คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 78

ในขณะที่เธอมองรถหายไปจากสายตา ลิลี่ก็เดินเข้าบ้านพร้อมคิ้วที่ขมวด

...

ณ คฤหาสน์ริมทะเลของตระกูลดาร์บี้

แจ็คสันตื่นขึ้นในห้องนอน ด้วยความสับสน เขาเปิดตามาด้วยอาการเมาค้าง เขาจำไม่ได้ว่าดื่มไปเท่าไหร่เมื่อคืน แต่เขารู้สึกอิ่มใจ หลังจากวิ่งตามความรักกับรีเบคก้ามาสองปี ในที่สุดพวกเขาก็ได้แต่งงานกัน และที่ทำให้เขาดีใจยิ่งไปกว่านั้นคือ แม้แต่แดร์ริล ที่เขาไม่ได้พบมาเป็นปี ก็ปรากฏตัวที่งานแต่งเขา ในตอนนั้นเอง รอยยิ้มอบอุ่นก็ปรากฏบนใบหน้าเขา เขายืนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนอน

"รีเบคก้า?"

เขาเรียกเมื่อออกมาที่โถงจัดเลี้ยง เมื่อไม่มีการตอบสนอง เขาจึงรู้สึกว่ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น

เขาเห็นประตูห้องแขกถูกเปิดออก เขาจึงวิ่งไปด้วยความเร่งรีบ เมื่อเขาไปถึงประตู เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ตัวสั่นอย่างรุนแรง เขาเห็นสิ่งที่เขาไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิต

เจ้าสาวที่เพิ่งแต่งงานของเขา นอนอยู่บนเตียง

"อ้า!"

แจ็คสันคำรามด้วยความโรกธ ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที ชั่วร้าย! นี่มันเป็นเรื่องที่ชั่วร้ายที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มทุกคนจะคิดได้

"ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ฉันสาบานต่อพระเจ้า ฉันจะฆ่าแก" แจ็คสันกำหมัดแน่น เล็บของเขาจมลงไปในเนื้อ เหมือนดั่งคนที่บ้าคลั่ง เขามองหาหลักฐาน โชคไม่ดี เขาซื้อคฤหาสน์นี้มาไม่นาน จึงยังไม่มีกล้องวงจรปิด

เขามองไปรอบ ๆ ไม่มีโชคนัก เขากลับมาที่ห้อง เขาช่วยรีเบคก้าสวมเสื้อผ้า แล้วเธอก็ตื่นขึ้น

"ที่รัก" เธอกอดแจ็คสันเมื่อเห็นเขา

"คุณตื่นแล้ว" แจ็คสันพยายามฝืนยิ้ม และตอบเธออย่างอบอุ่น

"อือฮึ" เธอตอบ ก่อนจะรู้สึกแปลก ๆ กับตัวเอง เธอดุอย่างนุ่มนวล "คนลามก—" เธอกล่าวไม่จบประโยคเพราะความเขินอาย

ในตอนนั้น รีเบคก้าคิดว่าแจ็คสันเป็นคนทำ ก่อนที่พวกเธอจะแต่งงาน มีบางครั้งที่แจ็คสันทนไม่ไหว แต่ทุกครั้งก็ถูกหยุดโดยรีเบคก้าเสมอ เธอยืนยันว่าจะให้ทั้งหมดของเธอในคืนวันแต่งงาน แจ็คสันก็ไม่ได้บังคับอะไรเธอ เขายอมที่จะรอ เพราะฉะนั้นเมื่อรีเบคก้าคิดว่าแจ็คสันทำ เธอจึงไม่โกรธทั้งยังดีใจ แต่แจ็คสันนั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความขมขื่น

"แจ็คสัน คุณเป็นอะไรไป?" รีเบคก้าขมวดคิ้ว

แจ็คสันยิ้มแล้วส่ายหัว "ผมสบายดี ผมแค่เมาค้าง" เขาตอบพร้อมกับหลบสายตาของรีเบคก้า

ยิ่งแจ็คสันเลี่ยงตอบคำถาม ความสงสัยของเธอยิ่งมากขึ้น ทันใดนั้น สายตาของเธอก็ตกไปอยู่ที่กระจกแปดด้าน เธอเริ่มตกใจ

แจ็คสันเองก็ตกใจ เขามองตามเธอ แล้วชะงัก กระจกแปดด้านวางอยู่บนเตียง และหน้าต่างข้างเตียงก็เปิดอยู่...

"ถ้าอย่างนั้น… มันก็ไม่ใช่คุณ?" หลังจากความเงียบไม่กี่วินาที รีเบคก้าก็ถามอย่างสงสัย ถ้าเป็นสามีเธอ ทำไมหน้าต่างถึงเปิด? เธอเปลือย ต้องมีคนจากข้างนอกเห็นเธอ อีกอย่าง ถ้าเป็นสามีเธอจริง ทำไมถึงมีกระจกแปดด้านข้าง ๆ? อย่างที่แดร์ริลกล่าว กระจกแปดด้านไม่ควรอยู่ในคฤหาสน์นี้

แจ็คสันสูดหายใจ เขารู้สึกเหมือนถูกแทงข้างหลัง รีเบคก้ากัดริมฝีปาก เธอกระแทกหัวตัวเองกับกำแพงด้านหน้าเธอ

"รีเบคก้า อย่า..." แจ็คสันไม่ทันระวัง เขารีบดึงเธอมากอดแน่น ด้วยหัวใจที่แตกสลายแต่เสียงไม่สั่นเทา เขาสัญญา "ผมสัญญา ผมจะหาคนทำแล้วทำให้มันชดใช้"

รีเบคก้าพูดไม่ออก เธอร้องห้ออกมาเสียงดัง

เมื่อแจ็คสันปลอบเธอ ความคิดอันน่ากลัวก็เข้ามาในหัว

เป็นแดร์ริลเหรอ?

'ไม่ ไม่มีทาง! แดร์ริลไม่มีทางทำแบบนี้ แต่… ถ้ามันไม่ใช่เขา ทำไมกระจกแปดด้านถึงมาอยู่ข้างเตียง? เขาจำได้ว่าเขานำกระจกไปเก็บแล้ว เมื่อวาน แดร์ริลเป็นคนอธิบายทฤษฎีฮวงจุ้ย เขาเป็นคนเดียวที่สนใจเจ้ากระจกแปดด้านนี่ ถ้ามันไม่ใช่เขา แล้วเป็นใคร? แอ๊บบี้เองก็สลบเพราะกระจกนี้ และคราวนี้ก็รีเบคก้าอีกคน มันต้องเป็นเพราะกระจกนี้เแน่! แต่ทำไม… ทำไมแดร์ริลต้องทำแบบนี้กับเขา?

เขาหลุดออกจากความคิด และถาม "รีเบคก้า คุณจำอะไรได้ไหม ตอนที่..ตอนที่มันเกิดขึ้น?" แจ็คสันถาม ด้วยหมัดที่กำแน่น เขารู้สึกอึดอัดอย่างที่สุดที่ต้องถามภรรยาเรื่องชายแปลกหน้า

รีเบคก้ากัดริมฝีปาก เธอกล่าวเสียงเบา "สิ่งที่ฉันจำได้คือ ชายคนนั้น… จูบฉัน ฉันรู้สึกเจ็บมากตอนแรก จากนั้น..."