คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1866

แดร์ริลส่ายหน้าและมองเฟลิกซ์ “เรากำลังจะออกนอกชายแดนทวีปมิสท์ลอเรน นายไม่ต้องไปส่งเราแล้ว นายกลับไปได้แล้วล่ะ”

“ได้เลยครับ พี่ใหญ่แดร์ริล” เฟลิกซ์พยักหน้า เขารีบลงไปแล้วเปิดประตูรถให้แดร์ริลและฉางเอ๋อก่อนที่เขาจะขับรถกลับไปทางเดิม

ฉางเอ๋อถอนใจอย่างโล่งอกขณะที่เธอมองเฟลิกซ์ขับรถจากไป

‘ในที่สุดเขาก็ไปเสียที ข้าไม่ต้องมาฟังเขาเรียกว่าพี่สะใภ้อีกแล้ว’

"พระมเหสี”

แดร์ริลมองฉางเอ๋อด้วยรอยยิ้ม “เฟลิกซ์พูดถูก เรานั่งรถกันมาหลายชั่วโมงแล้ว ทำไมเราไม่หาที่พักกันสักหน่อยล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่” ฉางเอ๋อตอบเย็นชา “เจ้าเรียกกล่องเหล็กนั่นว่ารถเหรอ?” จากนั้นฉางเอ๋อก็มองรถที่ขวักไขว่บนถนนตรงหน้าอย่างสงสัย

ผู้หญิงนั้นเป็นเพศที่ช่างสงสัยโดยธรรมชาติและฉางเอ๋อเองก็ไม่ต่างกัน

ฉางเอ๋อนั้นอาศัยในพระราชวังมานานมาก เธอนั้นตื่นตาตื่นใจกับยานพาหนะที่เห็นบนถนนแต่เธอก็อายที่จะถามตอนที่เฟลิกซ์อยู่ด้วย เมื่อชายคนนั้นจากไปแล้วฉางเอ๋อก็ไม่สนใจจะเก็บอาการอีกต่อไป

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ พวกนั้นคือรถ มันวิ่งโดยใช้น้ำมัน มันเป็นเหมือนตัวแทนของเทคโนโลยีของโลกสมัยใหม่” แดร์ริลยิ้มและพยักหน้า จากนั้นเขาก็พูดอย่างใส่ใจว่า “รถนี่มันไม่เหมือนกันรถม้าของท่าน มันสามารถเร่งความเร็วได้ และตอนนี้มันก็เร็วมากกว่าความเร็วของผู้บ่มเพาะระดับทั่วไปที่เหาะได้ อีกอย่างก็มียานพาหนะแบบอื่นนอกจากรถอีก มีรถบรรทุก รถสี่ประตู รถสปอร์ต รถซูเปอร์คาร์…”

ฉางเอ๋อพยักหน้าเงียบ ๆ และพูดเบา ๆ “ไม่แปลกใจเลยว่าระดับของผู้บ่มเพาะจากจักรวาลโลกและมิสท์ลอเรนถึงเทียบกับทวีปอื่นไม่ได้ กลายเป็นว่าคนที่นี่พึ่งพิงสิ่งของทันสมัยล้ำหน้าแล้วก็เกียจคร้านที่จะบ่มเพาะ”

แดร์ริลหัวเราะ เขามองฉางเอ๋อและยิ้ม “ไหน ๆ พระองค์ก็สนใจรถ ทำไมเราไม่ซื้อสักคันล่ะพ่ะย่ะค่ะ? คนอย่างท่านควรต้องได้ใช้รถซูเปอร์คาร์ที่แพงที่สุด”

แดร์ริลคิดเรื่องนี้ เขารู้ว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่สามารถเลิกการสกัดจุดของฉางเอ๋อได้

แต่มันก็น่าอายที่จะต้องเหาะเหินโดยอุ้มเธอไว้ด้วย เขาควรซื้อรถแล้วก็ขับพาฉางเอ๋อไปทวีปโมอาน่าเหนือจะดีกว่า