คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 225

แอ๊บบี้ยิ้มอ่อนแล้วมองที่แดร์ริล "ใช่ นายช่วยฉันที่งานแต่ง แต่ฉันก็ให้สมุนไพรวิญญาณเป็นการตอบแทนไปแล้ว นายจะไม่มีทางเป็นผู้บ่มเพาะหากไม่ใช่เพราะสมุนไพรนั่น หนี้ของฉันถูกชำระไปนานแล้ว"

แดร์ริลหมดหนทาง เขายิ้มอย่างขมขื่นแล้วกล่าว "ก็ได้ ในเมื่อเราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว ทำไมคุณยังลักพาตัวผมมาอีก?"

แอ๊บบี้จิบไวน์แล้วกล่าวอย่างสุขุม "นายเลอะเลือนขนาดนี้จริง ๆ หรือนายแค่แกล้งโง่กันแน่? น้องชายของฉันส่งคนของเขาไปลักพาตัวเมียของแด๊กซ์ แซนเดอร์ส แต่นายไปขัดขวางพวกเขา นายนี่ช่างกล้านะ ถึงได้มาแทรกแซงเรื่องของครอบครัวเรา"

นั่งจ้องเขาอย่างเย็นชา

แรงกดดันในห้องหนาจนเริ่มหายใจลำบาก

'งั้น มันก็เป็นเพราะเรื่องนี้เองสินะ'

แดร์ริลเริ่มสนใจ เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของแอ๊บบี้ "แด๊กซ์เป็นเพื่อนของผม และภรรยาของเขาเองก็เป็นเพื่อนของผมเช่นกัน แน่นอนสิ ผมต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว"

แอ๊บบี้หน้าบึ้งตึงพร้อมกับสาดไวน์ใส่หน้าแดร์ริล

เ-ี่ย...

แดร์ริลสาปแช่งในใจอย่างโกรธเคือง เขาไม่สามารถหนีได้เพราะตัวของเขาถูกมัดไว้อยู่อย่างแน่นหนา

เขาเลียไวน์จากมุมปากแล้วยิ้มออกมาในขณะที่กดความโกรธเอาไว้ "คุณกาย นี่ไม่ใช่วิธีเลี้ยงเครื่องดื่มคนอื่นนะ"

แอ๊บบี้โมโห "หยุดไร้สาระได้แล้ว! เราวางแผนลักพาตัวแนนซี่ ลี มาเป็นเวลานาน แต่นายกลับทำลายทุกอย่างแล้วทำร้ายคนของฉัน! นายชอบยุ่งเรื่องคนอื่นมากนักใช่ไหม? ได้ ฉันจะทำให้นายรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนายวุ่นวายมากไป"

เธอนำแส้มาจากที่โต๊ะในขณะที่พูด

เธอโมโหมาก และมันไม่ใช่เพราะแค่แดร์ริลยุ่งเรื่องของเธอ

แต่เป็นเพราะชายหัวล้านที่นำคนไปลักพาตัวแนนซี่นั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องของแอ๊บบี้ที่ชื่อ พีท เจมส์

พีทล้มเหลวในการลักพาตัวแนนซี่ และแดร์ริลก็ยังทุบตีเขาอีก เขากำลังพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล

แอ๊บบี้เอ็นดูลูกพี่ลูกน้องของเธอมาตลอด เธอจะไม่อภัยให้แดร์ริลง่าย ๆ แน่

'เ-ี่ย ผู้หญิงคนนี้อำมหิตชะมัด'

ท่าทางของแดร์ริลเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นแส้ในมือของแอ๊บบี้ "แอ๊บบี้ กาย คุณกำลังล้ำเส้นแล้วนะ"

"งั้นเหรอ?"

แอ๊บบี้ยิ้มในขณะที่ถือแส้ไว้ในมือ เธอส่งสายตาเยาะเย้ยเขา "ฉันกำลังล้ำเส้น? นายต่างหากที่พังแผนการและทำร้ายคนของเรา!"

เธอฟาดแส้ทันทีที่เธอกล่าวจบ!

เปรี้ยง!

แส้ฟาดลงบนไหล่ของแดร์ริล บาดแผลมีเลือดไหลออกมาทันที

'บัดซบเอ๊ย! เธอทำจริงเหรอเนี่ย?!'

