คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 344

'นี่เธอหลงรักเราเหรอ?' เขาตอบเธอด้วยรอยยิ้มแสยะเมื่อคิดได้แบบนั้น "แน่นอน ผมไม่ได้ลืมเรื่องภารกิจที่ท่านมอบให้ผม ผมได้เข้าสถาบันหกวิถีในฐานะนักเรียนและกำลังรอช่วงเวลาที่เหมาะสมอยู่"

ให้ตาย คิดว่าการขโมยอะไรสักอย่างจากครูใหญ่มันง่ายนักรึไง? เขาไม่สามารถพบกับประมุขนิกายได้ด้วยซ้ำแม้ว่าเขาจะอยู่ในเกาะเดียวกัน!

โมนิก้ายิ้ม "หวังว่าฉันจะได้ยินข่าวดีจากนายเร็ว ๆ นี้นะ"

แดร์ริลพยักหน้าอย่างรอบคอบก่อนจะทำหน้าขมขื่น "นายหญิงครับ นี่ไม่ใช่ภารกิจง่าย ๆ เลย ท่านรู้ไหมว่าผมแอบเข้าไปให้ห้องของครูใหญ่โดยไม่ได้อะไรกลับมากี่ครั้ง? ครั้งล่าสุดที่ผมทำ ผมถูกพบเข้าโดยยามรักษาความปลอดภัยแล้วเกือบถูกทุบตีจนตาย! ผมยังมีแผลอยู่เลย"

'เรานี่มันฉลาดกับเรื่องแบบนี้ชะมัด เธอต้องหลงกลแน่'

อย่างที่คาด ใบหน้าของโมนิก้ากลายเป็นตื่นตระหนกและเป็นห่วง เธอเดินมาหาเขาโดยไม่รู้ตัว "นายเจ็บเหรอ? ตรงไหน? ให้ฉันดูหน่อย"

โมนิก้าไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเธอถึงเป็นห่วงแดร์ริลนัก

เมื่อโมนิก้าเข้าใกล้เขา กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ก็แรงขึ้นเช่นเดียวกับความกล้าของเขา เขากอดเธอด้วยแขนของเขาแล้วเกี้ยวพาราสี "นายหญิง ผมไม่ได้เจ็บหรอก ผมแค่ไม่ได้เจอคุณมานาน ผมคิดถึงท่าน"

ในตอนนั้น แดร์ริลมั่นใจว่าโมนิก้าชอบเขา ดังนั้นเธอไม่น่าจะโกรธเขาแน่ โมนิก้าร้องออกมาเบา ๆ ใบหน้าละเอียดละออของเธอเต็มไปด้วยความอับอาย เธอต้องการสวนกลับ แต่เสน่ห์ดึงดูดของแดร์ริลและสัมผัสบุรุษของเขาทำให้เธอขาอ่อน

"แดร์ริล นาย..." โมนิก้าอายและโกรธ แต่เธอไม่ได้ซัดเขากลับไป

แดร์ริลไม่ปล่อยเธอ เขาพลันโน้มเข้าไปจูบเธอ

ในฐานะนายหญิงแห่งนิกาย ไม่มีชายใดที่กล้าหาญพอจะทำแบบนี้กับเธอ หลังจากเกิดเรื่องกับแดร์ริลในคืนนั้น เธอก็คิดถึงเขามาก เธอรู้สึกตกหลุมรักอีกครั้งจากจูบของเขา

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังมาจากด้านนอก

"ฮ่าฮ่า! ดาร์ลิ้ง โอ้ดาร์ลิ้ง!"

โอ้ ไม่นะ! ประมุขนิกายกำลังมา!

โมนิก้าตัวสั่นเพราะเสียงสะท้อนของเขา เธอลืมจัดผมของตัวเองแล้วผลักแดร์ริลออกไป เธอกล่าวด้วยเสียงเบา ๆ "ประมุขนิกายกำลังมา นาย..."

หือ?

ประมุขนิกาย?!

แดร์ริลถึงกับผงะ

เวรเอ๊ย! ทำไมเป็นตอนนี้? โมนิก้ากับแดร์ริลอยู่ในห้องเดียวกับในเวลากลางคืนตลอดชั่วโมง หากประมุขนิกายเห็นพวกเขา เขาจะตอบสนองยังไงล่ะ?

เอายังไงดี?

แดร์ริลหลั่งเหงื่อเย็น ๆ ออกมาด้วยความตื่นตระหนกและหวังอยากหายไปในอากาศ

โมนิก้าสงบสติตัวเองได้ในเวลาอันสั้น หลังจากจัดเสื้อผ้าของเธอเองแล้วชี้ไปที่ใต้เตียงของเธอ "เร็วเข้า!"

แดร์ริลเข้าใจทันทีแล้วซ่อนตัวใต้เตียงของเธออย่างไร้ความลังเล

แดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาเล็กน้อยเมื่อแอบอยู่ใต้เตียงของเธอ ไม่แปลกที่เธอเป็นถึงนายหญิงแห่งนิกาย การตอบสนองของเธอสงบมากในช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้

ในขณะเดียวกันประมุขนิกายก็เข้ามาในห้อง ถึงแม้ผมของเขาจะขาวจากอายุที่มาก แต่เขาก็ยังคงเป็นชายที่หล่อเหลาพร้อมด้วยร่างกายสูงและแข็งแรง

โมนิก้ายังคงยิ้มเมื่อเห็ยเขา ถึงแม้ภายในใจของเธอจะดิ้นรนด้วยความพยายามทั้งหมดเพื่อซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจและตื่นตระหนก "ประมุขนิกาย อะไรพาท่านมาหาฉันในเวลาแบบนี้คะ?"

ตามปกติ ในเวลาแบบนี้เขาควรจะกำลังบ่มเพาะไม่ก็หลับ เขามาทำอะไรที่นี่ในคืนนี้นะ?