คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 277

"แดร์ริล"

เดคแลนยืนขึนถากถาง "สันดานนายไม่เปลี่ยนไปเลย! นายยังคงติดนิสัยขี้ขโมย! นายไม่อับอายแม้แต่นิดเลยเหรอ? นายบอกว่าเจอมือถือของเซอร์ซี นายกล้าสาบานไหมว่าเก็บได้?

เ-ี่ยเอ๊ย แดร์ริลหมดหนทาง เขายิ้มเจื่อน ๆ และยอมรับ "เอาละ ๆ ฉันขโมยมือถือของเธอไปเองเมื่อวานนี้"

เซอร์ซี กัดฟันมองแดร์ริลอย่างน่าขนหัวลุก เธอไม่เคยจงเกลียดจงชังใครเท่านี้มาก่อนในชีวิต นี่คือครั้งแรกที่ใครบางคนได้ขโมยของ ๆ เธอไป

เธอรู้สึกถูกรังเกียจที่จะต้องอยู่ร่วมห้องเรียนกับหัวขโมยต่ำช้าอย่างเขา

แดร์ริลเกาหัว "เซอร์ซี ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดยังไงกับฉัน แต่ฉันมีเหตุผลที่จำเป็นต้องขโมยมือถือของเธอ เมื่อวานที่โอเรนทอล เพิร์ล เดคแลนรู้ตัวว่าเขาจะไม่มีปัญญาจ่ายค่าอาหาร เขาวางแผนให้เธอจ่ายแทนเขา ฉันจึงขโมยมือถือของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้น"

'ฉันช่วยเธอไว้ ที่จะได้ไม่ต้องเสียเงินยี่สิบกว่าล้าน!'

สีหน้าของเซอร์ซีไม่ได้เปลี่ยนไป เธอไม่เชื่อแดร์ริล

เสียงหัวเราะดังลั่น แดร์ริลเสียสติไปแล้วหรือยังไง? ทำไมเขาถึงคิดหาข้ออ้างแบบเด็ก ๆ? ทำไมเดคแลนถึงจะไม่มีปัญญาจ่ายค่าอาหาร?

เดคแลนช็อคเมื่อได้ยินเหตุผลของแดร์ริล เขาเคร่งเครียด ทำไมแดร์ริลถึงรับรู้แผนการของเขาเมื่อวาน? เขามองไปหาไมล์อย่างสงสัย ไมล์เองนั้นก็ตื่นตระหนกพอ ๆ กับเขา ไมล์ส่ายหัวปฏิเสธว่าเขาไม่ได้บอกอะไรกับแดร์ริล

เดคแลนหวาดระแวง แต่เขาหัวเราะกลบเกลื่อน "แดร์ริล ยอมรับมาซะเถอะว่านายขโมยมือถือของเธอ นายหาเหตุผลที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วใช่ไหม? อย่างฉันจะจ่ายไม่ไหว? ฉันดูเหมือนพวกไม่มีปัญญาหาเงินแค่ยี่สิบล้านมาใช้ รึยังไง?

แดร์ริลได้แต่หัวเราะขบขัน