แดร์ริลกัดฟัน แต่เขาไม่ปริปากร้อง ดวงตาของเขาแดงฉานจากความเจ็บปวด!

"แอ๊บบี้ ผมจะยอมไม่เข้าไปแทรกแซงก็ได้ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับแด๊กซ์อีกหลังจากนี้" แดร์ริลกล่าวอย่างเย็นชาหลังจากเจ็บปวดอย่างสุดแสน

แอ๊บบี้หัวเราะแล้วมองแดร์ริลด้วยความสนใจอย่างมาก "นายนี่ตลกดีนะ นายคิดว่านายอยู่ในสถานะที่จะมีต่อรองกับฉันได้เหรอ?"

เธอเงื้อแส้ขึ้นแล้วฟาดแดร์ริลอีกครั้ง

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เสียงฟาดทั้งดังและชัดเจน! แดร์ริลยังสามารถทนความเจ็บปวดได้ในครั้งแรก ๆ ขณะที่กัดฟันไปด้วย แต่เขาไม่อาจทนได้อีกหลังจากนั้น เขาตะโกน "แอ๊บบี้ กาย!"

เขาอยากจะสาปแช่ง แต่มันเจ็บปวดเกินกว่าจะเอ่ยอะไรได้!

'ระยำเอ๊ย!'

เหงื่อไหลปกคลุมใบหน้าของแดร์ริล และเสื้อผ้าของเขาก็ชุ่มด้วยเลือด!

แอ๊บบี้หยุดหลังจากฟาดลงไป 20 ครั้ง ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม "แดร์ริล นายให้เม็ดยากับน้องชายฉันนี่ นายมีมันอีก ใช่ไหม?"

"ทำไมนายไม่ให้ฉันสักเม็ดล่ะ แล้วฉันจะปล่อยนายไป วันนี้ฉันกำลังอารมณ์ดี"

"คุณอยากได้เม็ดยาเทวะ? ไม่มีปัญหา ผมมีมันติดตัวอยู่ แก้มัดผมสิ แล้วผมจะเอามันให้คุณ" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แอ๊บบี้แสยะยิ้มแล้วปล่อยแดร์ริล

แดร์ริลบาดเจ็บหนักหลังจากถูกแส้ฟาด ดังนั้นเธอจึงไม่กังวลว่าเขาจะหลอกเธอหรือไม่

"ไหนล่ะยา? เอามันมาให้ฉัน" แอ๊บบี้ยื่นมือออกไปในขณะที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาหลังจากแก้มัดให้แดร์ริล

แดร์ริลยืดกล้ามเนื้อแล้วกล่าวเบา ๆ "ทำไมคุณถึงรีบนักเล่า?"

ผู้หญิงคนนี้ช่างหยาบกระด้างซะจริง

ยังไงก็ตาม เขาไม่ได้กังวลกับอาการบาดเจ็บนัก เพราะเขาจะหายเป็นปลิดทิ้งหลังจากกินยาลงไปสักหน่อย

แดร์ริลสาปส่งในใจพร้อมกับนำเม็ดยาเทวะไม่กี่เม็ดสุดท้ายออกมา เม็ดยานั้นดูดึงดูดมากในขณะที่พวกมันนอนอยู่บนฝ่ามือของเขา มันฉายกลิ่นอายของอำนาจทางยาออกมาจาง ๆ

แอ๊บบี้สั่นสะท้าน ดวงตาของเธอเริ่มดุเดือด "เอามันมาให้ฉัน"

แอ๊บบี้ติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้าแบบเดียวกับแบรนดอนมาหลายปีแล้ว

เธอพยายามหาวิธีมากมายมาตลอดหลายปีเพื่อที่จะทะลวงระดับ แต่เธอก็ไม่สามารถหาทางได้เลย เธอทั้งกระวนกระวายทั้งโมโหกับเรื่องนี้

จากนั้น เธอก็รู้ว่าแบรนดอนนั้นได้รับเม็ดยาเทวะมากจากแดร์ริลแล้วทะลวงระดับกลายเป็นปรมาจารย์อาวุโสขั้นหนึ่งได้