คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 301

แคทเธอรีนเสียสมาธิตลอดการสอนเพราะเธอเอาแต่คิดว่าเธอจะต้องถูกลดระดับลงไปอีกสองระดับไปเป็นปรมาจารย์ขั้นสองในวันพรุ่งนี้หากเธอไม่ตามหาแดร์ริลอย่างทันที

เธอเครียดมาก ๆ

เธอกลับไปที่ห้องพักครูทันทีที่สอนจบเพื่อที่จะโทรหาแดร์ริล

แต่ไม่มีใครรับสาย

...

โรงพยาบาลอับดับหนึ่งของเมืองตงไห่

แดร์ริลเดินวนไปมานอกห้องผ่าตัดเพราะเขาอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ ความเป็นห่วงวาดอยู่บนใบหน้าของเขาพร้อมกับดวงตาที่แดงฉาน

เชลลี ซัลลิแวน ทำการผ่าตัดด้วยตัวเธอเองหลังจากลิลี่ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล

พวกเขาไม่ได้ออกมาจากห้องผ่าตัดตั้งแต่การผ่าตัดเริ่มเมื่อ 5 ทุ่ม ของเมื่อคืน

ถึงแม้มันจะเป็นความจริงที่ว่าเขาถูกครอบงำไปด้วยความกระวนกระวายและความโกรธ แต่แดร์ริลก็ยังคงภาวนาให้ลิลี่ในขณะที่เขารอมาตลอด 10 ชั่วโมง

'ในที่สุดเราก็ยอมรับซึ่งกันและกันหลังจากตลอดสามปีที่ผ่านมา คุณต้องไม่เป็นไรนะ'

แสงป้ายผ่าตัดดับลงและเชลลีก็เดินออกมาด้วยความอ่อนล้า

แดร์ริลเข้าหาเธออย่างเร่งรีบแล้วถาม "เป็นยังไงบ้าง?"

เชลลีมอบรอยยิ้มน้อย ๆ เป็นการมอบความมั่นใจให้ แล้วกล่าวอย่างนุ่มนวล "แดร์ริล ภรรยาของคุณผ่านขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไงก็ตาม บาดแผลนั้นใกล้จุดสำคัญมาก มันอยู่ห่างจากหัวใจเธอไปเพียงครึ่งนิ้ว แต่อาการเธอทรงตัวแล้วตอนนี้"

ฟิ้ว...

แดร์ริลถอนหายใจยาวเหยียดออกมาแล้วกุมมือเชลลีแน่นเพราะเขาเก็บความดีใจไว้ไม่ได้ "เชลลี ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ ! ผมหมายความว่าแบบนั้นจริง ๆ..."

ใบหน้าอันละเอียดละออของเชลลีแดงขึ้น คลื่นความรู้สึกสั่นไหวเป็นระลอกภายในใจของเธอเมื่อแดร์ริลกุมมือเธอไว้แน่น

"มัน… มันไม่เป็นไรหรอก"

เมื่อไม่สามารถปล่อยมือได้ เธอก็งุดหน้าลงเพราะเธอกลัวที่จะมองตาของแดร์ริล เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วกล่าวเสียงแผ่ว "การช่วยชีวิตผู้คนคืองานของฉันในฐานะหมออยู่แล้วค่ะ"

แดร์ริลปล่อยมือของเชลลีเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอหน้าแดง เขาตอบด้วยรอยยิ้ม "ผมก็ยังขอบคุณคุณอยู่ดี ไม่ว่าคุณจะว่ายังไงก็ตาม"

เขาอดไม่ได้ที่จะสบตาเธอ

เขาสังเกตได้ว่าเธอนั้นจะมีเสน่ห์เป็นพิเศษเมื่อเธอกำลังหน้าแดง

เชลลีนั้นกระวนกระวายมากและฝ่ามือของเธอก็มีเหงื่อผุดออกมาด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่เคยกระวนกระวายขนาดนี้มาก่อนแม้จะเป็นช่วงก่อนผ่าตัดก็ตาม

"ฉันจะกลับไปที่ออฟฟิศก่อนนะคะ" เชลลีกล่าวเสียงแผ่วก่อนจะรีบเร่งจากไป

แดร์ริลเข้าไปในวอร์ดอย่างกระตือรือร้น

ลิลี่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลในวอร์ด ใบหน้าของเธอซีดเหมือนกระดาษ ดวงตาของเธอปิดสนิทและขนตาของเธอก็กระพือเบา ๆ ใจของเขาสลายเมื่อเห็นเธอในสภาพนี้

แดร์ริลรู้สึกผิดสุดจะพรรณนา ในขณะที่เขาจ้องมองเธอ

อย่างน้อยเธอก็ผ่านขีดอันตรายแล้ว แดร์ริลสงบใจตัวเองอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะตรวจดูมือถือของเขาแล้วสังเกตได้ว่ามีสายไม่ได้รับหลายสาย

สามในพวกนั้นมาจากแด๊กซ์และอีกสองนั้นมาจากแคทเธอรีน

'ทำไมแคทเธอรีนโทรหาเรา? นี่มันเกี่ยวกับโอสถรวมวิญญาณรึเปล่า? เธอต้องเสียระดับไปแน่'

"ที่รัก?"

เสียงอันอ่อนแอดังขึ้น

หัวใจของแดร์ริลกระโดดไปมาเมื่อเขาเห็นลิลี่ได้สติและมองเขาด้วยสายตากลมโตแวววาว

เขาพุ่งเข้าไปกุมมือเธอไว้ "คุณคิดอะไรอยู่? ทำไมคุณถึงเข้าไปรับมีดแทนผม?"

ลิลี่ยิ้มแล้วตอบเสียงเบา "นายเป็นสามีของฉัน นายต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต และฉันก็ไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับนาย"

แดร์ริลตัวสั่นไหว ดวงตาเริ่มมีน้ำเอ่อ

"ที่รัก อย่าร้องไห้สิ นายดูไม่ดีเลยเวลาร้องไห้" ลิลี่ฝืนยิ้มแล้วกล่าว "ฉันขอโทษที่ทำให้นายเจ็บปวดมาหลายปี"

แดร์ริลมอบรอยยิ้มปลอบใจให้เธอหลังจากกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

แอ๊ด

ประตูของวอร์ดถูกเปิดออกอย่างแรงฉับพลัน มีหลายคนที่เร่งเข้ามา และซาแมนธาก็เป็นหนึ่งในนั้น