คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 307

"เลสเตอร์ ช่วยหยุดรบกวนเขาที นายทำเพื่อฉันได้ไหม?" ดอร่าผลักแดร์ริลไปอยู่ด้านหลังเธอ

เธอรู้ดีว่าตระกูลของเลสเตอร์มีความเกี่ยวข้องกับมาเฟีย เธอได้ยินว่าพ่อของเลสเตอร์มีนักสู้นับสิบ ๆ แดร์ริลจะต้องทุกข์ทรมานอย่างมากหากเขาไปล่วงเกินเลสเตอร์

ถึงแม้แดร์ริลจะเป็นนักธุรกิจและเจด ผู้จัดการของวินดันกรุ๊ปจะเรียกเขาว่าป๊ะป๊าที่วิลล่าก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่มีทางรับผลของการล่วงเกินมาเฟียได้

เลสเตอร์ถอนหายใจแล้วเหล่ตามอง "ฉันจะปล่อยแกไปเพราะดอร่าขอให้ฉันทำ ครั้งหน้าถ้าฉันเห็นแกอีกก็ระวังตัวไว้ก็แล้วกัน"

เพื่อนชายของเขาเดินมาใกล้แดร์ริลแล้วถ่มน้ำลาย

"แกโชคดีไปนะ"

"แกโชคดีที่นายน้อยเลสเตอร์อารมณ์ดีวันนี้ ไม่งั้นแก-ิบหายแน่"

แดร์ริลยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาคิดในใจ 'พวกนายทุกคนคงอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาลแล้วถ้าไม่ใช่เพราะดอร่า มีศิษย์ของนิกายตำหนักอมตะมากกว่าร้อยดื่มอยู่ข้างบน ฉันสงสัยจริงว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเลสเตอร์ ร็อค เริ่มสู้กับฉันแล้วเหล่าศิษย์รีบลงมา?'

ดอร่าเข้าไปหาเขาแล้วถามด้วยรอยยิ้ม "แดร์ริล คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ?"

มันน่าทึ่งที่เธอเจอเขาอย่างบังเอิญทุกครั้งที่เธอกลับจากมหาวิทยาลัย

แดร์ริลตอบด้วยรอยยิ้ม "มากินสิ แน่นอนอยู่แล้ว ขอบคุณที่ช่วยฉันออกจากสถานการณ์นี้นะ"

พูดตามตรง เขาคงกระทืบเด็กพวกนี้ไปแล้วถ้าดอร่าไม่ปรากฏตัวออกมา

ดอร่ายักไหล่ "ไม่เป็นไร ฉันรู้จักคุณ และฉันก็คงยืนดูคุณถูกพวกนั้นทุบตีไม่ได้ คุณควรไปได้แล้ว ฉันจะไปทานมื้อค่ำกับเพื่อนของฉันแล้วล่ะ"

เธอหันหลังแล้วเดินไป

แดร์ริลเดินไปที่ห้องน้ำแล้วกลับไปที่ชั้นแรกหลังจากใช้ห้องน้ำเสร็จ

เคลันและศิษย์คนอื่น ๆ ในห้องโถงเลิกดื่มกันแล้วเพราะพวกเขาเริ่มมึน

แดร์ริลกลับไปที่นั่งของเขาแล้วคุยกับเคลันเพิ่มเติมเรื่องตระกูลดิกสันก่อนที่จะเรีบกเก็บเงิน

ศิษย์ร่วม ๆ สองร้อยคนเดินตามหลังแดร์ริลในขณะที่พวกเขาลงไปข้างล่างด้วยท่าทางมีอำนาจและอหังการ

เหล่าพนักงานที่ล็อบบี้ของโรงแรมไม่กล้าแม้แต่จะผายลมออกเมื่อเห็นกลุ่มคนในชุดดำเดินลงบันไดมา!

แดร์ริที่เดินนำกลุ่มกลายเป็นจุดสนใจทันที!

แดร์ริลรู้สึกถึงความกดดันอย่างมากเพราะพวกพนักงานจ้องแต่เขา

'เขาเป็นใครกันน่ะ?'

'เขาหนุ่มมาก เขาเป็นพวกเจ้าพ่อรึเปล่านะ?'

ดอร่าและเพื่อน ๆ ของเธอที่กำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวใกล้ล็อบบี้หันสายตาไปที่บันได!

'นั่นมัน.. แดร์ริล?'

