คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 7

"เจด พอได้แล้ว" ลิลี่กระซิบอย่างแผ่วเบาหลังจากได้ยินเจดต่อว่าแดร์ริลl.

เมื่อวานในที่งานรวมญาติในตอนที่วิลเลียมกำลังอวดเบ่งเรื่องสูทของเขา ก็เป็นแดร์ริลที่เป็นคนช่วยให้ลิลี่รอดพ้นจากสถานการณ์น่าอับอาย

"ลิลี่ เธอใจอ่อนเกินไป ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ฉันคงหย่ากับเขาไปแล้ว" เจดกล่าวอย่างเย็นชา "หลังจากแต่งงานกับเขามานาน เธอก็ยังไม่ได้เติมเต็มชีวิตแต่งงานเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าเธอยังทนเจ้าเศษขยะนี่อยู่ได้ยังไงทุกวันนี้”

"เจด" แดร์ริลเรียกเธอขณะที่สายตาของเขาจ้องลุกไปที่เธอ เขาจะทนไม่ไหวแล้วหากเธอยังล้ำเส้นเขามากเกินไป

ต้องยอมรับว่าเจดนั้นน่าหลงไหล เธอใส่กระโปรงสั้นเข้ารูปที่เผยเรียวขาที่งดงาม

"บริษัทภรรยาของฉันต้องการเงินห้าล้าน ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะหามันให้เธอไม่ได้?" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าถ้าฉันหาเงินได้ห้าล้าน เธอจะเรียกฉันว่าแดดดี้นี่?"

"ใช่ ฉันเคยพูดแบบนั้น" เจดค่อย ๆ ยืนขึ้น "งั้นก็แสดงให้ฉันเห็นสิ ถ้าเกิดว่านายทำไม่ได้ นายก็ต้องเรียกฉันว่ามัมมี่เป็นไง?"

"ประทานโทษนะครับ" แดร์ริลนั่งลงบนเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย เขายกถุงอันสกปรกขึ้นมา แล้วเทของที่อยู่ข้างในลงบนโต๊ะ

ในตอนนั้นเอง ที่ทั้งบ้านพลันเงียบลง มันเงียบราวกับป่าช้า!

ธนบัตรสีแดงเป็นปึก ๆ ไหลลงมาจากถุงเหมือนกับน้ำตก โต๊ะตัวนั้นถึงกับรับน้ำหนักไม่ไหวและแตกกระจายลงกับพื้น

"นี่… นี่มัน..."

เจดจ้องมันด้วยความตกตะลึง เธอประหลาดใจมากจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ

"เงินทั้งหมดนี่...นี่เงินห้าล้านจริงเหรอเนี่ย?!" ซาแมนธาเดินเข้ามาดูเช่นกัน ความโกรธในตอนแรกของซาแมนธาดูเหมือนจะเหือดแห้งลงไป

เหล่าเพื่อนรักของลิลี่ เจดและเฟบี้ถึงกับขาอ่อนแรง เงินสดกว่าห้าล้านดอลลอร์กำลังวางอยู่ตรงหน้าพวกเธอ ภาพตรงหน้าส่งผลกระทบกับพวกเธอจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยทีเดียว

"เรียกฉันว่าแดดดี้สิ ฉันรอฟังอยู่นะ" แดร์ริลกล่าวในขณะที่ลูบผมตัวเอง

เจดถึงกับตั้งสติได้ทันที

เธอมองไปที่แดร์ริลแล้วแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน "แดร์ริล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าลิลี่ให้เงินนายแค่วันละสองร้อยดอลลาร์ เงินตรงหน้านี้ ฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่เงินสะอาด ใช่ไหม?"

คำกล่าวของเธอทำให้ลิลี่ถึงกับตัวสั่นสะท้าน เธอรีบเดินเข้าไปและจับแขนแดร์ริลจากนั้นก็ลากเขาเข้าไปในห้องนอน

หลังจากปิดประตูลง ลิลี่กระซิบถามเขา "แดร์ริล นายเอาเงินนี่มาจากไหน มันเป็นเงินสกปรกรึเปล่า?"

"มันสะอาด ไม่ต้องห่วงแล้วใช้มันเถอะ ผมยืมมาจากเพื่อน่ะ" แดร์ริลอธิบายหลังจากสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด

ตอนนี้แดร์ริลเป็นประธานบริษัทแพลทินัมแล้ว แต่เขายังไม่อยากเปิดเผยตัวตนของเขากับลิลี่ตอนนี้ เพราะเขากลัวว่าลิลี่จะมองว่าเขาแค่โชคดี

"เพื่อน? นายไปมีเพื่อนเมื่อไหร่กัน?" ลิลี่กล่าวพร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความกังวล "หลังจากที่แต่งงานกันมานาน ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่านายมีเพื่อนด้วย?"

แดร์ริลถึงกับรู้สึกจุกที่อก ใช่ หลังจากที่เขาถูกไล่ออกจากตระกูล เพื่อน ๆ ของเขาก็ห่างหายไปกันหมด

อาจจะเป็นเพราะความภาคภูใจที่เขามีกำลังถูกทำร้าย แดร์ริลหันหลังแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อออกจากห้อง "เพื่อนร่วมห้องของผมรวยขึ้นมาจากการทำธุรกิจ เขาเลยให้ยืมเงินมา ใช้มันไปก่อนเถอะตอนนี้" แดร์ริลกล่าว

ไม่กี่ก้าวก่อนจะออกจากห้อง เขาก็ได้ยินเสียงลิลี่กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "ฉันจะจ่ายคืนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

