คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1930

ดวงตาของวีนัสเป็นประกายด้วยความมุ่งหวังเมื่อคิดเช่นนี้และมองขวานแยกนภาซึ่งอยู่ข้างตัวโดน็อกอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่สามารถเก็บซ่อนความปรารถนาที่ร้อนรุ่มในใจได้

หุบเขาลืมเลือนนั้นกำลังเติบโตและอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ หากว่าเธอสามารถเอาขวานแยกนภามาได้ จะไม่เป็นประโยชน์กับพวกเขามากหรอกเหรอ? การพัฒนาของหุบเขาลืมเลือนต้องง่ายขึ้นอีกมากแน่

‘เวร’

โดน็อกอึ้งไปเมื่อได้เห็นท่าทางของวีนัส เขารู้ว่ามีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นแน่เมื่อเจ้าหุบเขารู้แล้วว่าเขาไม่ได้มีอำนาจ เธอคงต้องอยากได้ขวานแยกนภาไปเป็นของตัวเอง

โดน็อกคิดถึงอาการบาดเจ็บของตนและโค้งคำนับวีนัส “ผมขอขอบคุณท่านเจ้าหุบเขาที่ช่วยชีวิต หากว่าท่านไม่มีปัญหาอะไร ผมก็อยากเคารพท่านเป็นอาจารย์และเข้าร่วมกับหุบเขาลืมเลือน”

ฉากหน้าของโดน็อกดูจริงใจเมื่อเขาพูดเช่นนั้น แต่ว่าแววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

โดน็อกนั้นเล่นการเมืองเก่ง เขาตัดสินใจที่จะเดินเกมก่อนและแสดงความคิดออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงความปรารถนาของวีนัส

โดน็อกไม่มีทางที่จะโค้งคำนับให้ใครหากว่าเป็นเขาเมื่อก่อนนี้ แต่ว่าเขาไม่มีทางเลือกแล้ว ตอนนี้เขาบาดเจ็บหนัก อีกอย่างเขาก็อยู่ในเขตแดนของผู้อื่น หากว่าจะต่อสู้เขาก็ไม่มีทางชนะได้แน่นอน

พวกเขาจะถือว่าเป็นพวกเดียวกัน ตราบใดที่วีนัสยินยอมที่จะรับเขาเป็นศิษย์และการที่เธอจะยึดขวานแยกนภาของเขาไปก็จะกลายเป็นเรื่องไม่เหมาะสม

เอ่อ…

ทีท่าของโดน็อกนั้นทำให้วีนัสไม่ทันได้ตั้งตัว เธอนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มแฝงนัยและถามว่า “ท่านเป็นวีรบุรุษของคนรุ่นใหม่และถึงขนาดเคยเป็นจักรพรรดิ ท่านเป็นคนที่มีอิทธิพลแม้ว่าตอนนี้จะตกต่ำอยู่ ท่านก็จะต้องฟื้นกลับคืนมาได้ยิ่งใหญ่กว่าเดิมในอนาคต ทำไมถึงอยากละตัวตนและเข้ามาร่วมหุบเขาลืมเลือนล่ะ?”

วีนัสนั้นเป็นคนฉลาดและในฐานะเจ้าหุบเขาเธอก็มองออกทันทีว่าโดน็อกไม่ได้ขอเข้าร่วมด้วยบริสุทธิ์ใจ

“เฮ้อ”

โดน็อกถอนใจเบา ๆ เขาฝืนยิ้มก่อนบอกว่า “เจ้าหุบเขา ท่านก็เห็น ผมสูญเสียบัลลังก์ไปแล้วและตอนนี้ก็บาดเจ็บหนัก พลังของผมนั้นมีจำกัดแม้ว่าจะวางแผนผงาดกลับมาอีกครั้งก็คงทำได้ยาก

“เราคงมีชะตาร่วมกันเพราะว่าเจ้าหุบเขาช่วยผมไว้ ผมสัญญาว่าตราบใดที่ท่านให้ผมอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ลืมหุบเขาลืมเลือนและไม่ลืมบุญคุณของที่นี่ยามที่ผมได้กลับครองบัลลังก์”

วีนัสครุ่นคิดเงียบ ๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น

อันที่จริงวีนัสอยากฆ่าโดน็อกทิ้งเสียตอนนี้และเอาขวานแยกนภามาเป็นของตน แต่เธอก็เปลี่ยนความคิดเพราะว่าหากเธอทำเช่นนั้นคนอื่นก็จะหาว่าเธอฉวยโอกาสจากคนที่กำลังตกที่นั่งลำบาก

แต่หุบเขาลืมเลือนก็จะมีพลังเพิ่มขึ้นด้วยการช่วยเหลือของคนผู้นี้หากว่าเธอยอมให้เขาอยู่ ซึ่งมันน่าจะดีต่อการเติบโตของหุบเขา

ขณะที่คิดอยู่นั้นวีนัสก็ไม่ได้เห็นด้วยในทันที เธอมองโดน็อกและถามว่า “แล้วท่านจะทำยังไงกับแดร์ริลหากว่าท่านได้กลับไปครองบัลลังก์?”

เดบร้าที่เป็นผู้หญิงของแดร์ริลและโดนพวกเขาลบความทรงจำไปแล้ว เธอนั้นกลายเป็นศิษย์ของหุบเขาแล้วด้วย ดังนั้นหุบเขาลืมเลือนก็ถือว่าเป็นศัตรูของแดร์ริล วีนัสจำต้องคิดเรื่องนี้ด้วยในฐานะเจ้าหุบเขา

“แดร์ริลเหรอ?”

โดน็อกหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งก่อนที่จะพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “ผมจะปล่อยเขาไปง่าย ๆ ได้ยังไง? ผมจะสับหมอนั่นเป็นหมื่น ๆ ชิ้นระบายความแค้นหากว่าเขาตกมาอยู่ในมือผม”

สีหน้าของโดน็อกเปลี่ยนจากเคียดแค้นมาเป็นโศกเศร้าขณะที่เขาพูดต่อว่า “แดร์ริลแสร้งทำตัวเป็นคนมีคุณธรรมและอ้างว่าเป็นวีรบุรุษของจักรวาลโลก แต่ความจริงเขาเป็นสวะชั่วช้า เขาทำลายครอบครัวของผมเมื่อสิบกว่าปีก่อนเพื่อช่วยพี่น้องของเขายึดดินแดน ต่อมาพี่ร่วมสาบานของเขา จูปาเจี๋ยก็ลักพาตัวเชนเทลล่าภรรยาผมไป เขาถึงกับชิงบัลลังก์ของผมและตอนนี้ก็ไล่ฆ่าผม เขาเป็นศัตรูคู่แค้น”

ทุกคำเต็มไปด้วยโทสะและความเคียดแค้น

โดน็อกไม่ลืมที่จะใส่ใจท่าทางของเดบร้าเมื่อเขาพูดเช่นนั้นออกมา เขาเห็นได้ว่าเธอไม่มีอารมณ์ใด ๆ และไม่มีทีท่าใดทั้งนั้น

“โอ้”

วีนัสและคนอื่น ๆ ต่างก็อดรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้เมื่อได้ยินดังนั้น

พวกเขาไม่เคยคิดว่าแดร์ริล ดาร์บี้ผู้โด่งดังจะเป็นคนชั่วร้ายเพียงนี้

การทำลายครอบครัวคนอื่นก็เรื่องหนึ่ง เขาถึงขนาดไล่ฆ่าโดน็อก ทำไมถึงเลวขนาดนี้