คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 270

เซอร์ซีนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชาและนิ่งเงียบเหมือนเธอเป็นดอกกล้วยไม้ที่ยังไม่ผลิดอก เธอปลดปล่อยบรรยากาศอันสง่างามที่โดดเด่นเหรือใคร ไม่มีใครคิดว่าเธอแปลกแยก บุรุษหลายคนต้องการรู้จักเธอมากกว่านี้ แต่พวกเขาไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำ

ทุกคนล้วนมีอารมณ์ร่วมกันหมดแล้ว เดคแลนจึงยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกล่องอันงดงามในมือ เขาเดินไปหาแคทเธอรีนแล้วกล่าวอย่างสุภาพ "มิสแคทเธอรีน วันนี้เป็นวันครู ผมจึงอยากแสดงความขอบคุณที่คุณได้เป็นอาจารย์ของพวกเรา นี่คือของขวัญสำหรับคุณครับ"

ทันใดนั้น ทั้งห้องก็อุทานด้วยความทึ่ง เดคแลนเตรียมการมาดีจริง ๆ เขากระทั่งเตรียมของขวัญมาให้มิสแคทเธอรีน มันจึงชัดเจนว่าเขาต้องการจะเป็นหัวหน้าห้องมากทีเดียว

แคทเธอรีนยังคงสงบนิ่ง เธอยิ้ม "เดคแลน ฉันพอใจมากอยู่แล้วที่เธอเลี้ยงมื้อค่ำพวกเรา ฉันรับมันไม่ได้หรอก"

เดคแลนนั้นฉลาด บุคลิกดี และเป็นนักเรียนที่น่ารัก เขารู้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันครูและเตรียมของขวัญให้เธอ ยังไงก็ตาม มีนักเรียนมากมายที่กำลังมองดูอยู่ และแคทเธอรีนก็รู้สึกแย่ที่จะรับมันไว้

เดคแลนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "นี่เป็นเพียงของเล็กน้อยที่ผมต้องการให้คุณเก็บไว้จริง ๆ ครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโอกาสพิเศษเช่นวันนี้"

เขาเปิดกล่องออก

ทันใดนั้น ทุกคนก็จ้องสิ่งที่อยู่ในกล่องด้วยความตกใจและแปลกใจ สิ่งที่นอนในกล่องคือเม็ดยาสีเหลือง แม้แต่แคทเธอรีนยังช่วยไม่ได้ที่จะต้องมองมันใกล้ ๆ เธอคิดว่าเดคแลนจะมอบสร้อยหรือเครื่องประดับให้เป็นของขวัญ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะมอบเม็ดยาให้เธอ!

แดร์ริลขมวดคิ้วเมื่อเห็นเม็ดยานั้น เขาเห็นสีและผิวของยา ซึ่งมันดูคล้าย โอสถรวมวิญญาณ จากที่ "คัมภีร์โอสถแห่งอนันต์" บอกไว้ มันเป็นหนึ่งในเม็ดยาระดับสุดยอดสำหรับผู้บ่มเพาะ ยังไงก็ตาม สีของยานั้นดูอ่อนกว่าที่ควรจะเป็น

'บางทีเราอาจจะผิดก็ได้?' แดร์ริลคิด

ในขณะเดียวกัน เดคแลนมองไปทั่วห้องด้วยท่าทางภูมิใจ

"มิสแคทเธอรีน นี่คือสิ่งที่ถูกเรียกว่าโอสถรวมวิญญาณ ผมซื้อมันมาจากผู้บ่มเพาะพเนจร มิสแคทเธอรีน ยานี้เหมาะสำหรับปรมาจารย์ยุทธ์เท่านั้น มันจะไม่มีผลอะไรกับผู้บ่มเพาะที่มีระดับพลังต่ำกว่านั้น แต่สำหรับใครที่มีระดับปรมาจารย์ยุทธ์หรือมากกว่านั้น พวกเขาจะได้รับประสบการณ์ของการจุติใหม่"

'การจุติใหม่?' ทุกคนสงสัย

ทั้งห้องฮือฮาและทุกคนดูตกใจมากกว่าเดิม แคทเธอรีนเองก็มีระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นหนึ่งอยู่แล้ว หากเธอใช้ยานี้แล้วได้รับผลการจุติใหม่ เธอจะต้องอันตรายกว่าเดิมแน่

ถึงแม้แคทเธอรีนจะยังดูสงบ แต่เธอก็ตื่นเต้นมากหลังจากได้ยิน เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับยานี้ แต่ไม่เคยเห็นมันมาก่อน เดคแลนพูดถูกเกี่ยวกับโอสถรวมวิญญาณว่ามันมีไว้สำหรับผู้บ่มเพาะผู้ซึ่งมีระดับอย่างน้อยปรมาจารย์ยุทธ์เพื่อที่จะเสริมแกร่งความสามารถของพวกเขา เหล่าปรมาจารย์ยุทธ์ที่ใช้ยานี้จะแข็งแกร่งกว่าปรมาจารย์ยุทธ์ที่ไม่ได้ใช้มันมาก

เดคแลนหยิบยาออกมาแล้วส่งให้แคทเธอรีน "มิสแคทเธอรีน นี่เป็นของขวัญที่ผมเตรียมให้คุณ หากคุณไม่รับมันไว้ มันก็ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะเก็บไว้อยู่ดี"

หลังจากได้ยินที่เขากล่าว แคทเธอรีนก็รับยามาด้วยรอยยิ้ม

"มิสแคทเธอรีน ทำไมคุณไม่ใช้มันเลยล่ะครับ? จากนั้น พวกเราจะได้เห็นผลของการจุติใหม่ว่าเป็นยังไง" ไมเลสยืนขึ้นแล้วเสนอ

ทั้งห้องล้วนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง พวกเขาล้วนสงสัยว่าเมื่อไหร่ที่พวกเขาจะไปถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ได้บ้าง

เมื่อเห็นสายตาคาดหวังของทุกคน แคทเธอรีนก็ยิ้มแล้วเตรียมจะกินยาเข้าไป

"อย่า!" แดร์ริลยืนขึ้น พยายามจะหยุดเธอ

"อะไรเหรอแดร์ริล?" แคทเธอรีนถาม เธอสับสน

ทุกคนมองแดร์ริลพร้อมขมวดคิ้ว

'ลูกเขยบ้านคนอื่นนี่คิดจะทำอะไรอีกรอบนี้?' ทุกคนคิด

แดร์ริลสูดหายใจลึก ๆ แล้วอธิบาย "มิสแคทเธอรีน ผมกลัวว่ายานั่นจะไม่ได้ผล อย่ากินมัน"

ทุกคนจ้องเขาด้วยความไม่เชื่อ

เดคแลนโมโหมากแล้วตวาดเขา "แดร์ริล คราวนี้แกเป็นบ้าอะไรอีก?"