คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1988

เมื่อได้เห็นเดบร้าเขินอาย โดน็อกก็ยิ้มและไม่ได้พูดอะไร

แดร์ริลกระวนกระวายเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้สึกไม่ดีที่ผู้หญิงของเขาไปใกล้ชิดกับชายอื่น หากชายคนไหนมาเจอแบบเขาก็ต้องรู้สึกไม่ดีทั้งนั้น

ตอนนั้นเขารู้สึกเหมือนมีคนขโมยเสี้ยวหนึ่งของหัวใจเขาไป

“เดบร้า เดบร้า คุณจำผมไม่ได้แล้วจริงๆ เหรอ?” แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะตะโกนถามเดบร้า เสียงเขาแตกพร่าราวกับว่าเขาเจ็บปวดอยู่

เดบร้าหันมามองแดร์ริลเมื่อเธอได้ยินเสียงตะโกนของเขา เธอขมวดคิ้วและไม่อาจปกปิดความรังเกียจที่มีในใจได้ “แดร์ริล นายจะเล่นลูกไม้อะไรอีก? ทำไมฉันต้องจำนายได้? นายทำให้ฉันเสียความทรงจำ แต่ก็ยังจะหมกมุ่นกับฉันอีกเหรอ?”

สีหน้าของเธอเย็นชาดุจน้ำแข็งขณะที่เธอพูด เธอไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลยสักนิด

คนหื่นกระหายนี่ต้องปรารถนาตัวเธออีกแน่ ๆ

เมื่อได้เห็นท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอ ใจแดร์ริลก็สลาย เขาอ้าปากจะพูดแต่ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร “ผม…”

ตอนนั้นลิลี่ที่อยู่ไม่ไกลก็อึ้งไปเช่นกัน เธอดูสับสน

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แดร์ริลกับเดบร้าเคยใกล้ชิดกันมากนี่ ทำไมเดบร้าถึงไปสนิทสนมกับโดน็อกแล้วเย็นชากับแดร์ริลได้?’

ตอนนั้นลิลี่ยังไม่รู้ว่าเดบร้าเสียความทรงจำและลืมทุกอย่างเกี่ยวกับแดร์ริลและอดีตที่พวกเขามีร่วมกัน

‘ฮ่าฮ่า’ โดน็อกยิ้ม เขายินดีและภูมิใจกับสิ่งที่เดบร้าพูด

การโดนผู้หญิงที่รักเย็นชาใส่แบบนั้น แดร์ริลต้องรู้สึกเหมือนใจตายไปแล้ว

แต่โดน็อกรู้สึกว่ามันยังไม่พอ เขาเปลี่ยนความคิดและได้ความคิดขึ้นมา

อึดใจต่อมา โดน็อกก็จับมือเดบร้าพร้อมทำสีหน้าจริงจัง “ศิษย์พี่หญิง คุณเต็มใจจะตามผมกลับไปที่เวสต์ริงตันแล้วเป็นจักรพรรดินีของผมไหม?”