คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 298

คนทั้ง 30 นั้นล้วนเป็นผู้บ่มเพาะทั้งสิ้น! คนที่แข็งแกร่งที่สุดในพวกเขามีระดับปรมาจารย์ขั้นห้า ในขณะที่อ่อนแอที่สุดคือระดับปรมาจารย์ขั้นสาม!

แดร์ริลเริ่มมีอาการเหนื่อยล้าหลังจากผ่านไปสักพัก พลังของเขาจะเหือดแห้งจนหมดหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป!

"ฆ่ามัน ฆ่ามันให้ได้!"

ทิโมธีตะโกนแหกปากออกมาในขณะที่เขาพุ่งเข้าใส่แดร์ริลพร้อมแทงมีดสั้นใส่หลังของแดร์ริลอย่างไม่ทันคาดคิด!

ฉัวะ!

เลือดสด ๆ ไหลออกมาจากบาดแผลของเขา!

"แดร์ริล!"

ลิลี่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและกังวลอย่างมาก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากลำคอ ความกระวนกระวายปรากฏบนใบหน้าของเธอ

แดร์ริลถูกดึงความสนใจจากเสียงตะโกนของลิลี่เล็กน้อย แต่ตอนนั้นเองที่ทิโมธียิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เขายกมีดขึ้นแล้วฟาดฟันอีกครั้งในเสี้ยวสินาที!

เขาเล็งที่หัวใจของแดร์ริล!

"ระวัง!"

ลิลี่ช่วยไม่ได้ที่จะต้องอุทานออกมาเมื่อเธอเห็น เธอวิ่งไปหาแดร์ริลแล้วกอดเขาไว้โดยไม่คิด!

ฉึก!

มีดนั้นจมลึกลงไปบนหลังของลิลี่อย่างแรง เลือดทะลักทลายออกมาจากบาดแผล!

"หนูน้อยลิลี่!" แดร์ริลประคองลิลี่ไว้แล้วตะโกนออกมาเหมือนคนเสียสติ!

เลือดซีดออกจากใบหน้าของลิลี่ในขณะที่เธอทรุดลงกับพื้น

เลือดนั้นทะลักออกมาจากหลังของเธออย่างไม่อาจควบคุม เธอเจ็บปวดอย่างมาก

ยังไงก็ตาม เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่เธอทำเลย

แดร์ริลพยายามมามากมายเพื่อเธอ

ในที่สุดเธอก็ตอบแทนเขาได้สักครั้งแล้ว

'อะไร?'

"หนูน้อยลิลี่ อย่าทำให้ผมกลัวสิ เลิกแกล้งได้แล้ว!" แดร์ริลคำรามและสติหลุดอย่างสมบูรณ์!

'ทำไมเธอถึงโง่นัก?'

'เธอไม่ใช่ผู้บ่มเพาะด้วยซ้ำ ทำไมเธอต้องรับมีดแทนเรา? ทำไม?'

"อย่าทำให้ผมกลัว..." แดร์ริลเขย่าร่างของลิลี่เบา ๆ ในขณะที่สะอึกสะอื้นไปด้วย

ใบหน้าของลิลี่ซีดเหมือนกระดาษ บาดแผลนั้นลึกมาก ลิลี่รู้สึกได้ว่าตัวของเธอเบาขึ้นเรื่อย ๆ

เธอฝืนยิ้มออกมาในขณะที่ได้ยินเสียงตะโกนของแดร์ริล "ที่รัก ฉันไม่เป็นไร อย่าร้องไห้สิ นายดู...น่าเกลียด เวลาที่นายร้องไห้นะ..."

"ชู่ว รอผมก่อน ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ" น้ำตาของแดร์ริลไหลรินลงมาไม่หยุด!

ทิโมธียิ้มอย่างชั่วร้าย "โรงพยาบาล? ฮี่ฮี่ ไอ้หนู ไม่มีทางซะหรอก ฉันจะส่งพวกแกทั้งคู่ลงนรกตอนนี้เลย!"

ชาย 30 คน พุ่งเข้าหาพวกเขา!

แดร์ริลวางลิลี่ลงแล้วหันมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาของเขาแดงฉานด้วยโทสะอันน่าครั่นคร้าม!

"วันนี้พวก-ึงทุกตัว ต้องตาย!"

โฮก!

ลำแสงสีทองอร่ามเรืองรองปรากฏขึ้นแล้วก่อตัวกลายเป็นมังกรดุร้ายทั้งเก้าที่หมุนวนไปรอบ ๆ แดร์ริล!

"ตาย! พวก-ึงทุกตัวต้องตาย!" แดร์ริลตะโกนด้วยเสียงที่แหบพร่า บรรยากาศรอบกายของเขาถึงกับบิดเบี้ยว!

"มังกรนพเก้าทะยานฟ้า!"

บรึ้ม!

มังกรทั้งเก้าพุ่งโจมตีกลุ่มชายฉกรรจ์อย่างโหดเหี้ยมทันทีที่แดร์ริลตะโกน!

"อ๊า!"

เสียงร้องโหยหวนที่น่าหวาดกลัวดังออกมาจากคนทั้ง 30!

ไม่ถึง 20 วินาที คนทั้งหมดก็ลงไปนอนจมกองเลือด!

ทิโมธีเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ เขาประสานมือกันหน้าอกไว้ในขณะที่ยืนนิ่งด้วยท่าทางหวาดผวา!

ค่อก!

เลือดสด ๆ ทะลักออกมาจากปากของเขา เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการป้องกันวิชานี้และเขาก็ทำมันได้ แต่ทว่าเขาเองก็ต้องบาดเจ็บอย่างรุนแรงเช่นกัน!

'นี่มันเป็นไปได้ยังไง?'

ทำไมปรมาจารย์ขั้นหนึ่งถึงจัดการยอดฝีมือ 30 คน ของตระกูลดิกสันได้?

"ไอ้หนู วันนี้แกโชคดีไป ฝากไว้ก่อนเถอะ!" ทิโมธีตะโกนก่อนจะหันหลังหนีไป

'ไอ้เด็กนี่มีบางอย่างไม่ปกติ เราต้องกลับไปคิดหาทางอื่นในการจัดการกับมัน'

ฟิ้ว...

แดร์ริลถือดาบกลืนโลหิตไว้ในตอนที่เขาเอื้อมมือไปบนอากาศ

"ที่รัก ทนไว้นะ อยู่กับผมก่อน..."

แดร์ริลอุ้มลิลี่ไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วเดินออกจากถนนแอตแลนติกอย่างกระวนกระวายและเจ็บปวด

"ฉันไม่คิดว่าฉันจะทนไหวอีก ที่รัก ฉันรักนายนะ ฉันรักนาย..." น้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าของลิลี่ในขณะที่ภาพของเธอเริ่มเรือนลาง

"อย่า ที่รัก หยุดพูด คุณจะตายไม่ได้!" แดร์ริลตัวสั่น เขาวิ่งออกจากถนนแอตแลนติกเหมือนคนบ้า

ในมือของเขาเปรอะไปด้วยเลือดของเธอ สัญญาณของชีวิตเริ่มหายไปจากใบหน้าของเธอทีละน้อย ปากของเธอซีดอย่างสมบูรณ์ แล้วในที่สุด ดวงตาของเธอก็ปิดลง