คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 751

อย่างไรก็ตาม มันก็คงจะทำลายชื่อเสียงของสามีเธอและตัวเธอเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามมีคนมากเกินไปอยู่ตรงนี้ พวกเขาทั้งหมดต่างเป็นคนมั่งคั่งและมีชื่อเสียง รวมถึงสื่อมวลชนก็อยู่ที่นั่นด้วย

ในเมื่อพวกเขาแพ้ เธอคงจะต้องยอมรับแต่โดยดี

“ลูกศิษย์คนดีของฉัน เชิญเธอลุกขึ้นยืนได้” แดร์ริลรู้สึกชื่นบานจิตใจ เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ และเดินไปหาซัมเมอร์ เขาเอามือลูบหัวซัมเมอร์

การกระทำของแดร์ริลทำให้ซัมเมอร์หน้าแดงเถือก

แดร์ริลหัวเราะและหันไปกล่าวกับเชอรีล “ฉันดีกับเธอแค่ไหน? ฉันหาน้องบุญธรรมมาให้เธอเพิ่มอีกตั้งคนนึง”

“เยี่ยมไปเลยท่านอาจารย์” เชอรีลรวบรวมสติของเธอ เธอมองแดร์ริลตาไม่กระพริบ เธอจ้องมองเขาอย่างยกย่อง

ทุกคนต่างรู้ดีว่าซัมเมอร์มีชื่อเสียงโด่งดังเพราะผลงานของเธอและตอนนี้เธอได้กลายมาเป็นน้องบุญธรรมของเชอรีล แม้แต่ตัวเชอรีลเองก็ไม่กล้าจะฝันถึง

ตุ้บ!

เมื่อไซม่อนเห็นว่าภรรยาของเขาคุกเข่ายอมรับแดร์ริลเป็นอาจารย์ เขาก็ล้มสลบลงไปทันที

“ผู้อาวุโสครีเซนต์สลบไปแล้ว!”

ห้องโถงตกอยู่ในความโกลาหลทันที พวกเขารุมล้อมเข้าไปหาไซม่อน

แดร์ริลไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนก เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและจูงมือจีเวลกลับขึ้นไปชั้นสอง เขารู้ว่าไซม่อนเป็นลมล้มไปก็เพราะความโทสะของเขา ไม่ได้น่าหวาดเสียวอะไรขนาดนั้น

เขาได้ช่วยเชอรีลให้ผ่านพ้นการเปิดตัวบทเพลงใหม่ของเธอไปได้ด้วยดี ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องจากไป สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการหาทางกลับไปยังโลกใหม่!

กลับมาที่ห้องพัก จีเวลเก็บสัมภาระของเธอเสร็จเรียบร้อย ขณะที่เชอรีลเดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น

เชอรีลเดินเข้าไปหาแดร์ริลในรองเท้าส้นสูงของเธอ เธอกล่าวอย่างตื่นเต้นลิงโลด “ท่านอาจารย์ ช่วยแต่งเพลงให้ฉันอีกสักสองเพลงได้ไหม?”

บทเพลงใหม่ของเธอที่เพิ่งแสดงไปได้รับการตอบรับมาเป็นอย่างดีเลิศ ถ้าหากเธอได้มีโอกาสปล่อยอีกสักสองสามบทเพลง เธอก็คงจะโด่งดังไปทั่วทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่

เชอรีลยกย่องแดร์ริลอย่างสุดซึ้ง เขาทั้งแต่งเพลงและร่ายบทกวีได้ เธอได้มาพบกับอาจารย์ตัวจริงที่แม้แต่ผู้อาวุโสสำนักพรานก็ไม่สามารถจะทัดเทียบได้

แดร์ริลฉีกยิ้มและกล่าว "ฉันแต่งเพลงให้เธอได้อีกเพลงได้ แต่เธอจะต้องช่วยอะไรฉันก่อน”

เขาอยากจะกลับไปที่โลกใหม่?

เชอรีลตกตะลึง เธอจ้องไปที่แดร์ริลสักพักและกล่าวถาม “อาจารย์ ทำไมนายอยากจะไปที่โลกใหม่?”

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก แค่หาทางช่วยฉันก็พอ” แดร์ริลตอบอย่างไม่ลังเล

เชอรีลถอนหายใจอย่างนุ่มลึก และกล่าว “อาจารย์ ฉันคงช่วยคุณเรื่องน้ีไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะ?” แดร์ริลกล่าวอย่างวิตกกังวล

เชอรีลกัดริมฝีปากของเธอและกล่าวเบา ๆ “บางทีอาจารย์อาจจะยังไม่รู้ มันมีหุบเขาที่แยกระหว่างทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ของเรากับโลกใหม่ หุบเขานี้มีชื่อว่าหุบเขาพิศวง”

‘หุบเขาพิศวงงั้นเหรอ?’ แดร์ริลพึมพัมอยู่ในใจ

เชอรีลถอนหายใจและกล่าว “หุบเขาพิศวงนั้นยาวหลายหมื่นกิโลเมมตร กว้างแค่พันกว่าเมตร มีหมอกหนาปกคลุมตลอดเวลาและเต็มไปด้วยอันตรายอยู่ภายในหมอก นอกจากนี้ยังมีสัตว์ร้ายมากมาย รวมไปถึงแมลงมีพิษและยังมีหนองน้ำซึ่งใครก็ตามที่ตกลงไปในหนองน้ำจะไม่สามารถขึ้นมาได้”

หลังจากชะงักไปสักครู่ เชอรีลก็กล่าวต่อ "เป็นเวลาหลายร้อยหลายพันปีแล้วที่จอมยุทธชั้นยอดจำนวนนับไม่ถ้วนพยายามที่จะผ่านหุบพิศวง แต่ก็ไม่มีใครประสบความสำเร็จเลย"