คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 227

แอ๊บบี้กัดริมฝีปากด้วยความร้อนใจ เม็ดยาเทวะที่เธอฝันถึงกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอไม่สามารถแตะต้องมันได้เลย!

"ผมสามารถสร้างยาพวกนั้นที่คุณต้องการได้ แต่จะมอบพวกมันให้ใครง่าย ๆ ไม่ได้หรอกนะ" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ได้โปรด ฉันขอร้อง ได้โปรดให้ยานั่นกับฉัน..." ความเย่อหยิ่งก่อนหน้าของแอ๊บบี้หายไปอย่างสิ้นเชิงในขณะที่เธอเริ่มขอร้องเขา

มีร่องรอยของความยินดีปรากฏบนใบหน้าของแดร์ริล แต่เขายังทำทีเหมือนต้องการจะกลืนยาเม็ดสุดท้ายเข้าไป

"ไม่ หยุดนะ!" ขาของแอ๊บบี้งอลง "ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าใช้มันเสียเปล่า ได้โปรดอย่ากินมัน แค่มอบมันให้ฉัน… มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรทำกับคุณแบบนั้น ฉันไม่ควรตีคุณ ฉันขอโทษ..."

'ค่อยดีหน่อย'

แดร์ริลยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ "คุณฟาดผมไปเกือบ 20 ที คุณจะว่ายังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้น?"

"คุณจะตีฉันคืนก็ได้..." แอ๊บบี้ก้มหัวลง

แอ๊บบี้ไม่คิดว่าเธอจะต้องพูดประโยคน่าสมเพชแบบนี้ออกมา แต่เธอต้องการเม็ดยาเทวะอย่างที่สุด

"ตีคุณ?" แดร์ริลแค่นเสียง "ไม่สนใจ"

เมื่อกล่าวแบบนั้น แดร์ริลก็สังเกตรอบ ๆ มีบอดี้การ์ดประมาณร้อยคนอยู่ในบ้านนี้

เขาไม่มีทางรอดออกไปครบ 32 แน่หากเขาไม่มอบเม็ดยาเทวะให้แอ๊บบี้

เขาถอนหายใจแล้วโยนยาให้เธอ

หมับ

แอ๊บบี้รับเม็ดยาอย่างร่าเริง

แอ๊บบี้จ้องแดร์ริลเขม็ง เธอกัดริมฝีปากของเธอหลังจากกลืนยาลงไป เม็ดยาเทวะเม็ดเดียวคงไม่พอสำหรับเธอ หากเธอต้องการไปถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ หรือแม้กระทั่งปราชญ์ยุทธ์...

แอ๊บบี้กัดริมฝีปากของเธอต่อในขณธที่เธอยังคงคุกเข่าอยู่

แดร์ริลสามารถเห็นเนินอกของเธอได้จากมุมนี้

เขาต้องนอมรับว่าแอ๊บบี้มีรูปร่างที่ไร้ที่ติ เธอดูน่าดึงดูดจากทุกมุม

แดร์ริลจ้องเธอก่อนที่เขาจะถามด้วยรอยยิ้ม "อ่า คุณกาย คุณกำลังทำอะไร?"

"แดร์ริล ดาร์บีั"

แอ๊บบี้กัดริมฝีปากของเธอเหมือนเธอกำลังลังเลเกี่ยวกับการตัดสินใจ จากนั้นเธอจึงกล่าว "ได้โปรดรับฉันเป็นศิษย์ด้วย ฉันอยากจะเรียนวิชาเล่นแร่แปรธาตุจากคุณ"

'อะไรนะ? เรียนเล่นแร่แปรธาตุจากฉัน?'

'แล้วฉันจะทำยังไงถ้าเธอเชี่ยวชาญมันขึ้นมา?'

แดร์ริลแทบสะดุ้งจากความตกใจ เขาส่ายหัวของเขาโดยไม่ลังเล "เรียนเล่นแร่แปรธาตุกับผม? ลืมไปเถอะ ผมไม่มีแผนจะรับศิษย์ในตอนนี้"

แอ๊บบี้ตื่นตระหนก เธอขยับเข้าไปใกล้แดร์ริลแล้วคุกเข่ากอดขาของเขา "ฉันพูดจริงนะ ฉันตั้งใจ ได้โปรดรับฉันเป็นศิษย์ด้วย!"

แอ๊บบี้โยนอัตตาและศีกดิ์ศรีทั้งหมดที่เธอมีทิ้งไปเมื่ออยู่ต่อหน้าแดร์ริล

หากเธอสามารถสำเร็จวิชาในการปรุงเม็ดยาเทวะ ในอนาคต การทะลวงระดับของเธอก็จะง่ายเหมือนปอกกล้วย!

"ไม่มีทาง" แดร์ริลโบกมือ

"ได้โปรด ท่านอาจารย์ ได้โปรดรับฉันเป็นศิษย์ด้วยเถอะค่ะ" แอ๊บบี้โน้มไปข้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ไม่ คุณ—" แดร์ริลรู้สึกหนักใจเมื่อเขารู้ว่าต่อให้เขาจะปฏิเสธเธอ เธอก็คงไม่ยอมไปไหนแน่ เขากล่าวอย่างหมดความอดทน "ก็ได้ ลุดขึ้น ผมจะคิดดู"

"ได้เลย แน่นอนค่ะ โปรดใช้เวลาได้เลย" แอ๊บบี้ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วกล่าวอย่างเคารพ "ท่านอาจารย์ ให้ฉันไปส่งไหมคะ?"

"ไม่ ผมจะไปเอง" แดร์ริลตอบอย่างเร่งรีบก่อนที่เขาจะรีบออกจากห้องไป

แอ๊บบี้โทรหาแดร์ริลเกือบร้อยสายในบ่ายวันนั้น

เธอโทรหาเขาทุก 10 นาที แน่นอน เธออยากรู้ว่าแดร์ริลจะรับเธอเป็นศิษย์ไหม

แดร์ริลอยากจะงีบหลับในออฟฟิศแต่ก็ต้องรับสายตาซ้ำไปมา

แดร์ริลทนไม่ไหวแล้ว เมื่อเธอโทรมาอีก เขาก็โกรธ "ฉันจะไม่รับเธอเป็นศิษย์ถ้าเธอยังกล้าโทรมาอีกครั้งเดียว"

และวิธีของเขาก็ได้ผลดี เพราะแอ๊บบี้หยุดโทรหาเขาแทบจะในทันที

...

ไดนาสตี้บาร์

บาร์นี้เป็นศูนย์ความบันเทิงแห่งใหม่ มันทั้งหรูหราและตกแต่งอย่างฟุ่มเฟือยซึ่งมันดึงดูดเหล่าคนร่ำรวยหนุ่มสาวมากมาย

ลิลี่จอดรถของเธอแล้วรอที่ใกล้ ๆ ทางเข้า มันเป็นวันนัดเดทของเธอกับมิสเตอร์ดี

ลิลี่ไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่ในการพบกันที่บาร์ในเดทแรก ยังไงก็ตาม มิสเตอร์ดีได้มอบของขวัญให้เธอมากมายก่อนหน้านี้ มันไม่ได้ไม่เหมาะสมที่จะเจอเขาที่นี่

ลิลี่ดูงดงามอย่างเหลือเชื่อในวันนั้นด้วยเดรสยาวและคำสรรเสริญจากคริสตัล เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบาร์และกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนทันที

หญิงสาวทุกคนนั้นมีเมคอัพหน้าเตอะบนใบหน้า แต่ผู้หญิงแบบลิลี่นั้นเหมือนอากาสสดชื่นบริสุทธิ์

บรื้น