เจดกับเฟบี้ เพื่อนรักทั้งสองของลิลี่ได้กลับไปก่อนแล้ว

"เธอไม่แม้แต่จะเรียกฉันว่าแดดดี้ด้วยซ้ำ ดูเหมือนเธอจะไม่อยากเล่นเกมนี้สินะ?” แดร์ริลพึมพำกับตัวเองก่อนที่เขาจะนั่งลงบนโซฟาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เมืองตงไห่ดูจะไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่นัก

ทุก ๆ คนรู้ว่าบริษัทการบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตงไห่ได้เปลี่ยนประธานบริษัทใหม่แล้ว เอเจนซี่ของบริษัทโฆษณามากมายกำลังพยายามที่จะทำสัญญาหุ้นส่วนกับพวกเขา

ยังไงก็ตาม ประธานคนใหม่นี้ค่อนข้างแปลกประหลาด แม้แต่บริษัทคู่ค้าที่เคยทำงานมาด้วยกันมาก่อนหน้านี้ยังถูกปฏิเสธ

แต่บริษัทเหล่านี้ก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้ง่าย ๆ ในเมื่อบริษัทแพลทินัมยังไม่ได้ทำสัญญาคู่ค้ากับใครในตอนนี้ พวกเขาออาจจะสามารถฮุบเค้กทั้งก้อนไว้กับตัวเอง หากพวกเขาประสบความสำเร็จในการเจรจาหุ้นส่วนทางธุรกิจ!

พวกที่พยายามให้ได้มาซึ่งความร่วมมือทางธุรกิจคือพวกตระกูลแนวหน้าในเมืองตงไห่ ไม่คาดคิดว่าตระกูลระดับรองอย่างลินดันก็ต้องการมันเช่นกัน

"หูหนวกเหรอ? แกไม่ได้ยินที่วิลเลียมพูดรึไง? ซาแมนธากล่าวด้วยโทสะ

มันไม่คุ้มแน่ถ้าอีวอนรู้สึกอึดอัดเพราะแดร์ริล แม้ว่าเขาจะให้ยืมเงินห้าล้านแก่พวกเขา แต่ในหัวใจของซาแมนธา แดร์ริลก็ยังคงเป็นเศษขยะอยู่เสมอ เขาแค่โชคดีที่ดันไปสนิทกับเพื่อนร่วมรุ่นที่รวยก็เท่านั้น

"นายช่วย… ลุกให้เธอนั่งก่อนได้ไหม..." ลิลี่กล่าวในขณะที่เธอมองแดร์ริล

"ได้เลย" แดร์ริลตอบรับคำขอของลิลี่อย่างยินดี เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินผ่านโต๊ะไปข้างหลัง

วิลเลียมแค่นเสียงหัวเราะก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ถอยหลังออกมาแล้วกล่าว "คุณยัง เชิญนั่งครับ หมอนั่นเป็นแค่ลูกเขยของตระกูลเรา เขาอาศัยอยู่กับเราฟรี ๆ แถมยังทำตัวมีปัญหา เขาก็แค่ไอ้โง่ ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกครับ"

"เข้าใจแล้ว" อีวอนตอบอย่างนุ่มนวล เธอนั่งลงและจ้องมองไปที่คำสรรเสริญจากคริสตัล

มันสวยมาก บางทีใครก็ตามที่สวมมันอาจจะดูงดงามขึ้นอีกหลายขั้นเลยทีเดียว

"คุณลิลี่ ฉันอยากจะถาม..." อีวอนห้ามตัวเองไม่ได้ "ฉันอยากจะถามว่า คุณไปหาซื้อรองเท้าคู่นี้มาจากที่ไหนคะ?"

ลิลี่ยิ้มอย่างเปี่ยมสุข ใคร ๆ ก็รู้ว่าอีวอนเป็นหญิงงามที่โด่งดังของเมืองตงไห่ แต่บัดนี้สายตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความริษยาต่อลิลี่ แน่นอน ลิลี่ต้องรู้สึกดีมากอยู่แล้ว

"เพื่อนของฉันให้มาเป็นของขวัญน่ะค่ะ" ลิลี่ตอบอย่างนุ่มนวล

"คือ...คือว่า คุณช่วยรบกวนขอให้เพื่อนของคุณซื้อมันให้ฉันอีกสักคู่ได้ไหมคะ? ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันยินดีจะจ่ายเป็นสองเท่าของราคาสำหรับการช่วยเหลือของเพื่อนคุณ!" อีวอนกล่าว

เสียงของอีวอนไม่ได้ดังเลย แต่ผู้คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ นั้นช่วยไม่ได้ที่จะต้องหันมามองพวกเธอ

คำสรรเสริญจากคริสตัลนั้นราคา 30 ล้านเหรียญ! คุณสามารถพูดได้เลยว่าตระกูลยังนั้นรวยมากขนาดไหนจากการที่เธอเสนอจะจ่ายเป็นสองเท่าจากราคาจริงของมัน

ทั้งอีวอนและลิลี่นั้นต่างก็งดงามอย่างมาก การที่ทั้งคู่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันนับเป็นอาหารตาอย่างแท้จริง อีวอนนั้นใส่กระโปรงสั้น โชว์เรียวขาที่งดงามและเรียบเนียนซึ่งดึงดูดบุรุษมากมาย ทั้งคู่ต่างมีข้อดีเป็นของตัวเอง และนั่นชนะสายตาของคนจำนวนมากได้ไม่ยาก

"ลูกสาวของฉัน เธอยังจะคิดทำไมอยู่อีก? รีบโทรหาเพื่อนคนนั้นของลูกสิ" ซาแมนธากระตุ้นลูกสาวของเธอ เธอกำลังคิดว่ามันจะดีแค่ไหน หากสามารถสร้างเส้นสายกับคุณหนูของตระกูลยังได้

ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอก่อนจะพยักหน้าลง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาแล้วโทรไปหาแอชตัน อดาจิโอ้