฉุนเฉียว “มีศักดิ์ศรีกันนักนะ”

เมแกนจู่โจมอีกครั้งและแทงเข้าที่จุดลมปราณซึ่งเจ็บปวดของปรมาจารย์ลีโอนาร์ด

ปรมาจารย์ลีโอนาร์ดร้องโหยหวนเสียงดังก่อนจะทรุดลงนอนดิ้นทุรนทุรายบนพื้น

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโอสถวันแห่งความมืดมิดนั้นมีพิษร้ายแรงขนาเไหน นอกจากจะกดพลังภายในไว้ได้มากจนกระทั่งผู้บ่มเพาะที่กินเข้าไปนั้นแทบไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือ ความรู้สึกไวต่อความเจ็บปวดยังเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ หรือพูดได้ว่าความเจ็บปวดที่รู้สึกนั้นจะรุนแรงกว่าปกติมาก

แม้แต่ผู้บ่มเพาะพลังแกร่งกล้าอย่างประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ดก็ยังไม่สามารถรับมือได้ไหว

เฮือก!

ผู้บ่มเพาะคนอื่น ๆ ต่างก็พากันหน้าซีดเผือดเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดตรงหน้าและตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ

“แล้วพวกคุณที่เหลือล่ะ?” เมแกนกวาดตามองไปรอบ ๆ พร้อมพูดด้วยเสียงเยียบเย็น “คนที่ยอมตามฉันจะได้มีชีวิตอยู่ส่วนคนที่ไม่ยอมก็ต้องตาย ฉันอยากให้พวกคุณทุกคนคิดเรื่องนี้ให้ดี”

ประมุขสำนักยอดบรรพตเป็นคนแรกที่เดินออกมาคุกเข่าต่อหน้าเมแกนและกล่าวเสียงดังว่า “คารวะท่านหัวหน้าพันธมิตร!”

มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ วิธีการของเมแกนนั้นโหดร้ายมาก แม้แต่ประมุขนิรันดร์และปรมาจารย์ลีโอนาร์ดยังไม่สามารถต่อต้านได้ แล้วคนอื่น ๆ จะทนไหวได้อย่างไร?

คงเป็นการฉลาดที่จะตามน้ำไปก่อน พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามเงื่อนไขของเมแกนเพราะเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

“คารวะท่านหัวหน้าพันธมิตร!”

คนอื่นที่อยู่โดยรอบต่างก็พากันคุกเข่า

สถานการณ์ตรงหน้าพวกเขานั้นชัดเจนอย่างยิ่ง หากว่าไม่ยอมสวามิภักดิ์เมแกนผลลัพธ์ก็มีแต่ความตายเท่านั้น

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ ไม่มีใครที่อยากตาย

เมแกนยกยิ้มเมื่อเห็นภาพตรงหน้า