คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 360

ในขณะเดียวกัน นายท่านชราแห่งดาร์บี้ก็สูดหายใจลึก ๆ แล้วกล่าว "ผู้อำนวยการซัลลิแวน การผ่าตัดจะเริ่มพรุ่งนี้ใช่ไหม? ผมจะพักผ่อนแล้วตอนนี้"

สิ่งที่เขาคิดได้มีเพียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ดวงตาของเขามืดลงด้วยความโกรธ ดังนั้นเขาจึงต้องการพักผ่อน

เชลลียิ้มแล้วพยักหน้า "ใช่แล้ว การผ่าตัดจะเริ่มพรุ่งนี้ โปรดลดเสียงลงเมื่อนายท่านชราแห่งดาร์บี้กำลังหลับด้วย เขาต้องการการพักผ่อนให้มาก ก่อนจะถึงการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้"

ด้วยเหตุนั้น เชลลีก็ออกจากวอร์ดไป

หลังจากเธอออกไป ยูมิก็เดินออกมาแล้วกล่าว "ทำไมพวกเธอไม่กลับไปแล้วพักสักหน่อยล่ะ? ฉันจะอยู่ที่นี่กับฟลอเรียนคอยดูแลคุณปู่เอง"

ทุกคนอยู่ที่นี่มาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน ไม่มีใครได้พักเลย

เดรกเองก็เพลีย เขาถาม "พวกเธอสองคนจะอยู่เหรอ?"

"ค่ะคุณพ่อ พวกเราไม่เป็นไรค่ะ" ยูมิยิ้ม "ฟลอเรียนกับหนูจะดูแลคุณปู่เองค่ะ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะนะคะ"

"ก็ได้ ก็ได้" เดรกสบายใจที่ลูกชายของเขาโชคดีพอที่จะมีภรรยาที่เข้าอกเข้าใจ

เมื่อฟลอเรียนและยูมิยืนกรานจะอยู่ดูแลนายท่านชราแห่งดาร์บี้ เดรกและสมาชิกตระกูลที่เหลือจึงกลับบ้านไปพักผ่อน ไม่นานหลังจากนั้น เขาและสมาชิกตระกูลที่เหลือก็ไปจากโรงพยาบาล เหลือไว้เพียงฟลอเรียนและยูมิตามลำพัง

"ตามฉันมา" ยูมิดึงฟลอเรียนไปที่มุมตึกชั้นสอง

"ยูมิ ทำไมคุณถึงยืนกรานจะดูแลคุณปู่ล่ะ?" ฟลอเรียนบ่น "ผมยังต้องผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ และผมต้องการพักนะ"

"พัก? สิ่งที่คุณคิดได้มีแค่พักเหรอ?" ยูมิเตะเขาอย่างแรงแล้วกล่าวอย่างเย็นชา "ทำไมฉันถึงแต่งงานกับขยะแบบคุณกันนะ? คุณไม่ได้แค่จู่โจมน้องสะใภ้ตัวเอง ตอนนี้คุณยังจะบริจาคไขกระดูกอีกงั้นเหรอ? ไม่รู้รึไงว่าผลข้างเคียงมันเป็นยังไง? ไม่ต้องคิดจะกลายเป็นผู้บ่มเพราะะดับสูงเลย เพราะต่อให้คุณบ่มเพาะทั้งวันทั้งคืน คุณก็จะติดอยู่แค่ระดับปรมาจารย์อาวุโสเท่านั้นแหละ"

เธอพูดถูก การบริจาคไขสันหลังเหมือนการมอบกึ่งกลางร่างกายให้ มันจะทำให้เส้นทางในการบ่มเพาะของเขายากมากกว่าคนอื่น

"แล้วผมจะทำยังไงได้?" ฟลอเรียนพึมพำ "ไอ้โง่แดร์ริลนั่นหนีไปแล้ว และมีเพียงผมที่มีไขสันหลังตรงกัน"

"คุณมันขยะจริง ๆ !" ยูมิจ้องเขา "ฉันมีความคิดที่จะสามารถทำให้คุณจะรอดจากการบริจาคไขสันหลังแล้ว"

ฟลอเรียนแทบกระโดดด้วยความยินดี "มันคืออะไรเหรอ?"

เขายอมทำทุกอย่างตราบใดที่เขาไม่ต้องบริจาคไขสันหลัง

ยูมิสูดหายใจแล้วมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครบนชั้นสอง และไม่มีกล้องวงจรปิดในพื้นที่นี้เช่นกัน เธอกล่าวอย่างช้า ๆ "ก็ถ้าเขาตาย คุณก็ไม่จำเป็นต้องบริจาค"

"หา?" ฟลอเรียนแทบร้องออกมาเสียงดัง "แต่คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่..."

ยูมิจ้องเขาอีกครั้ง "ปู่ของคุณอายุเกิน 70 แล้ว เขามีความสุขกับชีวิตที่ดีและยืนยาวพอแล้ว ในเมื่อเขาป่วยมากตอนนี้ งั้นทำไมคุณไม่ทำให้เขาพ้นทุกข์ซะล่ะ"

'หา!?' ฟลอเรียนคิด

ทันใดนั้น หน้าผากของฟลอเรียนก็มีเหงื่อหยดลงมา "ยูมิ นี่คุณ...คุณกำลังบอกให้ผม ฆ-ฆ่าคุณปู่?"

"เบาเสียงหน่อยสิ!" ยูมิดุ "แล้วคุณมีความคิดที่ดีกว่านี้รึไง?"

"แต่… แต่ถ้าผมฆ่าคุณปู่ แล้วผมจะโน้มน้าวสมาชิกตระกูลที่เหลือยังไง? มีเพียงเราสองคนที่อยู่ในโรงพยาบาล หากคุณปู่ตายอย่างกะทันหัน พวกเขาจะสงสัยเรานะ" ฟลอเรียนอธิบาย

"ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีที่จะทำให้พวกเขาไม่สงสัยเรา" ยูมิยืนยันกับฟลอเรียน

"แต่..." ดูเหมือนเขาจะไม่อยากฆ่าปู่ของตัวเอง

เมื่อเห็นเขาแบบนั้น ยูมิก็ดุ "คุณนี่มันขยะไร้ค่าซะจริง! อยากใช้ชีวิตที่เหลือติดแหง็กอยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสรึไง? ถ้าอยาก งั้นก็เอาเลย ไปเป็นผู้บริจาคสิ"

เธอหันหลังแล้วเดินไปที่วอร์ดในขณะที่ฟลอเรียนรีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

ภายในวอร์ด ฟลอเรียนกำหมัดของเขา เขารู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าจะไม่บริจาคไขสันหลังในวันพรุ่งนี้

'ยูมิพูดถูก คุณปู่ใช้ชีวิตมาอย่างหรูหราอู้ฟู่และยาวนาน เขาเพลิดเพลินกับความร่ำรวยและคำชื่นชมในชีวิตพอแล้ว เขาไม่มีอะไรเสียใจแล้วต่อให้ตายในวันนี้' ฟลอเรียนคิด