คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 227

แอ๊บบี้กัดริมฝีปากด้วยความร้อนใจ เม็ดยาเทวะที่เธอฝันถึงกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอไม่สามารถแตะต้องมันได้เลย!

"ผมสามารถสร้างยาพวกนั้นที่คุณต้องการได้ แต่จะมอบพวกมันให้ใครง่าย ๆ ไม่ได้หรอกนะ" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ได้โปรด ฉันขอร้อง ได้โปรดให้ยานั่นกับฉัน..." ความเย่อหยิ่งก่อนหน้าของแอ๊บบี้หายไปอย่างสิ้นเชิงในขณะที่เธอเริ่มขอร้องเขา

มีร่องรอยของความยินดีปรากฏบนใบหน้าของแดร์ริล แต่เขายังทำทีเหมือนต้องการจะกลืนยาเม็ดสุดท้ายเข้าไป

"ไม่ หยุดนะ!" ขาของแอ๊บบี้งอลง "ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าใช้มันเสียเปล่า ได้โปรดอย่ากินมัน แค่มอบมันให้ฉัน… มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรทำกับคุณแบบนั้น ฉันไม่ควรตีคุณ ฉันขอโทษ..."

'ค่อยดีหน่อย'

แดร์ริลยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ "คุณฟาดผมไปเกือบ 20 ที คุณจะว่ายังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้น?"

"คุณจะตีฉันคืนก็ได้..." แอ๊บบี้ก้มหัวลง

แอ๊บบี้ไม่คิดว่าเธอจะต้องพูดประโยคน่าสมเพชแบบนี้ออกมา แต่เธอต้องการเม็ดยาเทวะอย่างที่สุด

"ตีคุณ?" แดร์ริลแค่นเสียง "ไม่สนใจ"

เมื่อกล่าวแบบนั้น แดร์ริลก็สังเกตรอบ ๆ มีบอดี้การ์ดประมาณร้อยคนอยู่ในบ้านนี้

เขาไม่มีทางรอดออกไปครบ 32 แน่หากเขาไม่มอบเม็ดยาเทวะให้แอ๊บบี้

เขาถอนหายใจแล้วโยนยาให้เธอ

หมับ

แอ๊บบี้รับเม็ดยาอย่างร่าเริง

แอ๊บบี้จ้องแดร์ริลเขม็ง เธอกัดริมฝีปากของเธอหลังจากกลืนยาลงไป เม็ดยาเทวะเม็ดเดียวคงไม่พอสำหรับเธอ หากเธอต้องการไปถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ หรือแม้กระทั่งปราชญ์ยุทธ์...

แอ๊บบี้กัดริมฝีปากของเธอต่อในขณธที่เธอยังคงคุกเข่าอยู่

แดร์ริลสามารถเห็นเนินอกของเธอได้จากมุมนี้

เขาต้องนอมรับว่าแอ๊บบี้มีรูปร่างที่ไร้ที่ติ เธอดูน่าดึงดูดจากทุกมุม

แดร์ริลจ้องเธอก่อนที่เขาจะถามด้วยรอยยิ้ม "อ่า คุณกาย คุณกำลังทำอะไร?"

"แดร์ริล ดาร์บีั"

แอ๊บบี้กัดริมฝีปากของเธอเหมือนเธอกำลังลังเลเกี่ยวกับการตัดสินใจ จากนั้นเธอจึงกล่าว "ได้โปรดรับฉันเป็นศิษย์ด้วย ฉันอยากจะเรียนวิชาเล่นแร่แปรธาตุจากคุณ"

'อะไรนะ? เรียนเล่นแร่แปรธาตุจากฉัน?'