คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1930

ดวงตาของวีนัสเป็นประกายด้วยความมุ่งหวังเมื่อคิดเช่นนี้และมองขวานแยกนภาซึ่งอยู่ข้างตัวโดน็อกอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่สามารถเก็บซ่อนความปรารถนาที่ร้อนรุ่มในใจได้

หุบเขาลืมเลือนนั้นกำลังเติบโตและอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ หากว่าเธอสามารถเอาขวานแยกนภามาได้ จะไม่เป็นประโยชน์กับพวกเขามากหรอกเหรอ? การพัฒนาของหุบเขาลืมเลือนต้องง่ายขึ้นอีกมากแน่

‘เวร’

โดน็อกอึ้งไปเมื่อได้เห็นท่าทางของวีนัส เขารู้ว่ามีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นแน่เมื่อเจ้าหุบเขารู้แล้วว่าเขาไม่ได้มีอำนาจ เธอคงต้องอยากได้ขวานแยกนภาไปเป็นของตัวเอง

โดน็อกคิดถึงอาการบาดเจ็บของตนและโค้งคำนับวีนัส “ผมขอขอบคุณท่านเจ้าหุบเขาที่ช่วยชีวิต หากว่าท่านไม่มีปัญหาอะไร ผมก็อยากเคารพท่านเป็นอาจารย์และเข้าร่วมกับหุบเขาลืมเลือน”

ฉากหน้าของโดน็อกดูจริงใจเมื่อเขาพูดเช่นนั้น แต่ว่าแววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

โดน็อกนั้นเล่นการเมืองเก่ง เขาตัดสินใจที่จะเดินเกมก่อนและแสดงความคิดออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงความปรารถนาของวีนัส

โดน็อกไม่มีทางที่จะโค้งคำนับให้ใครหากว่าเป็นเขาเมื่อก่อนนี้ แต่ว่าเขาไม่มีทางเลือกแล้ว ตอนนี้เขาบาดเจ็บหนัก อีกอย่างเขาก็อยู่ในเขตแดนของผู้อื่น หากว่าจะต่อสู้เขาก็ไม่มีทางชนะได้แน่นอน

พวกเขาจะถือว่าเป็นพวกเดียวกัน ตราบใดที่วีนัสยินยอมที่จะรับเขาเป็นศิษย์และการที่เธอจะยึดขวานแยกนภาของเขาไปก็จะกลายเป็นเรื่องไม่เหมาะสม

เอ่อ…

ทีท่าของโดน็อกนั้นทำให้วีนัสไม่ทันได้ตั้งตัว เธอนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มแฝงนัยและถามว่า “ท่านเป็นวีรบุรุษของคนรุ่นใหม่และถึงขนาดเคยเป็นจักรพรรดิ ท่านเป็นคนที่มีอิทธิพลแม้ว่าตอนนี้จะตกต่ำอยู่ ท่านก็จะต้องฟื้นกลับคืนมาได้ยิ่งใหญ่กว่าเดิมในอนาคต ทำไมถึงอยากละตัวตนและเข้ามาร่วมหุบเขาลืมเลือนล่ะ?”

วีนัสนั้นเป็นคนฉลาดและในฐานะเจ้าหุบเขาเธอก็มองออกทันทีว่าโดน็อกไม่ได้ขอเข้าร่วมด้วยบริสุทธิ์ใจ

“เฮ้อ”

โดน็อกถอนใจเบา ๆ เขาฝืนยิ้มก่อนบอกว่า “เจ้าหุบเขา ท่านก็เห็น ผมสูญเสียบัลลังก์ไปแล้วและตอนนี้ก็บาดเจ็บหนัก พลังของผมนั้นมีจำกัดแม้ว่าจะวางแผนผงาดกลับมาอีกครั้งก็คงทำได้ยาก