คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1961

แดร์ริลดูเสียใจและเต็มไปด้วยความกังขา ‘ฉันทำให้เดบร้าเสียความทรงจำเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกัน? ฉันรักเธอมาก แล้วฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง?’

แดร์ริลหัวหมุนติ้วทันใดเมื่อเขาตระหนักบางอย่างได้ เดบร้าต้องเสียความทรงจำจากสาเหตุอื่นแน่ ดังนั้นเธอจึงจำเขาไม่ได้

โดน็อกตั้งใจที่จะพูดแบบนี้เพื่อให้เดบร้าเกลียดเขามากขึ้น

เมื่อแดร์ริลคิดได้แบบนั้น เขาก็กังวลมาก

“เดบร้า อย่าไปฟังโดน็อก เขาก็แค่อยากทำลายความสัมพันธ์ของเรา คุณลืมไปแล้วเหรอ? ผมเป็นผู้ชายของคุณนะ แดร์ริลไง ครั้งแรกที่เราเจอกันก็คือที่แท่นของสำนักพรานที่ทวีปตะวันออกไง” เขาพูด

ดวงตาแดร์ริลเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความสิ้นหวัง

‘เดบร้าเสียความทรงจำไป เธอต้องเจออะไรมามากมายและต้องทรมานอยู่นานแน่ ๆ’

แต่ความจริงใจของแดร์ริลก็ดูเหมือนว่าเขาเสแสร้งในสายตาเดบร้า เธอส่ายหน้าและพูดว่า “หุบปาก ฉันจะไม่ฟังนายพูดอีก”

เธอกัดปากแน่นขณะที่ถือดาบยาวในมือ อุ้งมือเธอหลั่งเหงื่อไม่หยุด

แม้แดร์ริลจะพูดช่นนั้น แต่เดบร้าก็ยังไม่อาจฟื้นคืนความจำได้สักนิด นอกจากความเกลียดชังที่เธอมีให้แดร์ริล ที่เธอรู้สึกก็คือความประหม่าร้อนรน ‘ศิษย์น้องโดน็อกบาดเจ็บ แล้วฝั่งพวกเขาก็มีคนเยอะกว่าเรามาก ฉันจะพาเขาออกไปได้ไหมนะ?’

เฮ้อ

แดร์ริลอยากร้องไห้ แต่ว่าก็ร้องไม่ออกเมื่อเขาได้เห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

‘ฉันจะทำยังไงดี? เดบร้านั้นปกป้องโดน็อกด้วยชีวิต แล้วเธอก็ไม่ยอมฟังฉันเลยสักนิด’

ทันใดนั้นแบรดก็ออกมาแล้วบอกว่า “ฝ่าบาท อย่ามัวเสียเวลาพูดจาเลยพ่ะย่ะค่ะ ได้โปรดออกคำสั่งให้กระหม่อมฆ่าเขา กระหม่อมรับรองว่าจะไม่ทำให้พระนางบาดเจ็บ”

แดร์ริลกำหมัดแน่นและไม่ตอบอะไร อึดใจต่อมาเขาก็พยักหน้าเงียบ ๆ