คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1747

ไม่นานเมื่อพวกเขากินอาหารอิ่ม จูปาเจี๋ยก็พาเชนเทลล่าเดินทางต่อ

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาจูปาเจี๋ยและเชนเทลล่าก็มาถึงเมืองหลวงของทวีปโมอาน่าเหนือ เพราะว่าจักรพรรดิโฮ่วอี้สิ้นพระชนม์ไปแล้ว จูปาเจี๋ยก็ไม่กลัวอีกต่อไป เขาอยากจะเที่ยวชมเมืองตามสบาย

ว้าว

เชนเทลล่ารู้สึกตื่นตาเมื่อเธอได้เห็นเมืองหลวง

‘นี่คือเมืองหลงของทวีปโมอาน่าเหนือเหรอ? หรูหรางดงามมากจริง ๆ คงจะใหญ่ว่าเวสต์ลิงตันหลายเท่าแน่’

“คนงามของข้า ข้าพนันได้เลยว่าเจ้าต้องไม่เคยเห็นเมืองงดงามขนาดนี้สินะ?” จูปาเจี๋ยหัวเราะเบา ๆ และบอกว่า “ไม่พูดเกินจริงแต่ว่านี่ก็น่าจะเป็นเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทั้งเก้าทวีปแล้ว ข้าอยู่ที่นี่มีเกือบพันปีเลยนะ ดีใช่ไหม?”

จูปาเจี๋ยไม่ได้เพียงบ้าตัณหา แต่เขาก็ยังชอบโอ้อวดต่อหน้าสาวงามอีกด้วย เมื่อเขาได้เห็นสีหน้าของเชนเทลล่า เขาก็อดโอ้อวดไม่ได้

แน่นอนว่าเพราะนิสัยหลงตนเองของเขา เขาไม่ยอมบอกว่าตัวเองโดนขังอยู่ที่นี่มากกว่าพันปี

ขณะที่พูดทั้งสองก็เข้าไปในเมือง

ท้องฟ้ามืดแล้วตอนนี้แต่ว่าก็ไม่มีผลต่ออารมณ์ของจูปาเจี๋ย

เขาหัวเราะหึหึ

เขานั้นอารมณ์ดีที่ได้ตระเวนไปทั่วสถานที่คุ้นเคยโดยไม่ต้องกังวลอะไร

แต่ว่าทันใดจูปาเจี๋ยก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมืองหลวงยามนี้น่าจะต้องครึกครื้นแต่ว่ามันกลับว่าเปล่า และมีทหารเดินลาดตระเวนอยู่มากมาย

‘บัดซบ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง! จักรพรรดิโฮ่วอี้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังมีทหารเดินยามมากขนาดนี้อีก?’

“จูปาเจี๋ยนี่?”

“เข้าไปล้อมเขาไว้เร็วเข้า!”

ขณะที่จูปาเจี๋ยนิ่วหน้าคิด ยามบริเวณใกล้ ๆ ก็มองเห็นเขา พวกนั้นตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวและรีบพุ่งเข้ามาหาเขา

“คนงาม เจ้าน่าจะหนีไปก่อน”

จูปาเจี๋ยรู้สึกกลัว โกรธ และตกใจไปในเวลาเดียวกัน เขารีบตะโกนบอกเชนเทลล่า

เชนเทลล่าไม่หยุดคิดสักนิด เธอหันหลังและรีบหนีออกจากเมืองไป

ฮือฮา