คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1955

’บ้าเอ๊ย’ ใบหน้าแดร์ริลเขียวคล้ำและหัวใจก็เต็มไปด้วยโทสะ

เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่เขาอยากจะพุ่งเข้าไปในโรงเตี๊ยมและจัดการโดน็อก แต่เขาก็กลัวว่าจะทำให้เดบร้าบาดเจ็บ เขาจึงยั้งตัวเองไว้

เขาพยายามจะระงับโทสะ แต่เขาก็อดตวาดโดน็อกไม่ได้ “โดน็อก แกเป็นคนมีชื่อเสียง แต่ทำไมถึงได้ขี้ขลาดหดหัวอยู่ในโรงเตี๊ยมล่ะ? ไม่รู้สึกอายตัวเองหรือไง?”

‘ไอ้เวร ฉันจะด่าแกไปเรื่อย ๆ หากว่าแกไม่ยอมออกมา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะทนไหว’

สีหน้าโดน็อกมืดครึ้มและดวงตาเขาก็ฉายแววโทสะ

หลายปีที่ผ่านมาโดน็อกมีตำแหน่งสูงในเวสต์ริงตันและเขาก็มีชื่อเสียง เขาเคยโดนคนตวาดใส่แบบนี้เมื่อไรกัน?

แต่เขารู้ว่าแดร์ริลตั้งใจที่จะล่อเขาออกไป ดังนั้นเขาจึงสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว เขาพูดสบาย ๆ พร้อมยิ้ม “แดร์ริล อย่าเสียเวลาเลย ฉันเข้ามาในโรงเตี๊ยมนี้และก็ยังไม่ได้พักให้ดีเลย ฉันไม่ออกไปหรอก หากว่าแกกล้าก็เข้ามา”

ขณะที่แดร์ริลตวาดเขา โดน็อกก็ยิ่งมั่นใจกับข้อสงสัยของตัวเอง แดร์ริลไม่กล้าบุกเข้ามาเพราะเขากังวลว่าจะทำให้เดบร้าบาดเจ็บ

ด้วยความมั่นใจเช่นนี้ โดน็อกจึงไร้ความกลัว

เขาวางแผนไว้ว่าก่อนที่ฟ้าจะมืด เขาจะไม่มีทางออกจากโรงเตี๊ยม เขาจะเสียเปรียบหากว่าเขาใช้ขวานแยกนภาในช่วงกลางวัน มันจะส่งผลเสียได้ง่ายดาย

‘ฉันต้องอยู่นิ่ง ๆ ไว้จนกว่าจะมืด และฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีก’ เขาคิด

แดร์ริลดูเหมือนจะระเบิดด้วยโทสะเมื่อเขารู้ว่าโดน็อกไม่ยอมออกมาและก็พูดยั่วเขา

‘โดน็อกนี่ฉลาดเกินไป เขาไม่ยอมออกมาแล้วก็อยู่นิ่งจนกว่าจะมืด เขารู้ว่าฉันห่วงเรื่องความปลอดภัยของเดบร้าดังนั้นจะไม่บุ่มบ่ามเข้าไป เพราะแบบนี้เขาเลยไม่กลัวอะไร’

‘ไม่ได้ ฉันต้องบังคับเขาให้ออกมาก่อนที่ฟ้าจะมืด ยิ่งเราถ่วงเวลาไปนานเท่าไร ก็จะยิ่งอันตรายกับเดบร้า’ แดร์ริลคิด

ตอนนั้นทุกสายตาต่างก็จับจ้องแดร์ริล

โดน็อกนั้นบ้า ไม่เพียงแค่เขาไม่กังวลกับสถานการณ์ตรงหน้าแต่เขายังท้าทายจักรพรรดิให้ต่อสู้ด้วย

แดร์ริลไม่สนใจสายตาของผู้คน เขาจดจ้องโดน็อกและยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนกลางคืนเหรอ? ความแค้นของเราสองคนมันลึกล้ำจนเราต่างก็หวังให้อีกฝ่ายตายไปเร็ว ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นต้องรอถึงกลางคืนทำไมกัน?”

แดร์ริลก็ไม่โง่ เขาเห็นเจตนาของโดน็อกทันที แล้วเขาจะปล่อยให้โดน็อกทำตามใจได้อย่างไร?

โดน็อกยิ้มเย็นชาแต่ไม่ตอบอะไร

แดร์ริลยิ้มและเริ่มจะพูดพล่าม “โดน็อก ฉันต้องบอกเลยนะว่าแกนี่อดทนมาก ขนาดฉันแย่งบัลลังก์แกมา แกก็ยังนิ่งอยู่ได้ อ้อ แล้วอีกอย่าง ฉันเจอนางสนมทั้ง 108 ของแกแล้ว พวกเธอต่างก็งดงามแตกต่าง ไม่เลวเลย แต่ว่าแย่หน่อยนะที่ฉันให้พวกเธอไปเป็นขอทานอยู่ในเมืองหลวง”