ดอร่ารู้สึกขาอ่อนทันที!

เพื่อนของเธอวางช้อนส้อมลงแล้วกลั้นหายใจ

เหงื่อเย็น ๆ ไหลลงมาจากหน้าผากเลสเตอร์!

'-ิบหาย เขาเป็นมาเฟีย'

'เขามีคนประมาณ 200 คน? ฉัน...'

เลสเตอร์สั่นดว้ยความกลัวหลังจากเหตุการณ์ที่เขาทำไป เขาไม่สามารถแม้แต่จะจับช้อนส้อมให้ดีด้วยซ้ำ

เอื้อก...

เหล่าเพื่อนชายของเขากลืนน้ำลายอย่างเงียบงัน และรู้สึกขอบคุณที่พวกเขาไม่ได้สู้กับชายคนนั้นก่อนหน้านี้

พวกเขาคงอยู่ในโรงพยาบาลไปแล้วถ้าพวกเขาทำ! พวกเขาทุกคนก้มหัวลง ไม่กล้ามองตาของแดร์ริล

แดร์ริลจ่ายบิลแล้วเดินไปที่ทางเข้าล็อบบี้ของโรงแรม เขาหันไปหาเคลันแล้วกล่าว "เอาล่ะ ปัญหาเรื่องตระกูลดิกสันขึ้นอยู่กับนายแล้ว ฉันจะรอข่าวดีจากนายนะ"

เคลันพยักหน้าเป็นการรับทราบ "อย่าได้กังวลครับ ท่านฮอลล์มาสเตอร์ ผมจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง"

แดร์ริลพยักหน้าอย่างเงียบงันแล้วหันหลังจากไป

เคลันมองร่างของแดร์ริลที่เดินจากไปแล้วเรียก "โปรดรักษาตัวด้วยครับ ท่านฮอลล์มาสเตอร์!"

"โปรดรักษาตัวด้วยครับ ท่านฮอลล์มาสเตอร์!"

กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ยืนหลังเคลันทำความเคารพพร้อมกัน เสียงของพวกเขาดังก้องไปบนฟ้า

เฮือก

เลสเตอร์และคนอื่น ๆ หายใจกันอย่างรุนแรงในขณะที่เป็นพยานของเหตุการณ์ตรงหน้า พวกเขาพูดอะไรไม่ออก!

เช้าวันต่อมา

แดร์ริลไปสถาบันเร็วกว่าปกติ

เขากลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลลิลี่หลังจากมอบหน้าที่การจัดการปัญหาของตระกูลดิกสันให้เคลันเมื่อคืน เขาพูดคุยกับลิลี่และหลับไปหลังเที่ยงคืน

อย่างไรก็ตาม เขากลับสดชื่นและเต็มไปด้วยพลังงานเมื่อตื่นขึ้น

ต้องขอบคุณที่เขาฝึกฝนคัมภีร์พลังงานพิสุทธิ์

การบริจาคเงิน 20 ล้าน นั้นไม่ได้เสียเปล่า เขาสัมผัสได้ว่าพลังปราณของเขาแข็งแกร่งขึ้นถึงสามเท่าหลังจากบ่มเพาะตามคัมภีร์จบ! ตอนนี้เขาไร้เทียมทานแม้ว่าจะไม่ได้ใช้วิชามังกรนพเก้าทะยานฟ้า!

เขาไปถึงสถาบัน ห้องของเขายังโหวกเหวกเหมือนเดิมเพราะวิชาเรียนยังไม่เริ่ม เขาสังเกตเห็นแด๊กซ์อยู่ตรงที่เขาในตอนที่เขาเข้ามาในห้อง

'ฮ่าฮ่า ฉันเดาว่าเขาหายจากอาการบาดเจ็บแล้วสินะ!'

แดร์ริลดีใจและรีบเดินไปหาเขา

แด๊กซ์ชกไปที่ไหล่ของแดร์ริลเบา ๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มแสยะ "แดร์ริล เมื่อวานนายหายหัวไปไหนมา? ทำไมไม่รับสายฉันเลย?"

เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วหลังจากที่พวกเขาติดต่อกันครั้งสุดท้าย!

แดร์ริลแสยะยิ้มเช่นกัน "ม่ายอะ ไม่มีอะไร ฉันแค่หลับเพลินเลยไม่ได้มาเรียน"

เขาตัดสินใจไม่บอกแด๊กซ์ว่าเกิดอะไรกับลิลี่